Περί της Εθνικής μας ομάδας ποδοσφαίρου και όχι μόνο αυτής…
Γνωστές οι απόψεις του Γεωργίου (τουλάχιστον φίλε Γιώργο, όπως είπες… «το έχεις πάρει απόφαση», έτσι ώστε να μη χολοσκάς κ.λπ.) και πρόδηλα οι συνομιλητές που παρενέβησαν δεν μπορεί παρά να επισήμαναν την κάκιστη απόδοση του εθνικού μας συγκροτήματος, πέρα και έξω από τα νικηφόρα αποτελέσματα.
Αίφνης, ο Γεωργίου προαναγγέλλει ότι θα φιλοξενηθεί -με πρωτοβουλία και πρόσκληση του ίδιου- και «η άλλη άποψη», όπερ και γίνεται στο πρόσωπο ενός νεαρού και φερέλπιδος αθλητικού δημοσιογράφου και εγκαινιάζοντος (αν κατάλαβα καλά) τη συνεργασία του με τον συγκεκριμένο Ρ/Φ σταθμό.
Κατά τη γνώμη του γράφοντος, ο «πιτσιρικάς» τα είπε πολύ καλά.
Δεν ισχυρίσθηκε, βέβαια, ότι η Εθνική μας ομάδα έπαιξε «καλή μπάλα» -αλλοίμονο, άλλωστε- και ασφαλώς η αναφορά του ήταν γενικότερη και διαχρονική.
Και εδώ θα πρέπει να εστιάσουμε και να εκτιμήσουμε ορισμένα δεδομένα:
α) Διαχρονική, κατά δυνατό, σε σχέση με την ηλικία του, τα ακούσματα και τα όσα εκ του παρελθόντος έχει διασώσει η τεχνολογία και στα οποία μπορεί να ανατρέξει ο καθένας που επιθυμεί.
β) Ο εικοσάρης, ο τριαντάρης, ο σαραντάρης -ατυχώς σε αντίθεση με εκείνους των «…ήντα» και δη των δεύτερων και των τρίτων κατά σειρά- αγάπησε την Εθνική Ομάδα της χώρας του.
Ειδικότερα ο σαραντάρης ή και ο λίγο μικρότερος, την αγάπησε, μάλιστα, πολύ πριν το «μαγικό» εκείνο καλοκαίρι της Πορτογαλίας και (σε σημαντικό βαθμό) εξ αιτίας του… μπάσκετ και του «άλλου» -πρωτοποριακού, τότε- κατορθώματος με την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος.
Κι αν όλα αυτά, φίλε Γιώργο, φαντάζουν… «αλαμπουρνέζικα», πίστεψέ με πως -πάντα, εννοείται, κατά την ταπεινή μου γνώμη- δεν είναι.
Εξηγούμαι, αμέσως:
• Εμείς οι «παλιοί», κακά τα ψέματα, τις Εθνικές μας ομάδες δεν τις αγαπήσαμε. Ίσως δεν είχαμε ικανά ερεθίσματα, ήσαν και άλλες οι εποχές, ίσως και να έλειπε η ανάγκη -ιδίως των νέων ανθρώπων- να πιστέψουν σε κάτι που εκπροσωπεί τη χώρα τους.
• Αντίθετα, την τελευταία αυτή ανάγκη οι σημερινοί νέοι την αισθάνονται στο «πετσί» τους. Επιπρόσθετα, είχαν τα ερεθίσματα, τους τα έδωσαν οι ίδιες οι Εθνικές ομάδες, με επιτεύγματα ανώτερα των δυνατοτήτων τους.
• Αρκεί να συνομολογήσουμε ότι συνιστά νομοτελειακό λάθος να απαιτούμε και να αξιώνουμε περισσότερα απ’ όσα οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές μπορούν να δώσουν. Κοινώς, τόσο μπορούν…
• Το γεγονός ότι οι Εθνικές ομάδες -αντί να αγωνίζονται σε άδεια γήπεδα- απέκτησαν φιλάθλους, ασφαλώς δεν μπορεί να αποδοθεί στη… λαχτάρα τους να δουν «καλό ποδόσφαιρο»!
Συνεπώς, για μια σειρά από λόγους, «κάτι τους λένε», κάτι διαφορετικό, πέρα και έξω από σωματειακές προτιμήσεις και απεχθείς γηπεδικές συμπεριφορές.
– Όλα αυτά, βέβαια, ουδόλως υποδηλώνουν ότι η γκρίνια και η μουρμούρα εκδηλώνονται αναιτιολόγητα.
Είναι, όμως, άλλο αυτό και άλλο οι παντελώς απαξιωτικές κρίσεις…
Και επειδή έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί οι εποχές εκείνες που κάποιοι ποδοσφαιριστές προσπαθούσαν να… αποφύγουν την πρόσκλησή τους στην Εθνική ομάδα -αντίθετα την επιδιώκουν και θεωρούν τιμητική τη συμμετοχή τους σε αυτή- καλύτερα θα είναι να συμβιβαστούμε με την πραγματικότητα.
Δηλαδή, φίλε Γιώργο και λοιποί αυστηροί κριτές της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου -ναι, αυτής που όντως είχε αγωνιστικά… χάλια στα δύο τελευταία παιχνίδια της- ίσως και εσείς θα πρέπει να συνεκτιμήσετε ότι, τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία, έχει ξεπεράσει τις δυνατότητές της και ακριβέστερα τις… μη δυνατότητές της, καθ’ ό στελεχώνεται από… «άμπαλους»!
Πριν από 2… 3… 4… χρόνια «γκρινιάζαμε» γιατί η ενδεκάδα ήταν… «ισόβια» με σημείο αναφοράς το 2004, διερωτώμενοι πότε η ανανέωση;
Ε, αφού ήρθε κι αυτή, ας ελπίσουμε σε σταδιακή βελτίωση και εξέλιξη, με τον γράφοντα να συνομολογεί ότι κι αυτός γκρίνιαζε με τις «χάλια εμφανίσεις» (αλλά και με τη μονίμως κατσουφιασμένη και παντελώς άνευρη εικόνα του Σάντος!)
Πλην, ας αναζητήσουμε το μέτρο, το οποίο ασφαλώς και παντελώς αγνοεί ο ακροατής εκείνος που είχε παρέμβει για να συστήσει… αποχή των φιλάθλων από τους αγώνες της Εθνικής ομάδας!
Μιας ομάδας που, αν και στερείται… Μέσι, έχει στο δυναμικό της ευάριθμα στελέχη ευρωπαϊκών συλλόγων πρώτης γραμμής.
Σ.