Ο Δήμος Μούτσης εξομολογείται…

Ο Γκάτσος μου λείπει αλλά, προς Θεού, όχι ως στιχουργός. Τα καλύτερά του τραγούδια δεν τα έγραψε με μένα. Τα έγραψε με τον Χατζιδάκι και τον Ξαρχάκο, ελέω Λαμπρόπουλου που τον πίεζε, γιατί ο Λαμπρόπουλος συμπαθούσε ιδιαίτερα τον Ξαρχάκο. Ο Γκάτσος μου λείπει ως φίλος και ως συζητητής, ίσως εξαιτίας του να ωρίμασα ως άνθρωπος. Μου λείπουν οι φίλοι από τη νυχτερινή παρέα του Κολωνακίου. Ο Γιώργος ο Κούνδουρος με τις παραξενιές του και τα ευφυολογήματά του. Μόλις πέθανε άδειασε για μένα η πλατεία. Και τέλειωσε η ζωή της νύχτας στο Κολωνάκι. Και σήμερα βέβαια έχω φίλους. Τον Δημήτρη Νανόπουλο, μεγάλο κεφάλαιο για τη ζωή μου. Αισθάνομαι περήφανος που είναι φίλος μου και μιλάω μαζί του».

• Τα παραπάνω είναι η απάντηση στην ερώτηση αν συναισθηματικά υπάρχει κάποιος που να σας λείπει, ενός από τους κορυφαίους μας συνθέτες της γενιάς του ’60, του Δήμου Μούτση, από τη συνέντευξή του στον Θανάση Θ. Νιάρχου, που έχει το δισέλιδο στα «Νέα» με ρουμπρίκα: «Ο δάσκαλός μου, ο μαθητής μου».