Διά χειρός…
…του πρώην υπουργού Εθνικής Οικονομίας, ομότιμου καθηγητή στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και πρώην αναπληρωτή εκτελεστικού διευθυντή για την Ελλάδα στο ΔΝΤ Παναγιώτη Ρουμελιώτη από το άρθρο του στην «Καθημερινή» με τίτλο «Τριάμισι χρόνια Μνημονίων».
Αν και εφʼ όσον…
«Ποιες είναι οι προοπτικές; Όσον αφορά το δημόσιο χρέος, είναι προφανές σε όλους μας πλέον ότι δεν είναι βιώσιμο, τουλάχιστον με βάση τα κριτήρια του ΔΝΤ. Τι ακριβώς μπορεί να γίνει στο θέμα αυτό; Το υπ. Οικονομικών φαίνεται, με βάση σχετικά δημοσιεύματα, ότι προτείνει τη λύση της επιμήκυνσης της περιόδου αποπληρωμής των δανείων του EFSM – ESM (133 δισ. ευρώ), με την έκδοση νέων ομολόγων από τον ΕΜΣ με σταθερή απόδοση (κουπόνι 1%) και ημερομηνία αποπληρωμής τους το 2065. Τα ομόλογα αυτά θα αντικαταστήσουν τα παλαιά. Η λύση αυτή θα οδηγούσε σε μία αποκλιμάκωση του χρέους από 178% του ΑΕΠ το 2013 σε 115% περίπου το 2020 και 87% περίπου το 2025. Επίσης, οι ανάγκες αναχρηματοδότησης του χρέους μας θα μειώνονταν κατά 2-3 δισ. ευρώ ετησίως μεταξύ του 2014 και 2023 και στη συνέχεια κατά 6 δισ. ευρώ. Επιπλέον, οι τόκοι θα μειώνονταν από 2 με 6 δισ. ευρώ ετησίως μέχρι το 2025. Ετσι 4 με 9 δισ. ευρώ ετησίως θα ήταν δυνατόν να χρηματοδοτήσουν αναπτυξιακά έργα ή αστοχίες στην εκτέλεση του προγράμματος. Το ποσό αυτό θα μπορούσε να φτάσει μέχρι και 12 δισ. ευρώ ετησίως μετά το 2025. Εναλλακτικά, η κυβέρνηση θα μπορούσε να διεκδικήσει μείωση των επιτοκίων των δανείων του EFSM – ESM κατά 50%. Με τον τρόπο αυτό θα μπορούσε να μειώσει το δημόσιο χρέος από 178% του ΑΕΠ το 2013 σε 106,8% το 2020, εφόσον βέβαια επανερχόταν η οικονομία σε τροχιά ανάπτυξης και αυξάνονταν τα πρωτογενή πλεονάσματα».
«Καμία χώρα δεν έχει υποστεί, σε περίοδο ειρήνης, τέτοια αφαίμαξη του εισοδήματός της και εκτόξευση της ανεργίας της, με εξαίρεση τη Ρωσία, που κατά την περίοδο 1989-1998 έχασε 44% του ΑΕΠ της. Όλοι έχουν ευθύνη, τόσο η Ελλάδα όσο και οι εταίροι μας. Ήρθε η ώρα ενός ελληνικού Μνημονίου για την ανάπτυξη που θα δεσμεύσει την κυβέρνηση και τους κοινωνικούς εταίρους ώστε να ανταποκριθεί η χώρα μας στις προκλήσεις της επόμενης δεκαετίας».
***
…του καθηγητή Κλασσικής Φιλολογίας και συγγραφέα Γιώργη Γιατρομανωλάκη από το άρθρο του στο «Βήμα» με τίτλο «Οι διανοούμενοι της Χρυσής Αυγής».
Εμείς και εκείνοι…
«Αναγκαίο ερώτημα: Εμείς οι αριστεροί, οι δεξιοί, οι πασόκοι και οι κουκουέδες σε τι άραγε διαφέρουμε από εκείνους; Ενδεχομένως μάλιστα κάποιος να αντιστρέψει τα επιχειρήματά μας και να αντιτάξει: “Σιγά τους ευγενικούς νεοδημοκράτες, συριζαίους, πασόκους κ.λπ. Σιγά την πολιτική και πολιτισμική κουλτούρα τους. Σιγά το καλό που έκαναν στον τόπο”. Να συμφωνήσουμε. Από παντού μπάζει το σύστημα, ποιος το αρνείται; Όμως υπάρχει μια τεράστια διαφορά ανάμεσα σε όλους εμάς και σε εκείνους, διαφορά την οποία κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί: τα ελληνικά κόμματα, οι έλληνες πολιτικοί από την ανάδυση του Έθνους ως σήμερα ενδιαφέρθηκαν (μολονότι μίζερα κάποτε και φτηνιάρικα) για τα γράμματα, τις τέχνες, τη γλώσσα, την κουλτούρα μας. Αυτό υπήρξε καλό για τον τόπο. Ακόμη και ο Μεταξάς είχε προσεταιρισθεί γνωστούς ανθρώπους των γραμμάτων. Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δείχνει να ενδιαφέρεται για τον πολιτισμό, παρά μόνο σε συνδικαλιστικό επίπεδο. Αλλά πίσω του υπάρχει μια Αριστερά του Διαφωτισμού, κι ας κάνει πως δεν τη βλέπει. Η σημερινή ΝΔ δεν έχει καμιά πνευματική λάμψη – όμως πάρα πολλοί άνθρωποι της διανόησης υπήρξαν κάποτε στελέχη της. Η ΧΑ ποια παράδοση πολιτισμού έχει; Ποιους συγγραφείς μάς προτείνει; Ποιους ποιητές άραγε διαβάζουν στο κελί τους οι προφυλακισμένοι; Σίγουρα όχι Καβάφη ή Ρίτσο. Για ευνόητους λόγους. Άραγε Σολωμό; Κάλβο; Παλαμά; Ελύτη; Σεφέρη; Ή μήπως Παπαδιαμάντη;
Ο καλύτερος ποιητής της ΧΑ είναι εκείνος που έγραψε “στίχους” όπως “Μίλα Ελληνικά ή ψόφα”, καταφερόμενος εναντίον των ξένων που δεν γνωρίζουν τη χρυσαυγίτικη διάλεκτο. Αυτός ο “στίχος” συνοψίζει την ανώτατη παιδεία που προβάλλει η Χρυσή Αυγή. Είναι το κορύφωμα της ιδεολογίας και του πολιτισμού της».
***
…του Κώστα Ιορδανίδη από το άρθρο του στη «Καθημερινή» με τίτλο «Μια νέα περιπέτεια»…
Τι δεν βλέπουν…
«Το πιθανότερο είναι ότι άκρα Δεξιά θα υπάρχει πλέον στην Ελλάδα. Έκανε την εμφάνισή της ως ένα φαιδρό φαινόμενο με τον ΛΑΟΣ, πήρε νέα μορφή με τη Χρυσή Αυγή και θα εξακολουθεί να υφίσταται ακόμη και εάν οι ηγέτες της καταδικασθούν. Καλώς ή κακώς, η άκρα δεξιά είναι η ανερχόμενη δύναμη στην Ευρώπη. Η αυξανόμενη ισχύς της είναι η συνέπεια της απαξιώσεως των παραδοσιακών κομμάτων εξουσίας• όχι της ικανότητος των ηγετών της. Και αυτό είναι ένα πρόβλημα που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει η συγκυβέρνηση ή η αντιπολίτευση. Ζούμε μια νέα περιπέτεια».