Η αδράνεια ενώπιον μεγάλων κινδύνων
Θα ανέμενε κανείς ότι μετά από τόσο πολιτικό θόρυβο, κάτι θα άρχιζε να κινείται, για την αντιμετώπιση του θέματος. Πολύ περισσότερο μάλιστα, όταν τα δεδομένα του προβλήματος είναι απολύτως σαφή και οι κίνδυνοι που προκαλούνται από την παράταση της εκκρεμότητας, είναι απολύτως προφανείς. Μπορεί η Ελλάδα ν’ αφήσει σ’ έναν ξένο ιδιώτη την ευθύνη για την ισχύ του Πολεμικού της Ναυτικού και την ισορροπία δυνάμεων στο Αιγαίο; Ποια σκοπιμότητα εξυπηρετεί η παράταση της εκκρεμότητας; Ο φόβος για το πολιτικό κόστος που συνεπάγεται οποιαδήποτε λύση; Η ελπίδα ότι κάτι θ’ αλλάξει στη στάση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και θα επιτρέψει την ανάληψη από τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά αναθέσεων από τρίτες χώρες τις οποίες απαγορεύει σήμερα;
Η «πώληση», σε συμβολική τιμή των ναυπηγείων Σκαραμαγκά στον Ισκαντέρ Σάφα, έγινε υποτίθεται, γιατί υποσχόταν ότι θα έφερνε, με την εταιρεία του, εργασίες από τρίτες χώρες, που θα καθιστούσαν το ναυπηγείο βιώσιμο και κερδοφόρο.
Συνέβησαν όμως εν τω μεταξύ απίθανα πράγματα: Η εταιρεία του Λιβανέζου επιχειρηματία απέσεισε ευσχήμως κάθε ουσιαστική ευθύνη για τον Σκαραμαγκά και τη μετέφερε σ’ ένα νομικό κατασκεύασμα, που δεν δεσμεύει την οικονομική κατάσταση του επιχειρηματία. Η λαθροχειρία αυτή έγινε, βεβαίως εφικτή με την ευθύνη και σύμπραξη κάποιων Ελλήνων ιθυνόντων. Ο επιχειρηματίας επικαλείται ως επιχείρημα για την απραξία του την αδυναμία της Ελληνικής πλευράς να του εξασφαλίσει τη σύμφωνη γνώμη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την ανάληψη από το ναυπηγείο εργασιών από τρίτες χώρες. Η τελευταία όμως βολεύεται με την απραξία και την προϊούσα απαξίωση των ναυπηγείων. Στόχος και συνταγή της είναι το κλείσιμο των ναυπηγείων. Το ίδιο, συστήνει τώρα για τις άλλες αμυντικές βιομηχανίες.
Η κυβέρνηση παραμένει αμήχανη, άβουλη και αδρανής. Η στάση όμως αυτή έχει τεράστιο κόστος και κινδύνους για την εθνική άμυνα. Η Άγκυρα θ’ αρχίσει να παραλαμβάνει, από το 2015, τα δικά της υποβρύχια του ιδίου τύπου 214, τα οποία κατασκευάζει στα δικά της ναυπηγεία. Απέναντι στη φθίνουσα και απαξιωνόμενη ελληνική ναυπηγική ικανότητα, αναπτύσσει μια τεράστια και σύγχρονη ναυπηγική ικανότητα.
Πιστεύει κανείς ότι με τα δεδομένα αυτά, εάν συνεχισθεί η Ελληνική αδράνεια και απραξία, θα είναι δυνατόν να προασπισθούν τα Ελληνικά εθνικά δικαιώματα και συμφέροντα στο Αιγαίο; Ο πρωθυπουργός, για προφανείς λόγους ενότητας της κυβερνήσεως, έδωσε πλήρη κάλυψη στον αντιπρόεδρο της κυβερνήσεως και αρχηγό του ΠΑΣΟΚ για τους θλιβερούς και σκανδαλώδεις χειρισμούς του στο θέμα των υποβρυχίων και γενικότερα των ναυπηγείων Σκαραμαγκά.
Το θέμα όμως παραμένει ανοικτό και δεν αφορά μόνο τις ευθύνες του Ευάγγελου Βενιζέλου και οποιουδήποτε άλλου. Αφορά την άμεση ολοκλήρωση των εργασιών στα καθηλωμένα υποβρύχια και την ανακοπή της πορείας των ναυπηγείων προς την πλήρη απαξίωση και καταστροφή. Η επιλογή είναι απλή: η κυβέρνηση είτε θα πείσει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να αλλάξει τη στάση της, κάτι που φαίνεται απίθανο, είτε θα επανακρατικοποιήσει τα ναυπηγεία για τις αμυντικές ανάγκες της χώρας και θα έχει το δικαίωμα να τα επιδοτήσει και να τα διασώσει.
Δεν επιτρέπεται οποιαδήποτε περαιτέρω αδράνεια. Η νέα Τουρκική πρόκληση στην περιοχή των Ιμίων, του Φαρμακονησίου, του Αγαθονησίου και της Καλύμνου, έρχεται να υπενθυμίσει ότι το έλλειμμα ισχύος που δημιουργείται από την οικονομική αδυναμία και την μονομερή Ελληνική αδράνεια στα εξοπλιστικά προγράμματα, κατά την τελευταία δεκαετία, προετοιμάζει για την Ελλάδα πολύ δυσάρεστες καταστάσεις.
Η ίδια αδράνεια παρατηρείται και σε άλλους κρίσιμους τομείς εξοπλισμών, με πρώτη την Πολεμική Αεροπορία. Η Τουρκία επιβεβαίωσε προσφάτως την παραγγελία 100 «αόρατων» αεροσκαφών τύπου F-35. Τα αεροσκάφη αυτά θα είναι επιχειρησιακά στο Αιγαίο από το 2018. Πώς θα τα αντιμετωπίσει η πανάξια κατά τα άλλα Πολεμική μας Αεροπορία, χωρίς αεροσκάφη ανάλογης νέας γενιάς και δυνατοτήτων; Πότε θ’ αρχίσουν οι ιθύνοντες να σκέπτονται και να προβληματίζονται για το πώς πρέπει και είναι δυνατόν ν’ αντιμετωπισθεί αυτό το πρόβλημα και να διασφαλισθεί εγκαίρως επαρκής Ελληνική ικανότητα για τη διατήρηση μιας σχετικής ισορροπίας δυνάμεων και δυνατότητας αποτροπής;
Οι αεροναυτικοί εξοπλισμοί είναι οι κρισιμότεροι στην αμυντική ισορροπία μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, λόγω της γεωγραφικής διαμορφώσεως της Ελλάδος και των Τουρκικών διεκδικήσεων και βλέψεων στο Αιγαίο, στην Κύπρο και στην ΑΟΖ της Ελλάδος και της Κύπρου. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μπορούν να υποτιμούνται οι εξοπλισμοί και στους άλλους τομείς. Η Ελλάδα δεν έχει προμηθευθεί ακόμη ένα αξιόπιστο τεθωρακισμένο όχημα μάχης (TOMΘ), μετά την ουσιαστική παραπομπή στο άδηλο μέλλον της συμφωνίας με τη Ρωσία για την προμήθεια του εξαιρετικά αξιόμαχου BMP3. Δεν έχει επίσης κάνει καμία κίνηση για ν’ αντισταθμίσει τις θεαματικές προόδους, που έχει κάνει η Τουρκική πολεμική βιομηχανία στον τομέα των πυραυλικών συστημάτων, των ραντάρ, του ηλεκτρονικού πολέμου.
Πρόσφατο δείγμα των Τουρκικών φιλοδοξιών, είναι η συμφωνία με την Κίνα για την κατασκευή στην Τουρκία, με κινεζική βοήθεια, του αντιαεροπορικού και αντι-βληματικού πυραύλου μεγάλου βεληνεκούς HQ-9. Το Κινεζικό σύστημα είναι αντιγραφή του Ρωσικού S-300, με επαυξημένο βεληνεκές σε 200 χλμ. Με το όπλο αυτό, όπως και με παρόμοια άλλα πυραυλικά προγράμματα, η Τουρκία επιδιώκει να εξασφαλίσει αμυντική αυτονομία και ανεξαρτησία σ’ έναν κρίσιμο στρατηγικό τομέα και να προωθήσει τις φιλοδοξίες της για την ανάδειξή της σε περιφερειακή δύναμη.
Όλοι αντιλαμβάνονται τη δεινή οικονομική θέση, στην οποία βρίσκεται η χώρα. Τα θέματα όμως της εθνικής άμυνας, όπως και άλλα, δεν μπορούν να περιμένουν. Να γιατί επείγει να βρεθεί τρόπος εξόδου από το σημερινό αδιέξοδο και οι συνταγές της «τρόικας» δεν οδηγούν, δυστυχώς, προς αυτή την κατεύθυνση.