Νεοφασιστικά και «κεντροαριστερά» δεκανίκια
Την -ασταθή στην πράξη- πολιτική αυτή ισορροπία διατάραξαν δύο σημαντικές εξελίξεις: Πρώτον, η πολιτική δολοφονία του Παύλου Φύσσα που κατέστησε την άρρητη αλλά οργανική «συγγένεια» με τη Χρυσή Αυγή επιζήμια για τη Νέα Δημοκρατία. Κατά δεύτερον, η πλήρης αποσάθρωση του ΠΑΣΟΚ, γεγονός που καθιστά μια μελλοντική, μετεκλογική συμμαχία μεταξύ του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας από προβληματική έως αδύνατη.
Με ποιο τρόπο επιδιώκει, άραγε, το σύστημα των μνημονιακών συμφερόντων να συγκροτήσει και να διευρύνει την, συνεχώς συρρικνούμενη, κοινωνική-εκλογική βάση των σημερινών μνημονιακών κομμάτων και να πετύχει μια νέα κοινοβουλευτική πλειοψηφία;
Η νέα τακτική που αναπτύσσεται την περίοδο αυτή μπορεί να προσομοιασθεί με την στρατηγική της «αμφίπλευρης διεύρυνσης», χωρίς ο όρος αυτός να έχει καμία σχέση με περιπτώσεις του παρελθόντος.
Πρώτη κατεύθυνση: Διεύρυνση προς την ακροδεξιά και τον εκλογικό χώρο της Χρυσής Αυγής. Πώς επιχειρείται να ικανοποιηθεί ο στόχος αυτός;
Αν αναλύσουμε σε βάθος την «επιχείρηση» κατά της Χρυσής Αυγής θα παρατηρήσουμε ότι από την πλευρά του «άρχοντος» μνημονιακού συγκροτήματος επιχειρείται μια «χειρουργική», πολιτικο-ιδεολογική τομή: Επιδιώκεται να καταδικασθεί ο απροκάλυπτος ναζιστικός χαρακτήρας και οι πρόδηλες εγκληματικές πράξεις της Χρυσής Αυγής, ενώ ο εθνικιστικός-νεοφασιστικός και ρατσιστικός «πυρήνας» να παραμείνει «απρόσβλητος». Για την πρώτη περίπτωση η καταδίκη της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής και της κοινοβουλευτικής της πλειοψηφίας αποτελεί το «εναργές δείγμα», το «άλλοθι» της ηγεσίας της ΝΔ, που μέχρι τώρα εξέταζε ακόμα και το ενδεχόμενο μετεκλογικής συνεργασίας με τη Χρυσή Αυγή…
Ο έτερος νεοφασιστικός-εθνικιστικός-ρατσιστικός πυρήνας μπορεί να έχει δύο «υποδοχείς»: Ο ένας είναι η ίδια η ΝΔ της οποίας η ακροδεξιά στρατηγική διαμορφώνει μια ανοικτή γέφυρα πολιτικο-ιδεολογικής «επικοινωνίας» με ένα τμήμα της εκλογικής επιρροής της Χρυσής Αυγής. Ο άλλος υποδοχέας/διαμεσολαβητικός μηχανισμός μπορεί να συγκροτηθεί από πρόσωπα με εγνωσμένο και πιστοποιημένο ακροδεξιο-χουντικό «iso», όπως ο Γ. Καρατζαφέρης, ο οποίος επελαύνει την περίοδο αυτή στα ΜΜΕ, καθ’ όσον ο πρώτος υποδοχέας, η ΝΔ, είχε οριακά έως μηδενικά κέρδη από την «επιχείρηση» Χρυσή Αυγή.
Γι’ αυτό και ο Γ. Καρατζαφέρης εντάχθηκε «αυτοστιγμεί» στο κυβερνητικό-μνημονιακό επιχείρημα της θεωρίας των «δύο άκρων» δηλώνοντας την προθυμία του να στηρίξει την μνημονιακή συγκυβέρνηση. Άλλωστε δύο από τα πλέον εκλεκτά πολιτικο-ιδεολογικά του «τέκνα» κατέχουν σήμερα δεσπόζουσας σημασίας θέση σε κομματικό και κυβερνητικό επίπεδο, ενώ παλαιότερα ο Γ. Καρατζαφέρης είχε συνεργασθεί με τη Χρυσή Αυγή και διαθέτει την ανάλογη «εμπειρία».
Η άλλη κατεύθυνση της «αμφίπλευρης μνημονιακής διεύρυνσης» αφορά τον «καταθρυμματισμένο» κοινωνικο-εκλογικό «χώρο» του ΠΑΣΟΚ, το μεγαλύτερο τμήμα του οποίου συσπειρώνεται σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο διαμεσολαβητικός ιστός μεταξύ της ακροδεξιάς Νέας Δημοκρατίας και του εναπομείναντος πολιτικού-στελεχιακού δυναμικού του ΠΑΣΟΚ και της καταρρεύσασας εκλογικής του βάσης, είναι ο «σημιτικός» νεοφιλελεύθερος εκσυγχρονισμός. Το «κείμενο των 58» εκφράζει αφενός την αγωνιώδη προσπάθεια να συγκροτηθεί μια «συμμαχία» μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ ώστε να αποφευχθεί η «εξάχνωση» των δύο αυτών κομμάτων σε μια προσεχή εκλογική αναμέτρηση που θα διεξαχθεί σε κλίμα ακραίας πόλωσης. Αφετέρου αποτελεί, με το «άλλοθι» ενός κεντρο-αριστερού προσωπείου, το «αριστερό» δεκανίκι για τη στήριξη μιας επόμενης μνημονιακής κυβέρνησης, ακόμα και από την παρούσα Βουλή… Ίσως όμως η βιασύνη του Κ. Σημίτη να υιοθετήσει το «εγχείρημα» αποκάλυψε και τους καθαρώς μνημονιακούς προσανατολισμούς του. Άλλωστε το ίδιο το κείμενο των «58» κριτικάρει αυστηρά τον ΣΥΡΙΖΑ μη διατυπώνοντας ούτε μια γραμμή κατά των Μνημονίων και της καταστροφής που επέφεραν στη χώρα.
Όλες αυτές οι επιχειρήσεις «διεύρυνσης» δεν αποτελούν παρά πολιτικές σκιαμαχίες, μια προσπάθεια «ανακύκλωσης» του φθαρμένου κομματικού-πολιτικού προσωπικού και των κομμάτων της διακυβέρνησης που τα χρησιμοποιεί το μνημονιακό συγκρότημα συμφερόντων ως «καύσιμη ύλη». Κι όλη αυτή η απόπειρα εξαπάτησης του ελληνικού λαού προωθείται συστηματικά από τα διατεταγμένα ΜΜΕ τα οποία, όπως πολύ εύστοχα επισημαίνει ο καθηγητής κ. Γιώργος Πλείος, «δεν είναι γραφεία Τύπου τόσο της κυβέρνησης, όσο γραφεία Τύπου των ίδιων των τραπεζών και, στην πραγματικότητα, γραφεία Τύπου της ”τρόικας”». («Η Αυγή», 15/10/13).