Εις οιωνός άριστος, μας πήρε το ποτάμι;

Οι Έλληνες αξιώθηκαν να χαρούν την ελευθερία, γι’ αυτό αγωνίστηκαν γι’ αυτήν έχοντας βαθιά πίστη σε αρχές και ιδανικά. Μολυσμένοι πάντα οι Έλληνες με το μικρόβιο της ελευθερίας. Χάραξαν δρόμους υποδειγματικά. Δίδαξαν ότι η νίκη δεν συνοδεύει πάντα τους ισχυρούς, αλλά τους αγώνες του δικαίου και της αλήθειας.

Εκείνο το ιστορικό ΟΧΙ έγινε αντίσταση κατά της αδικίας, του ψεύδους, της υποταγής, της απάτης, της υποτέλειας, της ευτέλειας, της δουλείας…

Τα χαρίσματα της ελληνικής ψυχής δεν συμβιβάστηκαν με τα κοινά και τετριμμένα. Προτίμησαν οι ήρωές μας τον θάνατο από τη δουλεία. Αγωνίστηκαν για το απόλυτο, που απαιτούσε θυσίες, πόνο, δάκρυα. Εξασφάλισαν την ασφαλή πορεία έχοντας προ οφθαλμών τις μεγάλες αλήθειες της αυτοθυσίας, της πίστης στην αγαπημένη τους πατρίδα. Έδειξαν ότι μπροστά στους κινδύνους πρέπει να βάλουν στην άκρη τις διαφορές, πολιτικές και κομματικές, τους εγωισμούς, τις επικίνδυνες φιλοδοξίες, και να εργάζονται για το κοινό συμφέρον, που δεν είναι άλλο από την προστασία της γλυκιάς μας πατρίδας και την προάσπιση της αξιοπρέπειάς της.

Συχνά αναμοχλεύεται στη μνήμη μας η ενότητα, η πίστη, η αντίσταση στις προκλήσεις των καιρών. Μόνο ενωμένοι θα μπορούμε να ανταποκρινόμαστε στις προκλήσεις, θα αποφεύγουμε την επανάληψη των λαθών, θα υπερβαίνουμε τον κακό εαυτό μας, θα αντιστεκόμαστε στις ισοπεδώσεις, που τείνουν να μας αφανίσουν.

Με λυπεί αφάνταστα το ότι κάθε φορά ορισμένοι «κουλτουριάρηδες» βρίσκουν έδαφος και υποβαθμίζουν το γεγονός με προκλητικές δηλώσεις, που στάζουν δηλητήριο. Κανείς δεν έχει αυτό το δικαίωμα.

Στην Ελλάδα, την ένδοξη πατρίδα μας, γεννήθηκαν οι ιδέες, διαμορφώθηκαν οι αξίες, καλλιεργήθηκε η τέχνη και αναπτύχθηκε ο πολιτισμός.

Σήμερα, δυστυχώς, βρισκόμαστε σε χαλεπούς καιρούς, γιατί ισοπεδώθηκαν οι αξίες και τα ιδανικά. Ενώ πολλοί φροντίζουν να τα αποθεώσουν, άλλοι τόσοι φροντίζουν να τα ξεθεμελιώσουν. Χρειάζεται εδώ να θυμηθούμε τον Ισοκράτη (436 π.Χ. – 338 π.Χ.). Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ μας αυτοκαταστρέφεται διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια δικαίωμα, την παρανομία ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ισότητα και την ΑΝΑΡΧΙΑ ευδαιμονία. Δεν χρειάζονται, φυσικά, σχόλια γιατί αντικατοπτρίζεται η τραγική πραγματικότητα των ημερών μας. Δοκιμάζεται ο πατριωτισμός όλων μας, που τείνει να εξαφανισθεί.

Η παρτίδα, δυστυχώς, θεωρείται ανώτερη της πατρίδας. Χάθηκε ο πατριωτισμός μας γιατί γέμισε η Ελλάδα από αριστερούς με δεξιές τσέπες και δεξιούς με αριστερά μυαλά.

Η Ελλάδα ήταν το λίκνο του πολιτισμού και πρέπει να ξαναγίνει. Έδωσε παντού τα φώτα του πολιτισμού, αλλά έχει σήμερα παρέα την «γκαζόλαμπα».

Ξέρετε τι υποστήριζε ο Βολταίρος; «Πρέπει να υπερασπισθούμε την Ελλάδα γιατί σ’ αυτήν οφείλει τα φώτα της η Ευρώπη». Ο Γκαίτε έλεγε: «Οι Έλληνες είναι συγγενείς και δάσκαλοί μου». Και ο Όμηρος διαλαλούσε: «Οι Έλληνες ξεχύθηκαν στα πέρατα της Γης ως ένας τέλειος δάσκαλος».

Αλήθεια αναγνωρισμένη, λοιπόν, είναι ότι ο Ελληνισμός χάραξε τον ρουν της Ιστορίας και έδρασε ευεργετικά σ’ όλα τα επίπεδα.

Ο σημερινός Έλληνας πιέζεται από αλλότρια συμφέροντα και δίνει μάχες ενάντια σε όσους προσπαθούν να τον ξεθεμελιώσουν. Δεν γνωρίζω όμως αν θα μπορέσει να σταθεί όρθιος σ’ αυτήν τη λαίλαπα της παρακμής.

Στην κοινωνία μας, αξίες, αρχές και ιδανικά ξεθεμελιώνονται και σ’ αυτό, δυστυχώς, συμβάλλουν λανθασμένες πνευματικές προσωπικότητες. Αυτό δεν είναι απλή διαπίστωση αλλά φρικτή πραγματικότητα. Μια ματιά γύρω μας, ιδιαίτερα στην Τιβούλα μας, που μεγεθύνει και προβάλλει τα αρνητικά μας και που τις περισσότερες φορές θυμίζει επίπεδο καφενείου υπέργηρων συνταξιούχων, σε κάνει να αναρωτιέσαι: Αυτήν την κοινωνία ονειρευτήκαμε; Της αρπαχτής, της ψευτιάς, της απάτης, των λαμόγιων, της ατιμωρησίας;

Μίλησες σήμερα για την πατρίδα; Είσαι πατριδοκάπηλος, αναχρονιστικός, οπισθοδρομικός. Υποτιμητικό είναι να αναφέρεσαι σε αυτήν. Σε παρεξηγούν οι «κουλτουριάρηδες», γιατί αυτό το θεωρούν εμπόδιο στην πρόοδο.

Δεν αγαπάς την πατρίδα; Έχεις άγνοια της Ιστορίας, του πολιτισμού της, των λαμπρών αγώνων της και των ηρωικών θυσιών της.

Ιερή υποχρέωση και ευθύνη έχουμε για τα παιδιά μας. Να τα οχυρώσουμε πρέπει με τα όπλα της ιστορικής μνήμης. Είναι κρίμα το ελληνόπουλο να είναι ανεπαρκές στις ιστορικές συγκυρίες της πατρίδας. Είναι ακόμη μεγαλύτερο κρίμα να μην είναι αποδέκτης των αλεξανδρινών χρόνων, του μεγαλείου της Αρχαίας Ελλάδας, του μεγαλείου της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Φέρουν μεγάλη ευθύνη όσοι βεβηλώνουν τα ιερά και τα όσιά μας, ασελγούν πάνω στην πατρίδα και καταρρακώνουν τα ιδανικά της.

Αυτά τα κάστρα του αίσχους πρέπει να αγωνιστούμε όλοι μαζί να τα γκρεμίσουμε, καθώς και την ατίμωση, το μίσος, την ντροπή, την πλεονεξία, τον εγωισμό, από τα οποία διακατέχονται πολλοί ανθέλληνες και αρνησιπάτριδες, που δίνουν το χειρότερο παράδειγμα στη νεολαία μας.

Καιρός είναι να τολμήσουμε «Ζαλόγγους» και να φυλάξουμε Θερμοπύλες, και από τους βωμούς των προγόνων να παίρνουμε τη φωτιά και όχι τη στάχτη. Μόνο έτσι θα ξαναβρούμε την ταυτότητά μας, θα ακτινοβολήσουμε ξανά τον πολιτισμό μας παντού -όπως παλιά- με αταλάντευτη αγωνιστικότητα.

Όλοι έχουμε ευθύνη. Όσους έχουν πραγματικό όραμα για την πατρίδα, αυτούς να επιλέγουμε για να γίνει καλύτερη και αξιότερη.

Να γνωρίζουμε, δε, καλά ότι πατρίδα μας είναι η Ιστορία και ο πολιτισμός μας. Είναι επίσης αυτό που κληρονομήσαμε και αυτό που δημιουργούμε με την καθημερινότητά μας και πρόκειται να μεταβιβάσουμε στη νεολαία μας.

Από αυτήν την ευθύνη, φυσικά, γεννιέται το χρέος και η αυτοθυσία. Όταν η πατρίδα φτωχαίνει, ο πλούτος μας μηδενίζεται. Και όταν ευπορεί, η φτώχεια μας είναι θησαυρός.

Σήμερα στη χώρα μας ο βασιλιάς δεν είναι απλώς «γυμνός» αλλά «ξεβράκωτος», και φταίμε κι εμείς. Οι ξένοι βρήκαν την ευκαιρία και εποφθαλμιούν τη χώρα μας, τη στρατηγική της θέση, τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της. Και επιδιώκουν να τη διαλύσουν. Στον κίνδυνο να πάρουμε φωτιά, πρέπει όλοι να συνδράμουμε, παίζοντας τον ρόλο του πυροσβέστη.

Είμαστε που είμαστε ανάδελφοι και φτωχοί από συμμάχους. Χρειαζόμαστε ομοψυχία. Σκοπός δεν είναι να βρούμε, Έλληνες, τον εαυτό μας, αλλά να τον ξεπεράσουμε, γιατί βρισκόμαστε μπροστά σε ανησυχητικά τραγικά που μας περιμένουν. Έχουμε εγκλωβιστεί σαν το τζίνι στο μπουκάλι και περιμένουμε κάποιον να κλωτσήσει το μπουκάλι. Αντί να γοητεύουμε, όπως παλιά, απογοητεύουμε.

Δεν μπορώ να προφητεύσω αν θα γίνουμε περήφανοι και πάλι και αν θα… ξαναέχουμε στους ώμους το κεφάλι. Όμως ελπίζω, και η ελπίδα δεν χάνεται ποτέ.

Το μέλλον μας θα εξαρτηθεί από τις σωστές επιθυμίες μας, αλλιώς θα μας πάρει το ποτάμι…

Ταξίδης Ηλίας
Τριανδρία – Θεσσαλονίκη