Τα άκρα έχουν τις ρίζες τους στην οικονομία, κύριε Σαμαρά
Ο κ. Σαμαράς, βαριά ερωτευμένος με την εξουσία, έσπευσε να αγκαλιάσει τη θεωρία αυτή των δύο άκρων, επειδή νόμισε ότι αυτή τον εξυπηρετεί στις πολιτικές του επιδιώξεις. Και μάλιστα, οι πληροφορίες από τη ΝΔ λένε ότι στις προσεχείς εκλογές, όποτε αυτές γίνουν, η θεωρία των δύο άκρων και αυτή του «συνταγματικού τόξου» θα αποτελέσουν τη βάση του προεκλογικού αγώνα της. Θα θέλαμε, λοιπόν, να ασχοληθούμε στη σημερινή μας παρουσίαση με τα ακραία κόμματα που εμφανίζονται στην πολιτική ζωή ενός τόπου.
Πριν να εμφανιστούν τα κόμματα αυτά, προηγείται η διαίρεση των πολιτών σε δύο ακραίες καταστάσεις οικονομικές, με βάση την εισοδηματική πολιτική που ακολουθεί η όποια κυβέρνηση βρίσκεται στην εξουσία. Όταν η οικονομική πολιτική δεν ακολουθεί την αρχή της σωστής κατανομής του εισοδήματος σε όλους τους πολίτες που ασκούν οικονομική δραστηριότητα, είτε αυτοτελή είτε με τη μορφή εξαρτημένης εργασίας, τότε δημιουργούνται δύο ακραίες καταστάσεις. Η μία στην οποία συγκεντρώνονται οι υψηλού εισοδήματος πολίτες και οι εκμεταλλευτές του ιδρώτα των εργαζομένων, και η άλλη στην οποία συνασπίζονται όλοι οι ξωμάχοι της ζωής, οι αδικημένοι και όσοι αποτελούν αντικείμενο εκμετάλλευσης. Όταν, λοιπόν, τα κόμματα εξουσίας καθορίζουν μια τέτοια πολιτική συγκέντρωσης του πλούτου σε μια μικρή μειοψηφία και καταδικάζουν τους άλλους στη μιζέρια και στη φτώχεια, θα πρέπει να κατανοήσουν ότι, σαν προσπάθεια άμυνας, θα εμφανιστούν τα μορφώματα των ακραίων κομματικών ομάδων. Βέβαια, υπάρχει και η λεγόμενη μεσαία τάξη, η οποία με σκληρούς αγώνες καταφέρνει να εξασφαλίσει μια ανθρώπινη, αξιοπρεπή διαβίωση. Ποια είναι η πολιτική που ακολουθήθηκε από τα κόμματα εξουσίας τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα; Είναι η πολιτική αυτή ακριβώς που γιγαντώνει τις δύο ακραίες ομάδες και εξοντώνει τη μεσαία τάξη, οδηγώντας την είτε προς το ένα είτε προς το άλλο άκρο. Έτσι, λοιπόν, τα δύο κόμματα που μας κυβερνάνε σήμερα (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) είναι αυτά που άσκησαν την εξουσία τα τελευταία 40 χρόνια στη χώρα μας. Έχουν, λοιπόν, μεγάλο ποσοστό ευθύνης στη δημιουργία των ακραίων καταστάσεων από εισοδηματικής πλευράς, και για τη συρρίκνωση, για να μην πούμε την εξόντωση, της μεσαίας τάξης. Επομένως, κάθε μόρφωμα κομματικό που εμφανίζεται στον πολιτικό μας ορίζοντα, είναι αποτέλεσμα της πολιτικής των δύο αυτών κομμάτων. Τα μέτρα που έλαβαν δημιούργησαν τις προϋποθέσεις να γιγαντωθεί μια ακραία κίνηση κομματική στον χώρο της Δεξιάς. Γιατί εκεί υπήρχε κενό. Μέχρι τώρα η Δεξιά παράταξη ήταν ενωμένη και παρόλα τα δεινά που είχε επισωρεύσει στον λαό, δεν είχαν καταλογιστεί σε βάρος της οι σχετικές ευθύνες, καθώς ήλεγχε σχεδόν ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό. Διευκρινίζουμε ότι στην ουσία -και όχι στα συνθήματα- και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ ανήκουν στη Δεξιά παράταξη.
Αφού αυτά τα δυο κόμματα χτύπησαν τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού και την καταδίκασαν στην εξαθλίωση και στη φτωχοποίηση, τι περίμεναν; Ο λαός να τους στηρίζει; Γι’ αυτό και πολλοί για να έχουν προστασία, επειδή δεν τη βρήκαν από το επίσημο κράτος, κατέφυγαν σε άλλους κομματικούς σχηματισμούς. Απόδειξη είναι το γεγονός ότι ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης, όταν ακούνε για εκλογές παθαίνουν σοκ. Γιατί γνωρίζουν ότι θα τύχουν της γενικής αποδοκιμασίας του εκλογικού σώματος. Έτσι προστρέχουν στους ξένους αξιωματούχους για να εισπράξουν επαίνους για τις δήθεν επιτυχίες της κυβερνητικής πολιτικής. Και πρέπει να γνωρίζουν ότι ο πεινασμένος πολίτης εύκολα στρατολογείται και ακολουθεί ακραία συνθήματα, γιατί η πείνα και η ανέχεια αποτελούν τον χειρότερο σύμβουλο.
Στον προεκλογικό τους αγώνα οι πληροφορίες λένε ότι τα δυο κυβερνητικά κόμματα θα χρησιμοποιήσουν και τη θεωρία του «συνταγματικού τόξου». Και θα προσπαθήσουν να πείσουν τον έλληνα ψηφοφόρο ότι ανήκουν στο «συνταγματικό τόξο» ΜΟΝΟ αυτά τα δύο κόμματα. Έχουμε τη γνώμη ότι θα αναλογιστούν τη συμπεριφορά τους απέναντι στο Σύνταγμα και στην έννοια της Δημοκρατίας και δεν θα τολμήσουν να εμφανιστούν σαν «Ηρακλείς του πολιτεύματος». Και προ παντός θα πρέπει να θυμηθούν πού κατάντησαν τους θεσμούς του πολιτεύματός μας. Τη Βουλή σχεδόν την κατήργησαν. Λειτουργεί μόνο για να ψηφίζει ορισμένες τροπολογίες σε υφιστάμενους νόμους, γιατί οι νόμοι αυτοί τροποποιούνται μόνο με νεώτερο νόμο. Δηλαδή με ισοδύναμο νομικό κατασκεύασμα. Και μόνο όταν ξεσηκωθούν οι θιγόμενοι από την τροπολογία, η κυβέρνηση «την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενη» την αποσύρει. Για τα αντιλαϊκά μέτρα που εξοντώνουν τον λαό, η Βουλή ψηφίζει έναν αόριστο νόμο και ασαφή, που εξουσιοδοτεί την κυβέρνηση να λαβαίνει και να νομιμοποιεί αποφάσεις με την έκδοση Προεδρικών Διαταγμάτων και απλών ακόμη υπουργικών αποφάσεων. Το Σύνταγμα, όμως, δεν επιτρέπει την έκδοση Προεδρικών Διαταγμάτων σε κάθε περίπτωση και θέτει όρια και προϋποθέσεις για την έκδοσή τους.
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κ. Βενιζέλος, ως συνταγματολόγος, μπορεί να μας πει αν όλες οι κυβερνητικές αποφάσεις της τελευταίας τριετίας συμβαδίζουν με το γράμμα και το πνεύμα του ισχύοντος στη χώρα μας Συντάγματος; Ακόμη και το γράμμα του Συντάγματος έχουν καταπατήσει, πόσω μάλλον το πνεύμα του. Η κινητικότητα που επέβαλαν στους δημοσίους υπαλλήλους πόσο συμβαδίζει με το γράμμα και το πνεύμα του Συντάγματος; Και επειδή το Σύνταγμα απαγορεύει την απόλυση χωρίς προηγούμενη απόφαση του υπηρεσιακού συμβουλίου, τις απολύσεις τις βάφτισαν κινητικότητα, για να αποφύγουν τις συνταγματικές υποχρεώσεις με ένα ευτελές κόλπο. Και για να ικανοποιήσουν την απαίτηση της «τρόικας», ενώ γνωρίζουν ότι ο κρατικός μηχανισμός δεν θα μπορέσει να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του, όταν τεθούν εκτός υπηρεσίας τόσες χιλιάδες δημοσίων λειτουργών και υπαλλήλων. Το Σύνταγμα απαιτεί την επιβολή των φόρων και δασμών με ψήφιση σχετικού νόμου. Τώρα για να καταπατήσουν τη σχετική συνταγματική διάταξη που λέει «ουδείς φόρος ή δασμός επιβάλλεται άνευ νόμου», πολλούς φόρους που σοφίστηκαν τα τελευταία τρία χρόνια τούς βάφτισαν ειδικές εισφορές.
Όπως για παράδειγμα η εισφορά αλληλεγγύης, η εισφορά που εισπράττεται μέσω της ΔΕΗ, το γνωστό μας χαράτσι, και πολλές άλλες επιβαρύνσεις του λαού, για να μπορέσει να πετύχει η δημοσιονομική εξυγίανση, ή μάλλον για να μπορέσουν να ευρεθούν πόροι και να διατεθούν σε διάφορους σκοπούς με πλήρη αδιαφάνεια. Αυτά και πολλά άλλα πόσο είναι σύμφωνα με το γράμμα και το πνεύμα του Συντάγματος; Ο κ. Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα πρέπει ασφαλώς να προσέχει πολύ τα Προεδρικά Διατάγματα που υπογράφει. Γιατί το κύριο καθήκον του είναι να αποτελεί τον θεματοφύλακα του Συντάγματος.
Από τα παραπάνω που εκθέσαμε και αποτελούν καθαρά προσωπικές μας απόψεις προκύπτει ότι είναι αναγκαία πλέον η αλλαγή της οικονομικής πολιτικής και ειδικά της εισοδηματικής και φορολογικής πολιτικής, που συνεχώς έχει εφαρμοστεί από τις κυβερνήσεις της τελευταίας τετραετίας.
Θα πρέπει να προβληματιστεί ο κ. Σαμαράς και η κυβέρνηση γενικότερα για το ότι στις δημοσκοπήσεις των τελευταίων ημερών η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού παραμένει σταθερή στις επιλογές της και στην απόφασή της να καταδικάσει τα κόμματα που ακολουθούν πιστά και τυφλά τις υποδείξεις των δανειστών μας, δηλαδή της «τρόικας». Και η προπαγάνδα των τελευταίων ημερών που μας θύμισε την προπαγάνδα που ασκούσαν στη Γερμανία οι ναζί, δεν φαίνεται να προκάλεσε μεγάλη μεταστροφή του λαού, καθώς εξακολουθούν να παραμένουν οι λόγοι για τους οποίους γιγαντώνονται τα κόμματα που έχουν τεθεί ενάντια στα Μνημόνια και στην πολιτική που ακολουθεί η «τρόικα» και η ελληνική κυβέρνηση.
Και ξαναγράφουμε πάλι ότι στη διαμόρφωση της δύναμης των κομμάτων είναι η οικονομία που παίζει σημαντικό ρόλο. Επίσης, εξίσου σοβαρό είναι και το θέμα της προστασίας του πολίτη, το οποίο δεν υπήρξε ποτέ η προτεραιότητα καμιάς κυβέρνησης. Όλοι οι υπουργοί που πέρασαν από το υπουργείο Δημόσιας Τάξης, που τώρα αποκαλείται υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, έδειξαν πλήρη ανικανότητα να εξασφαλίσουν αυτή την προστασία που επιθυμεί η κοινωνία. Και θα πρέπει να είναι η πρώτη προτεραιότητα κάθε σοβαρής κυβέρνησης.
Θα έπρεπε ασφαλώς να υπάρχει κάποια άμυνα του λαού απέναντι στις υπερβολές της κυβερνητικής πολιτικής. Γι’ αυτό και αντιμετωπίζουμε και ένα τσουνάμι απεργιών. Προσωπικά πιστεύουμε ότι η απεργία είναι το μοναδικό μέσο διεκδίκησης των δικαιωμάτων του αδικουμένου. Όμως, όπως σε όλα, έτσι και εδώ πρέπει να υπάρχουν όρια. Ας προσέξουν, λοιπόν, οι συνδικαλιστές κατ’ αρχάς και οι καθοδηγητές τους, καθώς και οι αρμόδιοι υπουργοί, να μη φτάνει αυτή η κόντρα στα άκρα και προκαλεί την ταλαιπωρία και την αγανάκτηση των άλλων πολιτών.
Και αναφέρουμε ως παράδειγμα την απεργία των διοικητικών υπαλλήλων των οκτώ Πανεπιστημίων που σχεδόν δύο μήνες περίπου διαρκεί, με αποτέλεσμα να ταλαιπωρούνται χιλιάδες φοιτητές και οι γονείς τους μαζί. Και οι φοιτητές αντί να βρίσκονται στα θρανία, περνάνε την ώρα τους στις καφετέριες και σε άλλες εξωσχολικές δραστηριότητες. Η κυβέρνηση οφείλει στις περιπτώσεις αυτές να βρίσκει τη δικαιότερη λύση, έτσι ώστε αυτή η λύση να είναι συμβατή με την εξυπηρέτηση των δικαιωμάτων και των εργαζομένων και της κοινωνίας.