Τα… αυγά του φιδιού
Γεγονός πως το τάιμινγκ είναι εξαιρετικό για τους Τούρκους. Η οικονομική κρίση, σε σχέση πάντα με τη λεγόμενη «ελληνοτουρκική φιλία» αλλά και την απραξία της ελληνικής πολιτείας δίνουν στους γείτονες μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να βάλουν σε εφαρμογή το σχέδιο επεκτατισμού, το οποίο και οραματίζονται οι… νεόκοποι «σουλτάνοι».
Στο παιχνίδι, φαίνεται ότι αρχίζει να μπαίνει γερά και το τουρκικό προξενείο Θεσσαλονίκης το οποίο ξαφνικά εγείρει θέμα ανέγερσης τεμένους στην περιοχή, αλλά και διοργανώνοντας μια σειρά από τουρκοεκδηλώσεις κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, ακολουθώντας, δηλαδή, τη γνωστή και πετυχημένη μέχρι τώρα, συνταγή της Θράκης
Χαρακτηριστικό είναι ότι το καλοκαίρι πραγματοποιήθηκε στο Σοχό Θεσσαλονίκης αγώνας μπεχλιβάνηδων, παρουσία μάλιστα και Ελλήνων βουλευτών, αλλά και του Μητροπολίτη Λαγκαδά (ΣΣ: λέτε ο παπάς να ζητήσει από τον Μπουτάρη… πνευματικά δικαιώματα για το «Σπίτι του Κεμάλ» μιας και όπως είναι γνωστό ο Ατατούρκ γεννήθηκε στο συγκεκριμένο χωριό και όχι στη Θεσσαλονίκη, όπως οι ανιστόρητοι φορείς και.. αμφορείς της τοπικής και κεντρικής πολιτικής σκηνής αποδέχτηκαν με ελαφρά την καρδία δίνοντας στους Τούρκους πεδίον δόξης λαμπρόν;).
Κανείς δεν μπορεί άλλωστε να αμφισβητεί πως η κινητικότητα που δημιουργήθηκε τα τελευταία τρία χρόνια από τους Τούρκους για το «Θεσσαλονικιό» Κεμάλ, σε σχέση με την ελαφρότητα (αν μη τι άλλο) που χαρακτηρίζει τον δήμαρχο της πρωτεύουσας της Β. Ελλάδας, ήταν επί της ουσίας η έναρξη εφαρμογής του συγκεκριμένου σχεδίου.
Στην προσπάθεια αυτή, οι Τούρκοι έχουν στο πλευρό τους τους υπαλλήλους τους στη Θράκη, οι οποίοι συμμετέχουν σε όλες τις τουρκοεκδηλώσεις στη Θεσσαλονίκη, δίνουν τα φώτα τους για την ίδρυση τουρκοσυλλόγων (ΣΣ: κάποιοι έχουν ήδη ξεφυτρώσει στην πόλη), αλλά και μεταφέρουν και τους «ευρωπαίους ειδικούς», που οι Θρακιώτες έχουν την ατυχία να τους γνωρίζουν από τις άθλιες εκθέσεις «αναγνώρισης» ως τουρκικής της μειονότητας στην ελληνική Θράκη, έναντι αδράς αμοιβής (για να μην ξεχνιόμαστε).
Δε λείπουν βεβαίως οι «εθιμοτυπικές» επισκέψεις από τους τουρκοκίνητους, όπως αυτή που πραγματοποιήθηκε προ ημερών από τον πρόεδρο του τουρκοκόμματος DEB, το γνωστό Μουσταφά Αλή Τσαβούς, ο οποίος, σύμφωνα με το «ρεπορτάζ», πήγε στο Μουσείο Κεμάλ («προσκύνησε» ήταν η λέξη που χρησιμοποίησε ο συντάκτης του σχετικού δελτίου τύπου) και στη συνέχεια συναντήθηκε και με τον τούρκο πρόξενο Τογρούλ Μπιλτεκίν…
Ο Τσαβούς, ωστόσο, είχε συνάντηση και με τον πρόεδρο του «Μορφωτικού και Πολιτιστικού Συλλόγου Μουσουλμάνων Μακεδονίας-Θράκης», Οσμάν Ισμαήλογλου. Πρόκειται για ένα σύλλογο που ιδρύθηκε το καλοκαίρι, με έδρα τη Θεσσαλονίκη. (ΣΣ: προσέξτε ότι προς το παρόν αναγνωρίζεται μόνον η θρησκευτική ιδιότητα, αλλά αυτή είναι και η τακτική της τουρκικής διπλωματίας).
Σύμφωνα με την «Μπιρλίκ» ο Ισμαήρογλου αφού ενημέρωσε για τις δράσεις του συλλόγου (η γνωστή μία…), πέρασε στο «ψητό» σημειώνοντας ότι «υπέβαλε πάλι» (προσέξτε το πάλι) « αίτημα για την προσευχή του Μπαϊραμιού, ζητώντας μάλιστα από τον δήμο μόνο χώρο για την προσευχή καθώς έχουν δικό τους ιμάμη να την τελέσει». Να σημειωθεί ότι ο «ιμάμης» είναι φυτευτός από τους ψευδομουφτήδες της Θράκης.
Ανέφερε επίσης «πως ζήτησαν ένα μουσουλμανικό νεκροταφείο, αλλά ο δήμος μέχρι σήμερα δεν τους έχει παραχωρήσει σχετικό χώρο, και περιέγραψε πως στη Θεσσαλονίκη κατοικούν παραπάνω από 6.000 μουσουλμάνοι, αλλά αν πεθάνει κάποιος πρέπει να μεταφερθεί αλλού για την ταφή, κάτι που αποτελεί φόρτο για τους μουσουλμάνους που κατοικούν στη Θεσσαλονίκη».
Φυσικά, όλα αυτά δεν ειπώθηκαν (αναρωτιέται κανείς αν έγινε και η συνάντηση), απλώς αποτελούν τη «γραμμή» που ο συντάκτης περιγράφει, καθ’ υπόδειξη φυσικά. Αυτό μάλιστα γίνεται απόλυτα κατανοητό από τη φανταστική απάντηση Τσαβούς: «Ως κόμμα DEB παρακολουθούμε και ενδιαφερόμαστε για τα θέματα των Τούρκων (προσέξτε την προσθήκη) και των μουσουλμάνων που ζούνε στη Θεσσαλονίκη και ότι πάντοτε θα βρισκόμαστε δίπλα τους».
Η ιστορία δηλαδή εξελίσσεται πανομοιότυπα με αυτή στη Θράκη. Ίδια πρόσωπα, ίδια φρασεολογία, ίδια τακτική. Το ερώτημα, εύλογο: Τι κάνει αυτή η ελληνική πολιτεία, μπροστά σε ένα έργο που έχει ξαναδεί. Ή μήπως αρέσκεται στις επαναλήψεις;