Αντί του «ΟΧΙ», τώρα το «ΝΑΙ»…

Σειρήνες και κωδωνοκρουσίες. Δευτεριάτικο πρωινό. Ανήσυχες μορφές πρόβαλαν στα παράθυρα. Κοιτάχθηκαν οι γείτονες και συνεννοήθηκαν με το βλέμμα. Τα πάντα για την τιμή. Η Ιστορία δείχνει ποιο κατάντημα περιμένει τους λαούς εκείνους που με οδηγό τον υπολογισμό έστερξαν σε ταπεινώσεις και σε διασυρμό της τιμής τους. Τέτοιον διασυρμό δεν τον δεχθήκαμε ποτέ στο παρελθόν. Τον δεχόμαστε τώρα. Δικτατορικό καθεστώς είχαμε το 1940. Μισητή ήταν η «4η Αυγούστου». Δεν είχαν συγχωρήσει στον βασιλέα Γεώργιο Β΄ ότι εστήριξε τον Μεταξά. Κι όμως, επειδή η τότε πολιτειακή και πολιτική ηγεσία χωρίς δεύτερη κουβέντα είπαν το «ΟΧΙ» στον εισβολέα, οι παλαιές αντιπαλότητες παραμερίστηκαν. Και πρέπει να λεχθεί η αλήθεια, ότι τότε δεν είχαμε σε υποβάθμιση τον Στρατό, όπως σήμερα. Αντίθετα, είχαν διατεθεί εγκαίρως 16 δισεκατομμύρια δραχμές και την 28η Οκτωβρίου η Ελλάς μπόρεσε να κινητοποιήσει 15 μεραρχίες και πέντε ταξιαρχίες Πεζικού, καθώς και μία μεραρχία και μία ταξιαρχία Ιππικού, γράφοντας το Έπος του 1940. Μέχρι και ο Νίκος Ζαχαριάδης, με την πρώτη τουλάχιστον επιστολή του, κάλεσε τους οπαδούς του στον αγώνα, λέγοντας: «Στον πόλεμο αυτό, που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως καμία επιφύλαξη…». Γίγαντας σε ισχύ ήταν τότε ο φασισμός του Μουσολίνι. Κι όμως, ηγεσία και λαός δεν δέχθηκαν να σκύψουν τον αυχένα προκειμένου να αποφύγουν δεινά. Η υπερηφάνεια αγνοεί την αρίθμηση. Δεν μετρά τις δυνάμεις εκείνου που θέλει να την τσαλακώσει. Βαδίζει με το μέτωπο ψηλά. Στην περιφρόνηση της αριθμητικής οφείλουμε την εθνική μας υπόσταση. Αυτό συνέβαινε τουλάχιστον μέχρι χθες. Γεμάτη από «ΟΧΙ» είναι η ελληνική Ιστορία. Πώς φτάσαμε σήμερα στην καταισχύνη του «ΝΑΙ σε όλα»; Ανένδοτος υπήρξε ο προπολεμικός πολιτικός κόσμος κατά του Μεταξά για τη δικτατορία του. Έφτασε όμως το ξημέρωμα της 28ης Οκτωβρίου και με εκείνη την υπερήφανη αρνητική απάντηση του κυβερνήτη επήλθε η εθνική ενότητα. Στα χρόνια που ακολούθησαν οι αντίπαλοί του από τον πολιτικό κόσμο δεν αρνήθηκαν μικρόψυχα την προσφορά του. Το αντίθετο. Για όλα κατακριτέος ο Μεταξάς, εκτός… Αυτό το «εκτός», που αφορούσε την άρνηση στον Μουσολίνι να κατακτήσει την Ελλάδα, έσωσε τον Μεταξά μέσα στην Ιστορία. Και είναι γεγονός -για να είμαστε δίκαιοι- ότι ο κυβερνήτης της χώρας εκείνη την εποχή δεν αιφνιδιάστηκε. Έβλεπε από καιρό τα σύννεφα του πολέμου που πύκνωναν στον ορίζοντα και, εγκαίρως, σιωπηλά, χωρίς τυμπανοκρουσίες, φρόντισε για την άμυνα. Σήμερα η συγκυβέρνηση κατ’ αρχάς δεν συνειδητοποίησε ότι έχουμε Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο -οικονομικό αυτήν τη φορά- με θανατηφόρο όπλο το ευρώ. Με τα επαίσχυντα Μνημόνια το Δ΄ Ράιχ της Μέρκελ ζήτησε να παραδώσουμε την εθνική κυριαρχία μας και η συγκυβέρνηση της ντροπής την παρέδωσε. Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, που εψήφισαν τα Μνημόνια, που δεν είχαν κουράγιο να υψώσουν ανάστημα στον εισβολέα, που δεν κατάφεραν να ψελλίσουν ένα «ΟΧΙ» την ώρα που έπρεπε, θα μείνουν στιγματισμένα μέσα σε μελανές σελίδες της νεοτάτης Ιστορίας μας. «Γερμανόφιλος» εθεωρείτο ο Μεταξάς. Αντίγραφο των ολοκληρωτικών καθεστώτων ήταν η «4η Αυγούστου», χωρίς καμιά αμφιβολία. Αλλά την κρίσιμη ώρα τάχθηκε εναντίον του Άξονα και των καθεστώτων εκείνων που αντέγραφε. Όχι διότι ήταν «αγγλόφιλος» ο βασιλεύς Γεώργιος. Στο ημερολόγιό του ο Μεταξάς σημείωνε από νωρίς ότι σε ενδεχόμενη παγκόσμια σύρραξη η θέση μας θα ήταν με την Αγγλία. Όχι «γερμανόφιλη» αλλά γερμανόδουλη είναι η σημερινή συγκυβέρνηση. Και απεδείχθη κατώτερη ακόμα και από τις κατοχικές κυβερνήσεις του Τσολάκογλου, του Λογοθετόπουλου και του Ράλλη. Εκείνοι τουλάχιστον, μέσα στο πλαίσιο των δυνατοτήτων τους, ενίσχυσαν τον υπαλληλικό κόσμο, όπως μπορούσαν. Τώρα απολύουν και εξουθενώνουν τους υπαλλήλους. Το Βερολίνο ζητάει αίμα και ο Στουρνάρας ακονίζει το μαχαίρι του… Υπουργός της πείνας θα έπρεπε να αποκαλείται αυτός ο ουρανοκατέβατος τεχνοκράτης. Έτσι αποκαλούσαν και τον κατοχικό υπουργό Οικονομικών Σωτήριο Γκοτζαμάνη. «Εθνοσωτήρια» νομοθετήματα καθιέρωνε εκείνος. «Εθνοσωτήρια» Μνημόνια μας επιβάλλει ο σημερινός λαογδάρτης. Η αντιστασιακή εφημερίδα το «Ελληνικόν Αίμα», σε παράνομο φύλλο της στις 15-9-1942, περιέγραφε μια εκπληκτική σκηνή: «… Εις μίαν των τελευταίων συνεδριάσεων του ψευδοϋπουργικού συμβουλίου και ευθύς ως ο υπουργός της πείνης και της υποπαραγωγής Σωτήριος Γκοτζαμάνης είχεν εισηγηθεί διάφορα… εθνοσωτήρια νομοθετήματα, ηγέρθη της θέσεώς του ο κατά τα άλλα ηρωικότατος «υπουργός» της Εθνικής Αμύνης Γεώργιος Μπάκος, ο οποίος, αφού ξερόβηξε δυο – τρεις φορές και επήρε θάρρος, είπεν: «Σας θέτω υπ’ όψιν, κύριοι συνάδελφοι, μίαν αναφοράν του συνταγματάρχου κ. Πεταλά, εις την οποίαν καταγγέλλονται πράγματα, χρήζοντα ιδιαιτέρας προσοχής…». Ο έχων την μύγαν και συνεπώς μυγιαζόμενος υπουργός της Παραγωγής Γκοτζαμάνης έσπευσε να ερωτήσει περί τίνος επρόκειτο, αμέσως δε ο Μπάκος απήντησε: «Ότι είστε λωποδύτης, κύριε συνάδελφε. Έτσι καταγγέλλεται εδώ…»! Πράγματι, ανεγνώσθη η αναφορά, εις την οποίαν κατηγγέλλετο ο Γκοτζαμάνης ως διαπράξας σειράν απατών και λωποδυσιών εις βάρος του ελληνικού λαού…». Ο σημερινός «υπουργός Πείνας» επικυρώνει τις λωποδυσίες και τις απάτες των γερμανικών Μνημονίων εις βάρος του λαού μας… Όταν ο Γκοτζαμάνης αντικαταστάθηκε από την κυβέρνηση Ράλλη τον Απρίλιο του 1943, έφυγε από την Ελλάδα και εγκαταστάθηκε αρχικά στη Γερμανία. Δεν γνωρίζουμε ακόμη πού θα εγκατασταθεί ο κ. Στουρνάρας όταν θα μας απαλλάξει της παρουσίας του… Ο γκαουλάιτερ της «ελληνικής» πολιτικής μας ζωής, ο αδίστακτος και κυνικός Χορστ Ράιχενμπαχ, που πνίγει τους Έλληνες στη δυστυχία με τα Μνημόνια, θυμίζει σε πολλά έναν ομοεθνή του. Πρόκειται για τον Καρλ Κλόντιους, που είχε σταλεί στην Κατοχή εδώ με εντολή να ελέγξει την οικονομική και δημοσιονομική κατάσταση, να εξετάσει από πού θα μπορούσαν να αντλήσουν οι Γερμανοί πόρους προς όφελός τους. Το ίδιο γίνεται και σήμερα. Γερμανοκρατούμενη είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Το σχέδιο για την κυριαρχία του Βερολίνου στον ευρωπαϊκό χώρο υπήρχε από παλιά. Το ιδεολόγημα της «Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας» πέρασε για πρώτη φορά στην ελληνική κοινή γνώμη, στις 14-12-1942, με άρθρο του υπουργού του Ράιχ, δόκτορος Παύλου Μπαγκ, στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» του Λαμπράκη. Ψευδόμενος ο Μπαγκ -όπως και οι σημερινοί διάδοχοί του- ισχυρίζετο ότι: «Η ευρωπαϊκή κοινότης οικονομικών συμφερόντων δεν σημαίνει αυτάρκειαν κατά το πνεύμα ενός απολύτου αποκλεισμού από τον έξω κόσμον, αλλά σημαίνει ευρωπαϊκήν αυτονομίαν…». Μια «αυτονομία» υπό γερμανική κηδεμονία… Το πνεύμα του «ΟΧΙ» από τα βορειοηπειρωτικά βουνά συνεχίστηκε στα βουνά της ελεύθερης Ελλάδας με την Εθνική Αντίσταση, με το ΕΑΜ, τον ΕΔΕΣ και την ΕΚΚΑ. Και σ’ αυτό το σημείο ιδιαίτερα θα πρέπει να προβληματιστούν και να παραδειγματιστούν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες. Κατοχή τότε, κατοχή τώρα. Νοείται κατοχή χωρίς να υπάρξει Αντίσταση; Ποτέ δεν ανεχθήκαμε τη δουλεία. Γιατί τώρα μένουμε αμήχανοι; Πώς έγινε τον Σεπτέμβρη του 1941 το ΕΑΜ; Να τι είχε πει τον Δεκέμβρη του 1981 σε επιστημονικό συμπόσιο για την ΕΑΜική Αντίσταση ένας από τους συνιδρυτές του ΕΑΜ, ο Σταύρος Κανελλόπουλος: «Εγώ τότε, όπως και ο Ηλίας Τσιριμώκος, ήμασταν στελέχη του Κόμματος των Φιλελευθέρων, που είχε αρχηγό τον Σοφούλη… Προσπαθήσαμε να πείσουμε τον αρχηγό μας ότι το κόμμα έπρεπε κάτι να κάνει, να πάρει μια πρωτοβουλία για να βοηθήσει τον ελληνικό λαό στη δύσκολη αυτή στιγμή. Δυστυχώς, δεν μπορέσαμε να τον πείσουμε. Μας έλεγε ότι είχε πείρα από επαναστάσεις και μας συνιστούσε να κάτσουμε φρόνιμα γιατί δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα σοβαρό, μάλλον κακό θα κάνουμε στον τόπο. Απελπιστήκαμε απ’ τις πολλές συζητήσεις και τότε φτιάξαμε την ΕΛΔ. Πώς σκεφθήκαμε; Είχαμε να διαλέξουμε ή τον δρόμο της υποταγής ή τον δρόμο της προσμονής, της καρτερίας, ή τον δρόμο της Αντίστασης. Προτιμήσαμε το τελευταίο. Εδώ πρέπει να τονίσω την πρωτοβουλία του Κομμουνιστικού Κόμματος, που τα περισσότερα στελέχη του ήταν εξόριστοι ή στις φυλακές. Αυτό είχε την πρωτοβουλία…». Δεν περίμενε, δηλαδή, το ΚΚΕ να ανατραπεί πρώτα ο… καπιταλισμός ή ο Άξονας για να μπει στον αγώνα. Πήρε την πρωτοβουλία για συνεργασία με άλλες δημοκρατικές δυνάμεις. Γιατί τώρα, στην καινούργια Κατοχή, το ΚΚΕ αρνείται πεισματικά μια τέτοια συνεργασία με όλους τους αντιμνημονιακούς, στη βάση ενός μίνιμουμ προγράμματος απαλλαγής της χώρας από τα Μνημόνια και τη γερμανική κηδεμονία; Τι το εμποδίζει; Τι το εμποδίζει να καλέσει σε συστράτευση ακόμα και αντιμνημονιακούς εκτός Κοινοβουλίου, από οποιαδήποτε ιδεολογική όχθη κι αν ξεκινούν; Γιατί το ΚΚΕ δεν παραδειγματίζεται από την ίδια την ιστορία του; Αυτή η απορία διακατέχει τους πολίτες και περισσότερο τους ίδιους τους οπαδούς του ΚΚΕ, που δεν είναι διατεθειμένοι -όπως άλλοτε- να δέχονται ασυλλόγιστα και να μην κρίνουν τις αποφάσεις της ηγεσίας τους. Με συστράτευση αντιμνημονιακών δυνάμεων θα θορυβηθούν η Μέρκελ και ο Σόιμπλε, και όχι με διαδηλώσεις του ΠΑΜΕ στην Ομόνοια… Καθήκον και συμφέρον είναι η προάσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας μας. Καθήκον προς τα μάρμαρα που αποτελούν τη δόξα των περασμένων, προς τον βράχο που εκοίλαναν ο ιδρώτας και το αίμα των γενεών που προηγήθηκαν, προς τους τάφους των πατέρων μας, προς τα παιδιά μας που μένουν άνεργα εξαιτίας της φανταστικής «ανάκαμψης» των Σαμαρά – Βενιζέλου.

Τέτοιες κηλίδες αδράνειας ενώπιον των νέων κατακτητών τίποτε δεν είναι ικανό να τις καθαρίσει. Ούτε το σβήσιμο της γενεάς που τις έχει προκαλέσει. Οι γενεές φεύγουν, αλλά μένουν οι σελίδες της Ιστορίας για να θυμίζουν την ντροπή. Μένουν οι μεταγενέστεροι, που θα ζητούν ευθύνες από τη στάχτη μας…