Οι πολύτεκνοι στην εποποιία του 1940-41
Την εποχή εκείνη οι ελληνικές οικογένειες είχαν στους κόλπους τους πολλά παιδιά και οι πολύτεκνες οικογένειες ανθούσαν.
Είναι χαρακτηριστική η εγκύκλιος που είχε αποστείλει προς όλους τους πολυτεκνικούς συλλόγους, τον Νοέμβριο του 1940, ο τότε πρόεδρος (Γερ. Δεστούνης) και ο γενικός γραμματεύς (Δ. Καλαμαράς) της Ανωτάτης Συνομοσπονδίας Πολυτέκνων Ελλάδος, στην οποία ανεγράφοντο και τα ακόλουθα:
«Η αιφνιδιαστική, δολία και άτιμος επίθεσις του “Ντούτσε” κατά της ηρωϊκής μας πατρίδος μας ωθεί όλους εις την επιτέλεσιν του ιερωτέρου των καθηκόντων. Το καθήκον μας αυτό είναι να υπερασπίσωμεν με αυταπάρνησιν το πάτριον έδαφος, την ακεραιότητα της χώρας μας, την τιμήν της και την τιμήν των οικογενειών μας. Ο πολυτεκνικός κόσμος της χώρας, που αποτελεί τον μεγαλύτερο παράγοντα του εμψύχου υλικού και σφυρηλατεί εις τας ψυχάς των παιδιών του τα ιδεώδη της ιστορικής φυλής, δηλοί ότι και αν η Ελλάς ήτο μόνη θα ανθίστατο κατά των αρπακτικών διαθέσεων του δολίου και βδελυρού εχθρού της. Θα δείξωμεν εντός ολίγου οι πολύτεκνοι γονείς εις άπαντα τον πολιτισμένον κόσμον ότι η τιμιότης του Μουσολίνι, θα εξευτελισθή διά παντός υπό των ελληνικών όπλων. Το δοθέν σύνθημα προς τα ατρόμητα παιδιά μας είναι να σκοτωθούν αλλά να νικήσουν τους στραγγαλιστάς που θέλησαν κατά τον ατιμότερον τρόπον να στραγγαλίσουν την ελευθερίαν μας. Πρέπει να γνωρίζουν οι εχθροί των ελευθεριών ότι υπό την καθοδήγησιν και τας εμπνεύσεις της Α.Μ. του Βασιλέως μας και του σιδηρού μας κυβερνήτου, πάς Έλλην είναι διατεθειμένος να πέση υπέρ της ακεραιότητος της χώρας”.
Το σύνθημα από τους πολύτεκνους γονείς στα παιδιά τους ήταν όχι απλώς να σκοτωθούν, αλλά να νικήσουν τους στραγγαλιστές και αυτό δείχνει τον τότε ηρωισμό των παιδιών του έθνους. Συγκρίνατε το φρόνημα του 1940 με το σήμερα.
Ακριβώς αυτό το έμψυχο υλικό των πολυτέκνων οικογενειών, αλλά και το φρόνημα, ήταν που έδωσε και τη δύναμη στον μεγαλύτερο ήρωα του έπους του 1940, τον ηρωικό στρατηγό της VIII μεραρχίας Χαρ. Κατσιμήτρο, αντίθετα προς τις διαταγές του επιτελείου, να δώσει τη μάχη στο Καλπάκι. Ας θυμηθούμε τα όσα ο Άγγελος Τερζάκης μας περιγράφει, αφού προηγουμένως αναφέρεται στο αθάνατο και ηρωικό “ΟΧΙ” του πρωθυπουργού Ιωάννη Μεταξά: “.. Ο Κατσιμήτρος, κι αφού ακόμα έλαβε τη διαταγή του Γενικού Στρατηγείου, δεν άλλαξε απόφαση. Είχε πεί πώς θα δώσει τη μάχη στο Καλπάκι – θα την έδινε εκεί. Η Μεραρχία του, μετά την προώθηση μάλιστα των εχθρικών δυνάμεων, είχε εμπλακεί πιά στον αγώνα, η γενική επίθεση των Ιταλών είταν ολοφάνερο πώς θα εκδηλωνόταν από στιγμή σε στιγμή. Σκέφθηκε έπειτα ο Κατσιμήτρος πώς η μεραρχία που διοικούσε, και που της έλαχε η υψηλή τιμή να κλείσει πρώτη αυτή τον δρόμο στον εισβολέα, είταν απαρτισμένη από Ηπειρώτες. Αν τους έλεγε τώρα να υποχωρήσουν, να παρατήσουν τα χώματά τους, οι συνέπειες στο ηθικό τους μπορεί να είταν ολέθριες. Τότε είναι που θα ανοιγόταν διάπλατα ο δρόμος προς την Ελλάδα. Αποφάσισε λοιπόν ο μέραρχος να κάνη χρήση της αρχικής ελευθερίας που του είχε αναγνωρίσει το Γενικό Στρατηγείο. Κάλεσε τους δυό συνταγματάρχες διοικητές των τομέων Νεγράδων και Καλαμά, τους ανακοίνωσε τη διαταγή που είχε λάβει, τη δική του απόφαση. Τους ζήτησε απόλυτη εχεμύθεια. Η ευθύνη που αναδεχόταν τη στιγμή τούτη σαν πολέμαρχος είταν τεράστια: ευθύνη απέναντι στο σύνολο του Αγώνα, απέναντι στην Ελλάδα, απέναντι στην Ιστορία. Είχε τη δύναμη, το σθένος να την αναλάβει. Εδώ είναι που φάνηκε αρχηγός».
Ολόκληρη η μεραρχία αποτελείτο από Ηπειρώτες(!), ακριβώς γιατί τότε η Ελλάς δεν είχε πρόβλημα υπογεννητικότητος και δεν αντιμετώπιζε τον εφιάλτη του δημογραφικού προβλήματος. Δεν υπήρχε η νοοτροπία του σήμερα, του ενός παιδιού και κατά λάθος ένα δεύτερο. Τότε, όπως αναφέρει ο Στρατής Μυριβήλης, εμφανίσθηκε «η δύναμη που τη λέμε “Εθνική Συνείδηση”. Είναι αυτή που εμφανίζεται σε μιάν ώρα που δεν την ξέρει κανείς, όταν ακουστή η φοβερή καμπάνα της Μοίρας, να σημαίνη τα ριζικά των λαών».
Ώρα, πλέον, να εμφανισθεί εκ νέου.