Η ΚΑΚΙΑ ΔΑΣΚΑΛΑ ΚΙ Η ΚΑΚΙΑ ΣΚΑΛΑ

Πάμε ομού στήν θάλασσα
μέ δίχως οξυγόνο
μήτηρ Ελλάς τί μού ‘κανες
κι ολημερίς παγώνω.
•••
Νιώθω ως υπερβόρειος
καί γούνα δέν κατέχω
ακόμα καί στόν ύπνο μου
τά σώβρακά μου βρέχω.
•••
Εγώ ήμουν θερμόαιμος
καί Μεντιτεραναίος
καί ήθελα απ’ τήν ζωή
νά φύγω ως γενναίος.
•••
Τώρα στού Μπέρλιν
τά σκαλιά
ως λύκαινα ουρλιάζω
μήτηρ μου με ξεφτίλισες
καί συνεχώς στενάζω.
•••
Δεν ημπορώ τήν δίαιτα
θέλω νοσοκομείο
καί συ με βάζεις συνεχώς
μπροστά σ’ ένα Ταμείο.
•••
Στουρνάρι με κατάντησες
καί όλο σαμαρώνω
με συνεχή στενάγματα
να δίνω, να πληρώνω.
•••
Στο Μπέρλιν αγανάχτησα
να είμαι καμαρότος
εγώ που λογιζόμουνα
ως μέγιστος καί πρώτος.
•••
Εγώ που λογιζόμουνα
ατίθασο λιοντάρι
τώρα βλέπω τόν διάολο
πού ‘ρχεται να με πάρει.
•••
Βλέπω καί δύο λέαινες
άσχημες σάν ποντίκια
καί δίπλα να οπλοφορούν
χιλιάδες τα μυρμήγκια.
•••
Όφεις, σκορπιοί και κώνωπες
με δάκνουν, με φοβίζουν
ενώ μέσα στά όνειρα
Τράπεζες αρμενίζουν.
•••
Έχω καί μια ψευδαίσθηση
πως είμαι στην Αθήνα
καί τόσο μεγαλώνουνε
τά βάσανα κι η πείνα.
•••
Μπέρλιν, Μέρκελ και η Λαγκάρντ
τό τρίο «αναστενάζω».
Ποιός κόρακας τίς γέννησε
καί σάν κοράκι κράζω.
•••
Βερολινέζοι μου καλοί
δώστε μου μια κουβέρτα
κι ύστερα σαμαρώστε με
να μήν φωνάζω «αβέρτα».
•••
Είστε Λαός ψυχόπονος
λίγο στρατοπεδάρχης
πρώτοι εις τήν σκληρότητα
καί πάντα εκτός μάχης.
•••
Έχω παιδιά γιά πούλημα
καί σφάξιμο άν λάχει.
(Πηγαίνετε στό διάολο
τού αίματος φελάχοι.)
•••
Νοέμβρης μήνας στυγερός
κι όλα τά Χοσπιτάλια
έχουν τά μάτια ολόκλειστα
καί στά αυτιά μπουκάλια.
•••
Πού είσαι Μάξιμε Γραικέ
να δείς τ’ άλλο Μαξίμου
την Μερσεντές ηλιόχαρη
καί με τό γιώτα χί-μου.
•••
Μέρες του Μπέρλιν καί νυχτιές
δέν θά σάς προσκυνήσω
θ’ αλλάξουν μάγκες
οί καιροί
θά σάς καταγαμήσω.
……………………………………………………
……………………………………………………
Ξέρετε γιατί δεν ξεσηκώνονται ακόμα οι Έλληνες;
Είναι γιατί δεν τους βαστάνε τα πόδια τους. Μεταφορικά.
Για να μην σας ομολογήσω τι άλλο τούς σ η κ ώ ν ε τ α ι.