Η «τρόικα» και το ξήλωμα της αμυντικής βιομηχανίας
Ο αποκλεισμός από το δικαίωμα εξαγωγικών δραστηριοτήτων, με επιχείρημα τις κρατικές παραγγελίες και επιδοτήσεις, θα κατεδίκαζε εκ των προτέρων κάθε ελπίδα βιωσιμότητας των βιομηχανιών αυτών. Είναι η ίδια πολιτική που εφαρμόσθηκε και στην περίπτωση των ναυπηγείων Σκαραμαγκά, με αποτέλεσμα τα υποβρύχια του Πολεμικού Ναυτικού να παραμένουν καθηλωμένα και τα ναυπηγεία να οδηγούνται σε απαξίωση και κίνδυνο πλήρους καταστροφής.
Όταν ξέσπασε στην Ευρωζώνη η μεγάλη οικονομική κρίση του 2008-9, που άρχισε από τις ΗΠΑ, η Ευρωπαϊκή Ένωση και ιδιαίτερα οι ιθύνοντες της Ευρωζώνης, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Ευρωπαϊκής Τράπεζας, βρέθηκαν στο δίλημμα αν θα έπρεπε να παραμείνουν όμηροι των Ευρωπαϊκών κανονισμών ή αν θα έπρεπε ν’ αναλάβουν σωστικές δράσεις καθ’ υπέρβαση των κανονισμών. Ήμουν ο ίδιος μάρτυρας στη σύνοδο των ηγετών της Ευρωζώνης, που είχε συγκαλέσει στο Παρίσι ο τότε Γάλλος Πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί. Στη Σύνοδο είχε προσκληθεί εκτάκτως και ο Βρετανός Γκόρντον Μπράουν, αν και η Μ. Βρετανία δεν είναι μέλος της Ευρωζώνης.
Κατά τη συζήτηση των επιβαλλομένων από τις περιστάσεις μέτρων, ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μανουέλ Μπαρόζο «τόλμησε», να θέσει θέμα συμβατότητας των συζητουμένων μέτρων με τους Ευρωπαϊκούς κανονισμούς! Υπήρξε μια θυελλώδης αντίδραση από όλους, που έβλεπαν με τρόμο η διεθνής οικονομική κρίση να προσλαμβάνει δραματικές διαστάσεις και να απειλεί όχι μόνο το ευρώ και την Ευρωζώνη αλλά και ολόκληρη την παγκόσμια οικονομία. Ο Μανουέλ Μπαρόζο ανέκρουσε πρύμνα, λέγοντας ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν θα γίνει εμπόδιο για να ληφθούν τα επιβαλλόμενα από τις περιστάσεις μέτρα. Θα πρέπει όμως, είπε, μόλις ομαλοποιηθεί η κατάσταση, να γίνουν όλες οι αναγκαίες προσπάθειες για την επιστροφή στους όρους που θέτουν οι Ευρωπαϊκοί κανονισμοί.
Ένα άλλο παράδειγμα είναι η τύχη του Γαλλικού βιομηχανικού κολοσσού Althom, όταν ήταν υπουργός Βιομηχανίας ο μετέπειτα Πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί. Η Althom αντιμετώπιζε προβλήματα και είχε ανάγκη από κρατικές ενισχύσεις για την επιβίωση και αναδιοργάνωσή της. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή σύστηνε ανυποχώρητα, για λόγους «ελεύθερου ανταγωνισμού» και Κοινοτικού δικαίου, το κλείσιμο της εταιρείας. Η Γαλλική κυβέρνηση δεν υπεχώρησε στις παράλογες αξιώσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Επέμεινε και επέβαλε τη διάσωση της εταιρείας, που αποτελεί σήμερα μια από τις μεγαλύτερες και σημαντικότερες εταιρείες της Γαλλικής βιομηχανίας.
Τα ναυπηγεία άλλων Ευρωπαϊκών χωρών, όπως αυτά π.χ. της Ισπανίας, είναι ένα άλλο παράδειγμα της «κατανοήσεως» που επέδειξε στην περίπτωσή τους η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, σε αντίθεση με την πλήρη αδιαλλαξία που επιδεικνύει στην περίπτωση της Ελλάδος.
Η Ελλάδα διέρχεται μια πρωτοφανή κρίση. Ως καταλύτης για την εκδήλωση της λειτούργησε η διεθνής οικονομική κρίση. Είναι όμως προφανές ότι βαθύτερη αιτία είναι τα σαθρά θεμέλια της Ελληνικής οικονομίας και η διεφθαρμένη κομματοκρατία των τελευταίων δεκαετιών. Είναι όμως επίσης η αποτυχία της Ευρωπαϊκής Ενώσεως να προχωρήσει στον δρόμο που είχε αρχικά προδιαγράψει και να κατοχυρώσει την κοινή ανάπτυξη, τη σύγκλιση και την αλληλεγγύη μεταξύ των χωρών μελών. Η εισαγωγή του ευρώ ως κοινού νομίσματος έγινε με το σκεπτικό ότι θα λειτουργούσε ως καταλύτης και επιταχυντής της Ευρωπαϊκής ενοποιήσεως. Επιδείνωσε όμως τους όρους λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Υπέσκαψε τη σχέση ισοτιμίας μεταξύ των χωρών – μελών και έδωσε ηγεμονικό ρόλο στο οικονομικά ισχυρότερο μέλος τη Γερμανία. Κατέστησε επίσης πολύ δυσκολότερη τη θέση των οικονομικά ασθενέστερων και λιγότερο ανταγωνιστικών χωρών – μελών.
Το πρόβλημα επομένως της Ελλάδος δεν είναι μόνο Ελληνικό. Είναι επίσης Ευρωπαϊκό. Κατά δεύτερο λόγο, το πρόβλημά της συνδέεται με τις έκτακτες συνθήκες, που δρομολογήθηκαν αρχικά από τη διεθνή κρίση. Η απάντηση επομένως στο πρόβλημα, πρέπει να λαμβάνει υπʼ όψιν τη διεθνή και την Ευρωπαϊκή παράμετρο, και τις έκτακτες συνθήκες.
Τα Μνημόνια που επεβλήθησαν στην Ελλάδα είναι μνημεία τοκογλυφικής νοοτροπίας και πολιτικής ακρισίας. Επερρίφθη όλη η ευθύνη στην Ελλάδα για να δικαιολογηθεί η μεταχείριση αυτή και η «τιμωρία». Η διαρροή του χρόνου έριξε φως στο διεθνές παρασκήνιο και απεκάλυψε πολλά, που επιμελώς αποκρύπτονταν. Όπως π.χ., το ομολογημένο γεγονός ότι στους στόχους του Μνημονίου εδόθη προτεραιότητα όχι στη σωτηρία της Ελλάδος, που επέβαλλε από την αρχή την αναδιάρθρωση του χρέους της, αλλά του ευρώ και της Ευρωζώνης.
Η Ευρωπαϊκή «βοήθεια» προς την Ελλάδα δεν θα έπρεπε να εξαντλείται σε προγράμματα δημοσιονομικής επιδρομής, που κατεδαφίζουν την οικονομία της χώρας ούτε σε στυγνή εφαρμογή του δόγματος των Ευρωπαϊκών κανονισμών, που κάτω από τις έκτακτες συνθήκες της διεθνούς οικονομικής κρίσεως μπήκαν σε παρένθεση, με τη σύμφωνη γνώμη όλων.
Η χώρα έχει ανάγκη από στήριξη της οικονομίας της και από ανάπτυξη. Οι κατεδαφιστικές επιταγές της «τρόικας» έχουμε δει πού οδηγούν και δεν υπάρχει σήμερα κανένα περιθώριο ανοχής των ίδιων πολιτικών και πρακτικών. Ειδικότερα, σε ό,τι αφορά τις αμυντικές βιομηχανίες είναι εύκολο να ριφθεί εναντίον τους ο λίθος του αναθέματος γιατί βρίσκονται στο επίκεντρο μιας θλιβερής πολιτικής, που δεν επέτρεψε την άνδρωσή τους και τη δημιουργική τους ανάπτυξη, όταν η χώρα έχει τόσο μεγάλη ανάγκη από την πολεμική βιομηχανία της.
Αυτό όμως δεν είναι λόγος για το κλείσιμό τους, όταν η Ελλάδα αντιμετωπίζει ένα τόσο μεγάλο πρόβλημα εθνικής ασφάλειας και άμυνας. Με την ίδια λογική, θα έπρεπε να κλείσουν και πολλά άλλα, όπως π.χ. δημόσιοι οργανισμοί, νοσοκομεία, πανεπιστήμια, που βρέθηκαν στο επίκεντρο κακοδιαχειρίσεως και σκανδάλων.
Η Ελλάδα έχει ανάγκη από τις αμυντικές βιομηχανίες της και δεν είναι δουλειά της «τρόικας» να καθορίσει την αμυντική πολιτική της χώρας.