Σε όπλο κατά του λαϊκού κινήματος μπορεί να καταλήξει η τροπολογία, εκτιμά το ΚΚΕ

Στον Περισσό, εκτιμούν ότι οι προβλέψεις της τροπολογίας μπορεί αύριο-μεθαύριο να χρησιμοποιηθούν κατά όχι μόνο του ΚΚΕ αλλά κατά του λαϊκού κινήματος, αφού με βάση την ισχύουσα νομοθεσία μπορεί άνετα να χαρακτηριστούν «τρομοκρατικές ενέργειες» και άρα να έχουν συνέπειες, ακόμα και συμβολικές καταλήψεις δημοσίων κτιρίων.

Στελέχη του κόμματος σχολιάζοντας τις ζυμώσεις που γίνονται με αφορμή την «Χρυσή Αυγή» και τα όσα λέγονται για «διακομματική συναίνεση του συνταγματικού τόξου» υπογραμμίζουν ότι «οι αστοί, τα κόμματα και τα Μέσα τους, αξιοποιούν την υπόθεση της Χρυσής Αυγής, για να χαράξουν πλαστές διαχωριστικές γραμμές, που θολώνουν το ταξικό περιεχόμενο της πολιτικής τους και του καπιταλιστικού συστήματος που υπηρετούν, ανεξάρτητα με τη μορφή που ασκείται κάθε φορά η αστική διαχείριση».

Η άποψη, λένε, ότι από τη μια μεριά βρίσκεται ο φασισμός και από την άλλη η (αστική) δημοκρατία και πως υποχρέωση όλων των κομμάτων είναι να αποθεώνουν την αστική δημοκρατία, για να μην κυλήσουμε στο φασισμό, είναι εξόχως αποπροσανατολιστική αφού αυτό που ζητάνε επί της ουσίας είναι «να γίνουν όλα τα κόμματα και μαζί τους το κίνημα, υπερασπιστές της αστικής δημοκρατίας δηλαδή της εξουσίας του κεφαλαίου. Η οποία, με τους πιο άγριους αντιλαϊκούς νόμους και με τον μανδύα του κοινοβουλευτισμού, θωρακίζει την κυριαρχία του κεφαλαίου πάνω στην εργατική τάξη και το λαό, επιβάλλει μέτρα χρεοκοπίας της λαϊκής οικογένειας».

Οι παραπάνω ισχυρισμοί, τονίζουν, κρύβουν ότι ο φασισμός είναι γέννημα – θρέμμα του καπιταλισμού που υπηρετούν και ότι το ίδιο το σύστημα θρέφει μορφώματα όπως η Χρυσή Αυγή, για να τα χρησιμοποιήσει πολύμορφα ενάντια στο εργατικό – λαϊκό κίνημα, για την καταστολή και την τρομοκράτησή του.

Υπενθυμίζουν ότι ο φασισμός, όπου κυριάρχησε ιστορικά, εκτράφηκε στο θερμοκήπιο του κοινοβουλευτισμού, ανεξάρτητα αν αργότερα τον κατάργησε. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι ο Μεταξάς στην Ελλάδα και ο Χίτλερ στη Γερμανία. Και οι δυο υπήρξαν εκλεκτοί των μονοπωλίων σε μια δοσμένη ιστορική στιγμή, προκειμένου να υπηρετηθούν τα συμφέροντά τους λύνοντας δικές τους διαφορές και βάζοντας τον λαό και το κίνημα στη γωνία με την καταστολή.

Άρα, συμπεραίνουν, ο φασισμός δεν είναι το αντίπαλο δέος στο αστικό, «δημοκρατικό» πολιτικό σύστημα, αλλά σάρκα από τη σάρκα του.

Βέβαια, ξεκαθαρίζουν, ο λαός δεν πρέπει να είναι αδιάφορος για το αν η αστική διαχείριση ασκείται από μια φασιστική δικτατορία ή από μια κυβέρνηση που στηρίζεται στο Κοινοβούλιο.

Αυτό, όμως, λέει η ανάλυση του Περισσού, απέχει πολύ από το να αποδέχεται ο λαός ρόλο θεματοφύλακα της αστικής δημοκρατίας και των κομμάτων της, που τον τσακίζουν, θεωρώντας ότι μέσα από τους αστικούς θεσμούς μπορεί ο λαός να πραγματοποιήσει φιλολαϊκές αλλαγές να ξορκίζει ή να παραιτείται από τον στόχο της ανατροπής του σάπιου καπιταλισμού, με όρους μαζικής πολιτικής πάλης.

«Από φόβο ή αυταπάτη, να σηκώνει ξένες γι’ αυτόν σημαίες και να ταυτίζει τα συμφέροντά του με αυτά των εκμεταλλευτών του. Αυτό τον εκβιάζουν να κάνει τα κόμματα της αστικής τάξης και εκεί τον οδηγεί αντικειμενικά και η στάση του ΣΥΡΙΖΑ», ήταν το σχόλιο του «Ριζοσπάστη» για το συγκεκριμένο θέμα.