Νέα εποχή για τον Πειραιά σηματοδοτεί το Δημοτικό Θέατρο
Από τις εξωτερικές πύλες η μεγαλοπρέπεια, η αρχοντιά και το κύρος ξεχειλίζουν. Όσο προχωράει κανείς στο εσωτερικό, αισθάνεται δέος. Η πλατεία, τεράστια, λιτή και απέριττη, είναι εξαιρετικά λειτουργική. Τα καθίσματα της εποχής ανακαινισμένα, από μασίφ σκαλιστό ξύλο και στις κολόνες δεξιά και αριστερά φωτιστικά του περασμένου αιώνα, σπάνια συλλεκτικά κομμάτια που κάνουν τον χώρο να ξεχωρίζει. Γύρω γύρω από την πλατεία υπάρχουν δύο σειρές θεωρείων, ξεχωριστών, με τέσσερα καθίσματα το καθένα, και πάνω από αυτά δύο εξώστες, οι οποίοι θα γεμίζουν μόνο όταν υπάρχουν συναυλίες, αφού το ύψος είναι τεράστιο και δεν διακρίνονται οι επί της σκηνής καλλιτέχνες. Η ακουστική είναι άριστη, ακούγονται τα πάντα καθαρά, αλλά οπτικά το ύψος δυσχεραίνει. Πάνω από τους εξώστες ο «τρούλος» της οροφής, στο μέσον του οποίου κρέμεται ένας τεράστιος πολυέλαιος, του 1890, που «χαζεύει» κανείς μόνο που τον αντικρίζει.
Ανεβαίνοντας από τα μαρμάρινα σκαλοπάτια στο πρώτο θεωρείο «βγαίνουμε» στο φουαγιέ του θεάτρου, μία τεράστια αίθουσα διακοσμημένη με έργα απίστευτης τέχνης, με τεράστιους καθρέφτες που είναι σε κορνίζες σκαλισμένες με μεράκι από καλλιτέχνες της εποχής και εξαιρετικό φωτισμό. Σ’ αυτή την αίθουσα έδινε τις δεξιώσεις του ο εκάστοτε δήμαρχος Πειραιά, ενώ διοργανώνονταν και χοροεσπερίδες που άφησαν εποχή, στις οποίες μετείχαν βασιλείς, υπουργοί, ξένοι επίσημοι και γενικά η αφρόκρεμα της παλαιάς εποχής. Σε σχέση με τις χοροεσπερίδες που γίνονταν τότε υπάρχει κι ένα περιστατικό που το διηγήθηκε ο επίτιμος πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου Π. Κουβάτσος. Κάποια Πρωτοχρονιά ο τότε δήμαρχος Πειραιά Γ. Ανδριανόπουλος είχε κάνει μία δεξίωση στην οποία παρίσταντο ο τότε βασιλιάς Παύλος με τη σύζυγό του Φρειδερίκη. Ο δήμαρχος, στο γλέντι που ακολούθησε, χόρεψε έναν χορό τη βασίλισσα και μετά είπε στους παριστάμενους φίλους του: Τώρα που χόρεψα τη βασίλισσα να δείτε που θα γίνω υπουργός. Λίγους μήνες αργότερα ορκίστηκε υπουργός Ναυτιλίας… Σύμπτωση;
Να γυρίσουμε όμως στο σήμερα και να πούμε ότι εκείνο που εντυπωσιάζει είναι η τεράστια σκηνή του θεάτρου που έχει έκταση όσο η… μισή πλατεία! Μπροστά από τη σκηνή υπάρχει χώρος για την ορχήστρα. Περιττό να πούμε ότι η τεχνική και η αρχοντιά της σκηνής είναι το… κάτι άλλο. Δώδεκα σειρές σκηνικά που μπορούν να αλλάξουν ταυτόχρονα κι άλλα τόσα που έβγαιναν από το δάπεδο της σκηνής και μάλιστα χειροκίνητα με μηχανισμούς που σήμερα υπάρχουν μόνο σε άλλα δύο θέατρα σ’ όλο τον κόσμο! Το «κομμάτι» αυτό, το μουσειακό θα λέγαμε, δεν λειτουργεί γιατί το κόστος αποκατάστασης είναι τεράστιο, όμως τα σκηνικά ανεβαίνουν ηλεκτρονικά, όπως υπάρχει η δυνατότητα να… αναδύονται και ηθοποιοί αν το απαιτεί η παράσταση! Πάντως, όλος ο παλαιός μηχανισμός, που όπως είπαμε δεν λειτουργεί, φαίνεται και μπορεί κάποιος να δει πώς λειτουργούσαν τα θέατρα 150 χρόνια πριν… Και πόση εφευρετικότητα είχαν τότε οι άνθρωποι για να πετυχαίνουν πράγματα που σήμερα γίνονται με το πάτημα ενός κουμπιού…
Όταν έχεις μείνει πάνω από δύο ώρες στο Δημοτικό Θέατρο, όταν έχεις δει τα σκηνικά, το φουαγιέ, τους θησαυρούς που κρύβει στα 11.000 τ.μ. που καλύπτει, όταν έχεις νιώσει την αρχοντιά και την ποιότητα, βγαίνοντας στον δρόμο, επιστρέφοντας στην καθημερινότητα, σου φαίνονται όλα τόσο ασήμαντα. Τόσο πεζά, τόσο έξω από το στυλ και την κουλτούρα που σε συνεπήραν λίγα λεπτά πριν… Το «χθες» παίρνει την… εκδίκησή του με τον τρόπο που ξέρει. Σε κάνει να νιώθεις ασήμαντος που ζεις στο σήμερα. Κι ας έχεις τις ανέσεις, την τεχνολογία, τα μέσα. Σου λείπει η ποιότητα της ζωής. Εκείνο που σε κάνει να ξεχωρίζεις… Όπως ξεχωρίζουν στους αιώνες τα έργα τέχνης, τα καλλιτεχνήματα σαν το Δημοτικό μας Θέατρο. Κι όσα «μνημεία» σαν κι αυτό, που έχουν το στίγμα και την ιστορική σφραγίδα της μοναδικότητας…