Εθνικό Μέτωπο (Γαλλία) και εθνικές «μπαρούφες» (Ελλάς)

Την εικόνα συμπληρώνουν:

– Δημοσκόπηση της 9/10 που αποκάλυπτε το Μέτωπο στη θέση πρώτης πολιτικής δύναμης, με 24%, μπροστά από το κυβερνών κόμμα της Δεξιάς UMP (22%) και τους Σοσιαλιστές του Ολάντ με 19%.

– Δημοσκόπηση της 17/10, που στο ερώτημα ποιoς είναι ο καλύτερος αντίπαλος της κυβέρνησης έδινε:
13% στον Μελενσόν της Αριστεράς, 13% στον Κοπέ, πρόεδρο του δεξιού UMP, 18% στον τέως πρωθυπουργό Φιγιόν του UMP και 46% (!) στη Μαρί Λεπέν.

Πένθιμα σήμαντρα για το πολιτικό κατεστημένο της γαλλικής παρακμής και προάγγελοι πιθανών καταλυτικών αλυσιδωτών δονήσεων στα θεμέλια του ελαττωματικού ευρωπαϊκού οικοδομήματος! Εάν, όπως προβλέπεται, ο καλπασμός του Εθνικού Μετώπου προς την ανατροπή των πολιτικών δεδομένων στη Γαλλία επιβεβαιωθεί στις δημοτικές εκλογές του Μαρτίου και στις ευρωεκλογές του Μαΐου, από τα «χαλάσματα» που τότε θα προκληθούν δεν αποκλείεται να ξετρυπώσει και ο απρόβλεπτος από μηχανής θεός του ελλαδικού δράματος…

Στη χώρα του Μεγάλου Αδελφού οι παραπάνω σημαδιακές ΕΙΔΗΣΕΙΣ πνίγηκαν στον κατακλυσμό της ανεξάντλητης Χρυσαυγειάδας. Νεοφώτιστοι μάλιστα σταυροφόροι της δημοκρατικής θεολογίας προχώρησαν στην εξίσωση και του γαλλικού «Εθνικού Μετώπου» με τη ΧΑ και άλλα νεοναζιστικά κινήματα στην Ευρώπη. Ουδέν το αναληθέστερο!

Στη Γαλλία αυτός ο ισχυρισμός θα επέσυρε και καταδίκη για συκοφαντική δυσφήμηση. Η απλή χρήση του όρου «άκρα Δεξιά» προκάλεσε άλλωστε προ ημερών την υποβολή μηνύσεων από τη Μαρί Λεπέν, η οποία είναι καλή και διαβασμένη δικηγόρος.

Το Εθνικό Μέτωπο, ακόμη και στην «πατρογονική διαδρομή του», ουδέποτε καταδικάσθηκε ή έστω κατηγορήθηκε για πράξεις βίας, ναζιστικούς χαιρετισμούς, σβάστικες και τα συναφή. Αντίθετα, στους κόλπους του λειτουργεί και «Εθνικός Κύκλος Γάλλων Εβραίων», ο πρεσβευτής του Ισραήλ στον ΟΗΕ συμμετείχε πέρυσι στη συνάντηση της Μαρί Λεπέν με τους άλλους πρεσβευτές στον Οργανισμό και η ίδια δηλώνει την επιθυμία της να επισκεφθεί το Ισραήλ.

===

Οι πρόσφατες εντυπωσιακές εξελίξεις επιβεβαιώνουν τις ανόσιες προβλέψεις του γράφοντος, σε πρόσφατες επισκέψεις του στη Γαλλία (είχαν επισύρει τη δυσφορία και του οικογενειακού του κύκλου) για την επερχόμενη μετεωρική άνοδο της εκλογικής δύναμης του Εθνικού Μετώπου. Εβασίζοντο σε δύο κριτήρια:

– Στις απτές, επώδυνες και απειλητικές πλέον εκδηλώσεις μιας επιταχυνόμενης εθνικής, πολιτικής, οικονομικής, διπλωματικής και πνευματικής συρρίκνωσης.

– Και στην εντυπωσιακή -για τον απροκατάληπτο παρατηρητή- χτυπητή αντίθεση ανάμεσα στην ξύλινη κενολογία και τους τακτικισμούς του κομματικού κατεστημένου από τη μια πλευρά και τον ευθύ, σαφή και συγκροτημένο λόγο της Μαρί Λεπέν στην παρουσίαση ενός σχεδίου πειστικά ανταποκρινόμενου όχι σε έξωθεν υποδείξεις ή σε ιδεολογικά θέσφατα, αλλά στην πρόκληση αναστροφής του κατήφορου και αναστήλωσης της Γαλλίας στη θέση που της διεφύλαξε στον πόλεμο ο Ντε Γκολ.

Τα τελευταία εκλογικά και δημοσκοπικά αποτελέσματα αποδεικνύουν ότι διογκούμενες μάζες γάλλων ψηφοφόρων απορρίπτουν τα ματογυάλια της καθεστωτικής μιντιοκρατίας και τα ξεθωριασμένα κλισέ και αναζητούν, στη δική τους πείρα και κρίση, τον οδηγό προς τον δρόμο της σωτηρίας για το έθνος και τη φαμίλια τους. Οι νέες εμπειρίες στη μέγγενη της «λιτότητας», το κλείσιμο βιομηχανιών και το φάσμα της ανεργίας, η εθνική ταπείνωση της φωτογραφικής απεικόνισης γάλλων Προέδρων (Σαρκοζί και Ολάντ) σε πόζες αυλικών της αυτοκράτειρας Μέρκελ, ο παραγκωνισμός του «προθύμου Ολάντ» από τη ρωσο-αμερικανική διαχείριση της συριακής κρίσης και από την «Εγγύς Ανατολή», συσσώρευσαν τον ηλεκτρισμό της αφύπνισης.

===

Στην από εδώ άκρη της Ευρώπης ένας αριστερός στοχασμός ελευθερωμένος από προπαγανδιστικά κλισέ και ευρωλάγνο «πνευματικό καθωσπρεπισμό» (και μια δημοσιογραφία λιγότερο οκνηρή και ερευνητικότερη) θα ανακάλυπταν εκπληκτικές συμπτώσεις ανάμεσα στις θέσεις του γαλλικού «Εθνικού Μετώπου» και της ελλαδικής Αριστεράς (και μάλιστα της ριζοσπαστικής!) σε κορυφαία θέματα. Συγκεκριμένα και λακωνικά οι θέσεις του ΕΜ είναι:

– Ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας στο οικονομικό πεδίο, με έξοδο από το ευρώ και επιστροφή στο εθνικό νόμισμα -απαραίτητη προϋπόθεση για τον έλεγχο της οικονομίας, ανάσχεση της συρρίκνωσης και επάνοδο στην ανάπτυξη. Η Μαρί Λεπέν υποστηρίζει ότι παραμονή στο ευρώ οδηγεί στην καταστροφή.

Επικαλείται μελέτες οικονομολόγων της Αριστεράς, όπως του Ζακ Σαπίρ, και αποσπά εύφημες μνείες στις συχνές τηλεοπτικές συνεντεύξεις του αριστερού δημοσιογράφου και ιστορικού συγγραφέα Εμμάνουελ Τοντ (του αξιολογότερου σήμερα γάλλου διανοουμένου), ο οποίος από ετών αναπτύσσει αυτή τη θέση.

– Ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας στο συνταγματικό και πολιτικό επίπεδο με την έξοδο από την ΕΕ -προϋπόθεση για την αποκατάσταση της υπεροχής του γαλλικού Δικαίου, αντί της υποταγής του στο «ευρωπαϊκό» (της γερμανικής ηγεμονίας). Προτείνει έξοδο από ευρώ και Ευρωπαϊκή Ένωση κατόπιν δημοψηφίσματος, δείχνοντας τη δυστυχία του ελληνικού και άλλων λαών, που εξακολουθούν να υπομένουν…

– Αντίθετη στον νεοφιλελευθερισμό, η Μαρί Λεπέν τάσσεται υπέρ της κρατικής παρέμβασης στην οικονομία, υπόσχεται την αποκατάσταση της συνταξιοδότησης στα 60 αντί στα 62, όπου τη μετέθεσε ο Σαρκοζί, και αντιτίθεται στην αναθεώρηση του καθεστώτος των συντάξεων, που ετοιμάζει ο Ολάντ. Από την άλλη υποστηρίζει την «εθνική προτίμηση», επιχειρηματολογώντας ότι οι ξένοι εργάτες στοιχίζουν στη Γαλλία 70 δισ. ευρώ τον χρόνο.

– Στην εξωτερική πολιτική αντιτάχθηκε στη γαλλική ανάμειξη στην επιχείρηση στη Λιβύη και στην επέμβαση στον συριακό εμφύλιο.

Τάσσεται υπέρ της ειρήνευσης στη Μ. Ανατολή και της συνύπαρξης κράτους του Ισραήλ και παλαιστινιακού κράτους.

Αποφασιστικά αντιστρατεύεται στον γερμανικό ηγεμονισμό στην Ευρώπη και υπερασπίζεται ανένδοτα τη γαλλική εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία σε όλες τις εκφάνσεις της.

Μόνο στο μεταναστευτικό (οξύ κοινωνικό πρόβλημα και στη Γαλλία) οι θέσεις του ΕΜ, χωρίς να είναι ακραίες, δεν ανταποκρίνονται στα εξαρτημένα ανακλαστικά και τις υπερευαισθησίες τουλάχιστον της παρʼ ημίν παλαιο-διεθνιστικής και νεο-κοσμοπολίτικης Αριστεράς.

===

Οπωσδήποτε το «Εθνικό Μέτωπο», υπό τη 45χρονη ευφυή, ελκυστική και χαρισματική Μαρί Λεπέν αντιπαρατάσσει το νέο και το σφριγηλό (όλοι οι υποψήφιοι είναι νεότατοι και συγκροτημένοι), συνδυασμένο με τη σαφήνεια και την ευθύτητα, ως εναλλακτική επιλογή από ένα γηρασμένο και ανυπόληπτο πολιτικό προσωπικό στην ίδια διαχείριση του εθνικού κατήφορου.

Ακόμη και η προσέγγισή του στους μοχλούς της γαλλικής εξουσίας θα λειτουργήσει ως καταλύτης ανατροπών στο σενάριο, στη σκηνογραφία, και ίσως στη γεωγραφία της ΕΕ.

Οι εδώ αντιμνημονιακές δυνάμεις καλά θα έκαναν να εντάξουν αυτή την προοπτική στις παραμέτρους τους.