«Εβδομαδιαίες» κυβερνητικές παραστάσεις

Μοιάζει με αποτυχημένο θεατρικό θίασο που «ανά εβδομάδα» ανεβάζει ένα «νέο έργο» λόγω αποτυχίας του προηγούμενου. Αυτή είναι στην πράξη η εικόνα που παρουσιάζει η μνημονιακή συγκυβέρνηση. Μέσα σε λίγα 24ωρα, από «σκληροί διαπραγματευτές» που δεν πρόκειται να δεχθούν από την «τρόικα» νέα οριζόντια μέτρα, μετατρέπονται σε υπάκουους πολιτικούς υπηρέτες, προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τις νέες εξοντωτικές περικοπές ως ήδη ψηφισθέντα μέτρα ή ως επιλεκτικές παρεμβάσεις για την αποκατάσταση «εξόφθαλμων ανισοτήτων». Τη μια μέρα απειλούν τους «τροϊκανούς» με εκλογές, επισείοντας το «φόβητρο» του ΣΥΡΙΖΑ και την επομένη διαβεβαιώνουν για την εξάντληση της θητείας τους.

Ακόμα και στην υπόθεση των Ναυπηγείων, δύο μόλις 24ωρα από την «αποστασιοποίηση» του Δ. Αβραμόπουλου από τη «σύμβαση» Βενιζέλου, ο Αντ. Σαμαράς κάλυψε πλήρως τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησής του, εμπαίζοντας τον ίδιο, το στελεχιακό δυναμικό και τους οπαδούς της Νέας Δημοκρατίας.

Δεν πρόκειται για την ανικανότητα του πολιτικού επιτελείου της ΝΔ και της συγκυβέρνησης να διαμορφώσουν μια δέσμη τακτικών επιλογών και να τις προωθήσουν επικοινωνιακά.

Η κρίση του πολιτικού συστήματος -και ιδιαίτερα του συστήματος της μνημονιακής διακυβέρνησης- έχει οδηγήσει σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση: Οι μνημονιακές κυβερνήσεις έχουν όντως συγκεκριμένη «στρατηγική»:

Τη στρατηγική των Μνημονίων και της παραγωγικής και κοινωνικής περιθωριοποίησης της χώρας στο ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον. Αυτήν τη στρατηγική την υπηρέτησαν και την υπηρετούν πιστά και αποτελεσματικά: Απώλεια εθνικής αυτονομίας και κυριαρχίας, ύφεση και απώλεια ΑΕΠ άνω του 25%, ανεργία κοντά στο 30%, πλήρης διάλυση του κρατικού μηχανισμού, κατάργηση κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων, εξαθλίωση μεγάλου τμήματος του πληθυσμού. Σ’ αυτά παίρνουν άριστα.

Αλλά και ο «τακτικός» χαρακτήρας των επιλογών της διακυβέρνησης στη χώρα μας δεν καθορίζεται από την εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση, αλλά από την «τρόικα», ακόμα και σε λεπτομέρειες που αποδεικνύουν την αναξιοπρέπεια και τον εξευτελισμό της ελληνικής κυβέρνησης (τιμή πετρελαίου θέρμανσης, διαδικασία «διαθεσιμότητας»).

Γι’ αυτό και μη μπορώντας να διαμορφώσουν έναν έστω μεσοπρόθεσμο σχεδιασμό, όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, έτσι και η ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΑΣΟΚ – ΝΔ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΩΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ «ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ», ΩΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ «ΤΟΥ ΜΗΝΑ». Τις αποφάσεις -τόσο τις τρέχουσες όσο και τις κρίσιμες- τις παίρνει άλλωστε η «τρόικα».

Η ακροδεξιάς έκφρασης συγκυβέρνηση αισθάνεται «προστατευμένη», κλεισμένη στο «κουκούλι προστασίας» που της παρέχει η κ. Μέρκελ και οι δανειστές. Ο Αντ. Σαμαράς, το δίδυμο Σαμαράς – Βενιζέλος, τα εγχώρια μνημονιακά συμφέροντα, γνωρίζουν πολύ καλά ότι είναι πολύ πιθανό η σημερινή συγκυβέρνηση να αποτελεί το τελευταίο πολιτικο-κομματικό υποχείριο των δανειστών μας. Ευελπιστούν γι’ αυτό ότι οι πιέσεις της «τρόικας» και του γερμανικού imperium δεν θα οδηγήσουν στην πτώση της σημερινής κυβέρνησης, τουλάχιστον μέχρι τις ευρωεκλογές… Υπάρχει άλλωστε και το εξάμηνο της ελληνικής προεδρίας που λειτουργεί ως «σάκος ασφαλείας»…

Όμως, τα αδιέξοδα της σκληρής πραγματικότητας διαμορφώνουν μια ανεξάρτητη από τις βουλήσεις των μνημονιακών συμφερόντων κοινωνική και πολιτική δυναμική.

Τα νέα μέτρα βρίσκονται επί θύραις… Η κοινωνική και πολιτική ΑΠΟΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ διευρύνεται καθημερινά. Γι’ αυτό και η αντίθεση κοινωνίας – μνημονιακής κυβέρνησης διαπερνά τώρα το εσωτερικό της μνημονιακής συμπαράταξης.

Το ένα σημαντικό πρόβλημα αφορά τη σχέση ΠΑΣΟΚ – ΝΔ και συγκεκριμένα τη σχέση Βενιζέλου – ΝΔ. Το ΠΑΣΟΚ βυθίζεται αύτανδρο και η συμπόρευσή του με τη ΝΔ αποβαίνει καταστροφική. Από τη δική της πλευρά η ΝΔ, στερούμενη πλέον οποιασδήποτε μνημονιακής κομματικής εφεδρείας -η τελευταία της πολιτική «βακτηρία», η Χρυσή Αυγή, δεν μπορεί πλέον να προσφέρει υπηρεσίες- αναγκάζεται να μετατραπεί σε κομματικό πλυντήριο των σκανδάλων του ΠΑΣΟΚ (ΕΛΣΤΑΤ, λίστα Λαγκάρντ, Ναυπηγεία) και σε πολιτικό «σωσίβιο» του ιδίου του προέδρου του ΠΑΣΟΚ.

Σ’ αυτή την πορεία του ακροδεξιού μετασχηματισμού και της «νομιμοποίησης» της μνημονιακής διαδρομής του ΠΑΣΟΚ, η Νέα Δημοκρατία χάνει την εσωτερική της συνοχή, αλλά και την ανοχή των παραδοσιακών φιλελεύθερων – συντηρητικών της στελεχών που συγκροτούν σχηματικά την ομάδα των «Καραμανλικών».

Ίσως στις επόμενες εκλογές -είτε αυτές είναι ευρωεκλογές είτε βουλευτικές εκλογές- να παρατηρηθεί στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας το αντίστοιχο φαινόμενο με τη στάση των «Ανδρεϊκών» του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2004… Οπότε ο κ. Αντ. Σαμαράς θα μετατρέψει επιτέλους τη ΝΔ σε «Πολιτική Άνοιξη»… Γιατί στις κρίσιμες εποχές που ζούμε, όταν συντελούνται τόσο ραγδαίες και βαθιές κοινωνικές, πολιτικές και ιδεολογικές μεταβολές κανένας σχεδιασμός επί χάρτου, καμιά ξένη προστασία δεν μπορεί να ανακόψει την προσπάθεια και τον αγώνα ενός λαού και μιας χώρας που επιδιώκουν την επιβίωση και την αξιοπρέπειά τους.