ΑΛΛΑΓΗ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟΥ

Αυτή είναι η ουσία της επίσκεψης του έλληνα πρωθυπουργού στο Τελ Αβίβ, υποστηρίζουν έγκυροι πολιτικοοικονομικοί παράγοντες που έχουν πρόσβαση στα διεθνή τεκταινόμενα. Αρκεί, τονίζουν, να κοιτάξει κανείς τις συμφωνίες για τη μεταφορά φυσικού αερίου και πετρελαίου προς την Ευρώπη, που οριστικά θα περάσει με υποθαλάσσιο αγωγό μέσω Ελλάδας και όχι μέσω Τουρκίας, όπως υπήρχαν κάποιες σκέψεις, οι οποίες όμως εγκαταλείφτηκαν, προφανώς γιατί δεν υπάρχει καμιά εμπιστοσύνη στον Ερντογάν, καθώς και την κατασκευή τεσσάρων μονάδων παραγωγής ρεύματος 2.000 Μεγαβάτ (500 η κάθε μια) σε νησιά του Αιγαίου, για να αντιληφθεί τη μεγάλη στροφή που γίνεται από τη μέχρι τώρα επιλογή του Σαμαρά ως προς τον στρατηγικό προσανατολισμό της χώρας. Προσανατολισμός που δεν «έβλεπε» τίποτε παραπέρα από το Βερολίνο… Και αυτό πληρώνει -και μάλιστα πολύ ακριβά- όλα αυτά τα χρόνια της οικονομικής κρίσης ο ελληνικός λαός, παρότι ότι η Γερμανία έχει σχεδόν το μονοπώλιο σε όλους τους τομείς προμηθειών, με μακρύ χέρι τη Ζήμενς και τις πολεμικές της βιομηχανίες.

Κλείνουν την πόρτα στη Ρωσία

Για να μην πετάμε στα σύννεφα, η επιλογή να μεταφερθούν τα τεράστια αποθέματα υδρογονανθράκων από τα κοιτάσματα που βρίσκονται στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο στην Ευρώπη μέσω Ελλάδος δεν γίνεται χάριν ημών. Τα στρατηγικά σχέδια των Ηνωμένων Πολιτειών εξυπηρετεί. Και αυτά είναι πώς θα αποκλεισθεί η ενεργειακή διείσδυση στη Δύση-Ευρώπη της Ρωσίας. Και σε αυτόν τον σχεδιασμό χρησιμοποιήθηκε η Ελλάδα, με πρώτο βήμα τον αποκλεισμό του ρωσικού γίγαντα, της Gazprom, από την απόκτηση του ΔΕΣΦΑ και της ΔΕΠΑ.

Και μέχρι η κυβέρνηση να ερμηνεύσει… σωστά τις προθέσεις της Ουάσινγκτον, ήταν στον μαυροπίνακα, από τη στιγμή μάλιστα που η θέση της ήταν ότι τις δυο εταιρίες θα τις πάρει όποιος δώσει τα περισσότερα, όπως δημόσια δήλωνε. Μέχρι που… συνεμμορφώθη και το αποτέλεσμα ήταν η Gazprom να μην καταθέσει προσφορά και τότε ν’ ανοίξει ο δρόμος για τις ΗΠΑ και να ‘ρθει μεσοκαλοκαιριάτικα η πολυπόθητη πρόσκληση στον πρωθυπουργό, με τη Μόσχα, όμως, να βάζει την Αθήνα στον μαυροπίνακα… Και θα είναι μόνιμα μετά τον οριστικό αποκλεισμό της, που θα επέλθει με τον αγωγό. Οι σχεδιασμοί, βέβαια, όπως έχει αποδείξει η ιστορία, κάποια στιγμή ανατρέπονται. Και αυτό καλό θα είναι να μην το ξεχνάμε και εμείς….

Στο εσωτερικό, πάντως, αυτή η αλλαγή, με την προϋπόθεση ότι θα επιβεβαιωθούν στην πράξη οι εκτιμήσεις αυτές, οπωσδήποτε θα επιφέρει ανακατατάξεις στην ως τώρα μονόπλευρη πολιτική, το δέσιμο στο γερμανικό άρμα, που κατάφερε να σέρνει όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, με την… αφωνία των ηγετών των άλλων χωρών και βασικά της Γαλλίας, της Ισπανίας και της Ιταλίας, που αποδείχθηκαν πολύ μικροί, κατώτεροι των περιστάσεων σε μια ώρα που κινδυνεύουν τα πάντα και οι λαοί του Νότου δυστυχούν.

Η στροφή αυτή της κυβέρνησης δεν μπορεί να μην έχει και… ανθρώπινα θύματα, από τη στιγμή που είναι τυφλό όργανο της «τρόικας». Με πρώτο και κύριο τον υπουργό Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα, που έχει αποδείξει ότι για αυτόν πάνω από όλα είναι οι εντολές των δανειστών, αδιάφορα αν ο ελληνικός λαός είναι στην πείνα και στη δυστυχία.

Η επιλογή του Σαμαρά να αποστασιοποιηθεί από το γερμανικό άρμα (οι διαρροές από το Μαξίμου για αντάρτικο κατά της «τρόικας» είναι αρκετά σημαδιακές…), ασφαλώς είναι κρίσιμη, γιατί οπωσδήποτε το Βερολίνο δεν θα μείνει με σταυρωμένα τα χέρια… Και η σύγκρουση Αμερικής – Ευρώπης, ανεξάρτητα ποια μορφή θα πάρει, θα έχει και επιπτώσεις. Και εδώ είναι η ευθύνη της κυβέρνησης να λάβει τα μέτρα της…

Πύλη εισόδου προς Ευρώπη

Βέβαια, από τη στιγμή που η Ελλάδα θα αποτελέσει την πύλη εισόδου του ενεργειακού οξυγόνου προς την Ευρώπη, φυσικού αερίου και πετρελαίου, από τα τεράστια κοιτάσματα που βρίσκονται στα οικόπεδα Ισραήλ, Κύπρου, Ελλάδας, Αιγύπτου και με στόχο να συγκεντρώσει ο αγωγός και το φυσικό αέριο και το πετρέλαιο από Ιράκ μέχρι Κουβέιτ και άλλες αραβικές χώρες, ο ελλαδικός χώρος αποκτά ισχύ, γίνεται στρατηγικό σημείο και δύσκολα θα μπορεί κανείς να μην τον υπολογίσει, όπως δυστυχώς συμβαίνει σήμερα.

Τα πλεονεκτήματα είναι σημαντικά, υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι όλα αυτά θα υλοποιηθούν και θα εξελιχθούν σύμφωνα με τις εκτιμήσεις σοβαρών οικονομικών και πολιτικών παραγόντων, όπως αναφέρουμε στην αρχή του ρεπορτάζ. Τα καταγράφουμε για να ξέρουμε τι σημαίνουν οι συμφωνίες του Τελ Αβίβ και να ακουσθούν όλες οι πλευρές, αλλά από κει και πέρα, μέχρι να φανεί το… φως, δεν χρειάζεται να αρχίσουμε τους χορούς…

Τι προβλέπει η συμφωνία

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι και μόνον ως «τίτλος», η κοινή υποστήριξη στον EuroAsia Interconnector διαμορφώνει για τη χώρα μας ένα πρώτο δίχτυ προστασίας στο ζήτημα της ενεργειακής ασφάλειας. Το εν λόγω έργο αφορά στην υποθαλάσσια ηλεκτρική διασύνδεση της Ελλάδας με την Κύπρο και το Ισραήλ, ισχύος 2.000 MW – το πρώτο μέρος του έργου υπολογίζεται ότι θα απαιτήσει χρόνο κατασκευής 36 μηνών. Προβλέπεται η πόντιση δύο υποθαλάσσιων καλωδίων σε βάθος μέχρι τα 2.000 μέτρα, που θα συνδέουν το δίκτυο παραγωγής ενέργειας του Ισραήλ με το δίκτυο της Κύπρου, της Κύπρου με το δίκτυο της ΔΕΗ Κρήτης και της Κρήτης με το δίκτυο της ΔΕΗ στην Πελοπόννησο. Το έργο, το οποίο αναμένεται να ολοκληρωθεί το 2016, εντάχθηκε στα έργα Κοινού Ενδιαφέροντος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έπειτα από συντονισμένες ενέργειες Κύπρου και Ελλάδας. Το κόστος του αναμένεται να φτάσει στο 1,5 δισεκατομμύριο ευρώ.

Και η Κύπρος και το Ισραήλ θα εισφέρουν ενέργεια που θα παράγεται με χαμηλό κόστος από φυσικό αέριο, ενώ η Ελλάδα θα αποτελέσει σταθμό μεταφοράς του ρεύματος στη Νοτιοανατολική Ευρώπη.

Όλη η διασύνδεση θα έχει μήκος 1.000 χιλιόμετρα ή 540 ναυτικά μίλια και θα αποτελείται από τρεις επιμέρους διασυνδέσεις: Ισραήλ – Κύπρος 155 ναυτικών μιλίων, Κύπρος – Κρήτη 320 ναυτικών μιλίων και Κρήτη – Πελοπόννησος 65 ναυτικών μιλίων.

Η διαδρομή του αγωγού

Σε ό,τι αφορά τη μεταφορά του φυσικού αερίου, η ελληνική κυβέρνηση έχει προτείνει την κατασκευή ενός υποθαλάσσιου αγωγού, ο οποίος θα φέρει τον τίτλο «EAST MED» και σχεδιάζεται να μεταφέρει το αέριο του Ισραήλ, της Κύπρου και αυτό που αναμένεται να εξορυχθεί από την θαλάσσια περιοχή νότια της Κρήτης. Η μεταφορά θα γίνεται μέσω Κρήτης και στη συνέχεια διά της ηπειρωτικής Ελλάδας στη Νότια Ιταλία και από εκεί στην Κεντρική Ευρώπη. Εναλλακτικό σχέδιο, που εξετάζει η ισραηλινή κυβέρνηση, προβλέπει τη μεταφορά του αερίου αρχικά σε τερματικό σταθμό στην Κύπρο ή στο Ισραήλ, όπου θα υγροποιείται και στη συνέχεια μέσω πλοίων τύπου LNG θα μεταφέρεται στην Ευρώπη. Θυμίζουμε ότι έναν από τους μεγαλύτερους στόλους πλοίων «LNG» διαθέτουν οι Έλληνες εφοπλιστές.