Οι εκλογές λύση για τη χώρα και διέξοδος για τη ΝΔ
Μήπως όσο περνούν οι μέρες τόσο χειρότερα γίνονται τα πράγματα για τη χώρα; Για τη ΝΔ, πάντως, σίγουρα γίνονται χειρότερα. Μετά την άνθιση γοήτρου που γνώρισε με τη δίωξη της Χρυσής Αυγής, επέστρεψε στη θλιβερή καθημερινότητα, με ένα πρόσθετο, επιβαρυντικό για την ίδια, στοιχείο : Οι εταίροι-δανειστές δεν φαίνεται να της δίνουν «τράτο» και πρόσθετο χρόνο υλοποίησης των απαιτήσεών τους που άλλωστε περιλαμβάνονται στα Μνημόνια που έχει ψηφίσει η ελληνική Βουλή, ενώ απαιτούν νέα μέτρα σε περίπτωση εισπρακτικού κενού. Κενό που σίγουρα υπάρχει μια και η υστέρηση εσόδων είναι η φυσική εξέλιξη της κτηνώδους φορολογίας που έχει επιβάλλει η «τρόικα» δια της κυβερνήσεως στον ελληνικό λαό. Δεν είναι βέβαιο ότι, αν επιχειρήσει η ΝΔ έναν ακόμα επικοινωνιακό θρίαμβο εμπλέκοντας τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτή τη φορά με τρομοκρατία και βία στις υποθέσεις των Σκουριών και της Μαρφίν (ή και σε άλλες…) θα τον πετύχει. Στις μετρήσεις που ανακοινώνονται (αλλά κυρίως σε αυτές που είναι για εσωτερική χρήση των κομμάτων) ο ΣΥΡΙΖΑ διαμορφώνει ήδη ένα διακριτό πλειοψηφικό ρεύμα υπέρ του, κάτι που είναι μάλλον δύσκολο να ανατραπεί με προσπάθεια ταύτισής του με τρομοκρατία. Άλλωστε το εγχείρημα θα είναι εξ ορισμού υπονομευμένο από το χρονικό διάστημα που θα εκδηλωθεί, αφού ήδη είναι γνωστή η πλειοψηφική υπέρ ΣΥΡΙΖΑ, τάση με αντίστοιχη υποχώρηση των ποσοστών της ΝΔ και μείωση των ποσοστών τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΔΗΜΑΡ. Το πρόβλημα, όμως, για την κυβέρνηση δεν είναι τόσο αυτό, όσο η αυξανόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια που μεταβάλλεται σε οργή για τρία κυρίως ζητήματα.
Το πρώτο είναι η αδυναμία των ανθρώπων να ανταπεξέλθουν σε φορολογία και «χαράτσια», το δεύτερο η αυξανόμενη ανεργία και το τρίτο η παγίωση της αίσθησης ότι όλα κινούνται σε ένα σκηνικό χωρίς αύριο. Χωρίς προοπτική.
Τα σαξές στόρι, οι επενδύσεις που δεν έρχονται, οι νέες θέσεις εργασίας που δεν υπάρχουν διαμορφώνουν συλλογική συνείδηση ανασφάλειας, μιζέριας και φόβου. Η δικομματική κυβέρνηση (τυπικά δικομματική, γιατί το ΠΑΣΟΚ μοιάζει περισσότερο με εικονικό κόμμα) δεν φαίνεται ικανή να ανατρέψει αυτό το σκηνικό δίνοντας μια ελπίδα και μια προοπτική στους απελπισμένους ανθρώπους. Δεν συμβαίνει κάτι σε πρακτικό επίπεδο ώστε να γίνει πιστευτή, με αποτέλεσμα όσο μιλάει για επιτυχίες και έξοδο από το Μνημόνιο εντός του 2014 (και έξοδος να υπάρξει, θα διατηρεί η εξάρτηση και οι δανειακές υποχρεώσεις της χώρας που απορρέουν από τα Μνημόνια για δεκάδες χρόνια), τόσο προκαλεί την αγανάκτηση των πολιτών που βλέπουν τελείως άλλα να συμβαίνουν. Κι αυτά που συμβαίνουν οδηγούν στην προσωπική και οικογενειακή τους καταστροφή με απώλεια εισοδημάτων, περιουσιών και απαξίωση όσων κατάφεραν με στερήσεις και σκληρή δουλειά να αποκτήσουν. Όταν μια κυβέρνηση δεν μπορεί να λύσει καν το πρόβλημα της υπερφορολόγησης του πετρελαίου (με αποτέλεσμα να παγώνουν οι καταναλωτές) και εξαρτάται από το όχι ή το ναι των δανειστών, τότε χάνει σημαντικό μέρος από την αξιοπιστία και την αξιοπρέπειά της. Η απώλεια αυτή είναι κάτι που δύσκολα αντικαθίσταται ή αναπληρώνεται και οδηγεί βαθμιαία στην πλήρη απαξίωσή της όπως συνέβη με το ΠΑΣΟΚ της τριετίας 2009-2011.
Τα αποτελέσματα της απαξίωσης του ΠΑΣΟΚ είναι γνωστά και τραγικά για το ίδιο. Βλέποντας το σκηνικό αυτό και συνεκτιμώντας τα παραπάνω (και άλλα που δεν γνωρίζουμε αλλά γνωρίζει ο κάθε πρωθυπουργός) ο Α. Σαμαράς είναι πολύ πιθανό να πάει τώρα σε μια εκλογική αναμέτρηση σε σκηνικό που θα θελήσει και σε έναν βαθμό θα πετύχει να διαμορφώσει ο ίδιος. Η αίσθηση που υπάρχει είναι πως θα χάσει, αλλά δεν θα συντριβεί. Και ασφαλώς η ήττα είναι προτιμότερη της συντριβής αφού δίνει το δικαίωμα στην ελπίδα και την προσπάθεια της ανάκαμψης, ενώ δεν οδηγεί στην τύχη που είχε το ΠΑΣΟΚ. Το αρχικό ερώτημα επανέρχεται με πιο συγκεκριμένη μορφή: Μήπως οι εκλογές τώρα κοντά είναι διέξοδος για όλους; Και κυρίως για τη χώρα…