Ολίγα περί φασισμού…

Παλαιότερα, η ΕΠΕΝ που υποστήριζε τον Γ. Παπαδόπουλο, εχαρακτηρίζετο ως «ακραιφνής Δεξιά» και διέθετε ένα ποσοστό ψηφοφόρων, καθόλου ευκαταφρόνητο, το οποίο υπελόγιζαν οι ηγεσίες της Νέας Δημοκρατίας. Κι αυτό, στο κάτω κάτω, είχε και μια «λογική». Για να είμαστε αντικειμενικοί, δεν πρέπει να ταυτίζουμε απόλυτα την ΕΠΕΝ με τη Χρυσή Αυγή, παρά το ότι και οι δύο ανήκουν στα «άκρα». Το κόμμα Μιχαλολιάκου είναι «ναζιστικό μόρφωμα». Η ΕΠΕΝ εκπροσωπούσε τη δικτατορία. Αλλά και στο παρελθόν, διακεκριμένα στελέχη της δικτατορίας της «4ης Αυγούστου» μετείχαν του ελληνικού Κοινοβουλίου. Ο πανίσχυρος υπουργός Ασφαλείας του καθεστώτος, ο Κων. Μανιαδάκης, είχε δικό του κόμμα, την ΠΑΠ, στις εκλογές του 1950, μαζί με τον Κοτζιά και τον Θεόδωρο Τουρκοβασίλη. Ο Μανιαδάκης, στις εκλογές του 1951, συνεργάσθηκε με το Λαϊκό Κόμμα του Τσαλδάρη και υπήρξε βουλευτής της ΕΡΕ του Καραμανλή. Υπήρχαν κι άλλοι «Μεταξικοί». Άλλο αυτό και άλλο το σημερινό «μόρφωμα». Τους νοσταλγούς του Χίτλερ η κυβέρνηση δεν τους εδίωξε όταν έκαναν αισθητή την παρουσία τους. Το έκανε τώρα, επειδή το εζήτησαν το Συμβούλιο της Ευρώπης, η Ουάσινγκτον και το αμερικανοεβραϊκό λόμπι. Το έθεσαν ως προϋπόθεση για να αναλάβει το πρώτο εξάμηνο του 2014 η χώρα μας την προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το κατήγγειλε και ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης κ. Ρουπακιώτης. Με σπασμωδικό τρόπο η συγκυβέρνηση κατέστησε τη Χρυσή Αυγή επίκεντρον της πολιτικής μας ζωής.

Οι περισσότεροι αντιδρούν λες και το φαινόμενο του φασισμού είναι καινοφανές. Από το τέλος του 19ου αιώνος, φασισμός, κομμουνισμός και αναρχισμός κυριαρχούσαν. Πατέρας των μοντέρνων ρατσιστικών διακρίσεων στην Ευρώπη ήταν ο γάλλος αριστοκράτης κόμης Αρτούρ ντε Γκομπινό. Αυτός ήταν που διήρεσε την ανθρωπότητα σε τρεις βασικές φυλές: Τη λευκή, την κιτρίνη και τη μαύρη. Βρήκε, λοιπόν, ότι η λευκή -η «άρια»- φυλή ήταν απόλυτα ανώτερη και θεωρούσε τη μαύρη απελπιστικά κατώτερη. Ο ελληνικός λαός ποτέ δεν ασπάσθηκε, ούτε επηρεάσθηκε από τέτοιες θεωρίες. Όμως, άλλο είναι αυτό κι άλλο η σημερινή επιδρομή λαθρομεταναστών στη χώρα μας, που μετέβαλε εμάς σε μειονότητα μέσα στην πατρίδα μας και εδημιούργησε τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα. Το «καρκίνωμα» αυτό οι ψευτοδιεθνιστές το θεωρούν πονηρά «ρατσισμό» για ιδιοτελείς λόγους. Στον ευρωπαϊκό χώρο ο φασισμός και ο εθνικοσοσιαλισμός είχαν πάντα επιρροή, εξαιτίας ταραγμένων πολιτικών και κοινωνικών περιόδων. Ο πρώτος δραστήριος υποστηρικτής του εθνικοσοσιαλισμού στη Γαλλία ήταν ένας δονκιχωτικός τυχοδιώκτης, ο μαρκήσιος ντε Μορέ, ο οποίος όταν επέστρεψε από την Ντακότα της Αμερικής στο Παρίσι, μετά το 1880, ίδρυσε έναν εξτρεμιστικό κύκλο που λεγόταν «Ο Μορέ και οι φίλοι του». Ακραίος εθνικιστής που διεκήρυσσε έναν περιορισμένο οικονομικό σοσιαλισμό, οργάνωσε οπλισμένες ομάδες και οδομαχίες και δεν εδίστασε να προχωρήσει σε δολοφονίες αντιφρονούντων.

Η μεγάλη όμως εθνικιστική οργάνωση στη Γαλλία, η οποία επιβίωσε μέχρι τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν η «Γαλλική Δράση». Στην Ιταλία είχαμε τον σχηματισμό της «Φάτσιο». Ο όρος σημαίνει παρέα, ένωση ή «λίγκα». Από το 1870 οι «Φάτσι Σισιλιάνοι» είχαν μεγάλη ισχύ. Και το 1885, αυτοί ξεσήκωσαν το μεγαλύτερο μέρος του νησιού κατά της υπάρχουσας πολιτικής και οικονομικής δομής. Στη Βρετανία, η «ένωση φασιστών» δημιουργήθηκε το 1932 από τον Όσβαλντ Μόσλεϊ, θαυμαστή του ιταλικού φασισμού. Κι όμως, αυτός ο φασίστας υποστήριξε πριν από πολλούς άλλους την ίση πληρωμή για εργαζομένους άνδρες και γυναίκες. Πυγμάχος, με επιτυχίες στο… «ασθενές φύλο», ο Μόσλεϊ έφτασε κάποτε να έχει στην οργάνωσή του 50.000 μέλη, που αργότερα μειώθηκαν σε 25.000. Όταν ξεκίνησε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος το κόμμα του διαλύθηκε και ο Μόσλεϊ φυλακίστηκε σαν ανατρεπτικός κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια του πολέμου. Στην Ελλάδα προπολεμικά, αλλά και κατά τη διάρκεια του πολέμου, είχαμε καθαρά Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα – όχι την «4η Αυγούστου» που ήταν κι αυτή επηρεασμένη από τη «μόδα» του ολοκληρωτισμού, αλλά ένα καθαρό αντίγραφο του «γερμανικού φαινομένου». Επρόκειτο για το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Γεωργίου Μερκούρη. Γιος του άλλοτε δημάρχου Αθηναίων Σπύρου Μερκούρη, θείος της Μελίνας, ο Μερκούρης είχε εκλεγεί βουλευτής Αττικοβοιωτίας με το Λαϊκό Κόμμα στις εκλογές του 1915, 1920, 1926 και 1932. Διετέλεσε λίγο πριν από τη Μικρασιατική Καταστροφή υπουργός Επισιτισμού και Εθνικής Οικονομίας στην οικουμενική κυβέρνηση Ζαΐμη, ενώ κατά την Κατοχή έγινε διοικητής της Εθνικής Τραπέζης Ελλάδος και πρόεδρος της Ενώσεως Ελληνικών Τραπεζών. Αυτά, πολύ συνοπτικά, για την Ιστορία.

Ας έλθουμε τώρα στη σημερινή επικαιρότητα. Πρώτα, να τονίσουμε τρία βασικά σημεία: α) Η «άνθιση» της Χρυσής Αυγής ήταν αποτέλεσμα της πολιτικής των Μνημονίων. Όπως συνέβη και με τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, η οικονομική εξαθλίωση σπρώχνει τους αγανακτισμένους πολίτες στα άκρα για εκδίκηση. β) Ο κ. Σαμαράς με τη «δυναμική» αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής θέλησε να δώσει εξετάσεις στο αμερικανοεβραϊκό λόμπι, σε ξένη πρεσβεία και στην Κομισιόν που του ζητούσαν να πάρει μέτρα επειδή το τρίτο σε δύναμη κόμμα στην Ελλάδα αμφισβητεί το εβραϊκό ολοκαύτωμα. γ) Η επικίνδυνη εγκληματική οργάνωση είναι η «τρόικα», υπεύθυνη για την εξόντωση -οικονομική και φυσική- χιλιάδων πολιτών. Για το «ολοκαύτωμα» των ελλήνων πολιτών δεν ενδιαφέρεται όμως η κυβέρνηση και ο «δήμιος» Στουρνάρας ετοιμάζεται να εκτελέσει τις καινούργιες εντολές των προϊσταμένων του Βερολίνου. Αυτή την «εγκληματική οργάνωση» δεν μπορεί να την «εξαρθρώσει» ο κ. Σαμαράς και με τη «Χρυσαυγειάδα» προσπαθεί να αποπροσανατολίσει την προσοχή του κόσμου από το νέο τσουνάμι των χαρατσιών. Κι ακόμα, με τη «Χρυσαυγειάδα», ξεχάσαμε τη λίστα Λαγκάρντ και τη Ζήμενς του Χριστοφοράκου, που «καίνε» πολλούς πολιτικούς… εντός του «συνταγματικού τόξου». Πριν από τη Χρυσή Αυγή θα έπρεπε άλλοι να καθίσουν στο εδώλιο του κατηγορουμένου, ώστε να εξηγήσουν γιατί και ποιος τους έδωσε εντολές να φέρουν τη χώρα μας σ’ αυτό το κατάντημα. Ο κ. Σαμαράς με τον τρόπο που αντιμετώπισε το θέμα των νεοναζιστών, εδημιούργησε συνταγματικά και πολιτικά προβλήματα. Η ορθή οδός θα ήταν να ζητήσει πρώτα άρση ασυλίας των βουλευτών της Χρυσής Αυγής, κάτι που θα το πετύχαινε εύκολα.

Εξέχοντες νομικοί εξέφρασαν δημόσια τις επιφυλάξεις και τις αντιρρήσεις των για τη μέθοδο που ακολουθήθηκε στις διώξεις. Το Βερολίνο και η γερμανοκρατούμενη Ευρωπαϊκή Ένωση ενδέχεται να επιβάλουν σε δεύτερη φάση να διώκονται κατά τον αυτό τρόπο κόμματα ή πρόσωπα που με την πολεμική τους κατά των «απαραιτήτων μεταρρυθμίσεων», την αντίδρασή τους στην εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας μας, καθώς και για την αμφισβήτηση του ρόλου και της χρησιμότητας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να χαρακτηρίζονται ως «ακραία» και να συλλαμβάνονται. Ήδη, έμμεσες απειλές εκτοξεύονται κατά βουλευτών του κ. Τσίπρα. Και να προσθέσουμε πως για μια τέτοια αιφνιδιαστική επιχείρηση, κατά του κόμματος Μιχαλολιάκου, θα έπρεπε ο πρωθυπουργός να είχε ενημερώσει τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως. Αλλά Σαμαράς – Βενιζέλος κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ για τη «ρητορική» του που εξέρχεται του «συνταγματικού τόξου». Τώρα απειλείται η «ρητορική». Αύριο θα διωχθούν πιθανόν οι ρήτορες, εάν το απαιτήσει η Μέρκελ… Η ιστορία κάποτε παίζει περίεργα παιχνίδια. Γι’ αυτό, καλόν είναι, ιδιαίτερα όσοι μετέχουν στα κοινά, να τη μελετούν. Υπάρχουν κάποιες ομοιότητες ανάμεσα στη μέθοδο με την οποία αντιμετώπιζε το κράτος παλιά τους κομμουνιστές και στη σημερινή τακτική κατά Μιχαλολιάκου. Προς Θεού, δεν εξισώνω τα δύο «άκρα». Άλλωστε, η παλιά νόμιμη Αριστερά δεν αποτελούσε «άκρο». Υπήρχαν όμως πάντοτε οι διώκτες και οι διωκόμενοι. Καλώς ή κακώς για τις δεκαετίες του 1950 και 1960, η Αριστερά εχαρακτηρίζετο «ακραία».

Το ΚΚΕ είχε τεθεί εκτός νόμου και οι κυβερνώντες επιδίωκαν να χτυπήσουν την ΕΔΑ, επειδή τη θεωρούσαν «προσωπείο» του ΚΚΕ. Στις εκλογές του 1951, με τη νεοϊδρυθείσα ΕΔΑ, εξελέγησαν βουλευτές διακεκριμένα στελέχη της Αριστεράς που βρίσκονταν στην εξορία. Έτσι, η κυβέρνηση έδωσε άδεια και ήρθαν από τον Άγιο Ευστράτιο να πάρουν τις θέσεις των στα βουλευτικά έδρανα ο Στρατηγός Σαράφης, ο αρχηγός του Αγροτικού Κόμματος Κώστας Γαβριηλίδης, ο Ηλίας Ηλιού, ο Μανώλης Πρωϊμάκης, ο στρατηγός του ΕΛΑΣ Χατζημιχάλης, ο καθηγητής Ιμβριώτης, ο συνδικαλιστής Τσόχας κ.ά. Στις 8-12-1951, όμως, το εκλογοδικείο ακύρωσε την εκλογή τους. Με άλλη απόφαση επίσης ακυρώθηκε η εκλογή των βουλευτών της ΕΔΑ που είχαν βγει στον Πειραιά, τη Θεσσαλονίκη, τον Βόλο και στη Λέσβο. Τις θέσεις των επήραν οι επιλαχόντες Ιω. Πασαλίδης, Μιχάλης Κύρκος, Βασ. Εφραιμίδης, Γ. Σπηλιόπουλος, Αντ. Μπριλλάκης, Λ. Καραμαούνας, Γ. Σίμος και Γ. Βλαμόπουλος. Μήπως, κάτι θυμίζει αυτό, από την… ανάποδη; Τότε έψαχναν οι αρχές να ανακαλύψουν ασυρμάτους. Τώρα, βαρύ οπλισμό. Το 1958 η κυβέρνηση της ΕΡΕ φοβήθηκε την ΕΔΑ που είχε έλθει αξιωματική αντιπολίτευση. Τώρα η συγκυβέρνηση φοβήθηκε τη Χρυσή Αυγή διότι οι σφυγμομετρήσεις την έδειχναν να παίρνει άνετα τον Δήμο της Αθήνας. Το 1958 με την κατηγορία της «κατασκοπίας» -για να χτυπήσουν την ΕΔΑ- έγινε η περίφημη «υπόθεση Γλέζου» με συγκατηγορουμένους στελέχη του παράνομου ΚΚΕ. Διάτρητη ήταν εκείνη η κατηγορία. Ο Γλέζος εκατηγορείτο ότι ήλθε σε επαφή με τον γραμματέα του ΚΚΕ Κώστα Κολλιγιάννη, που είχε φθάσει κρυφά στην Αθήνα. Και ο Κολλιγιάννης, πράγματι βρισκόταν εδώ! Ενώ όμως, η Ασφάλεια τους παρακολουθούσε, συνέλαβε τον Γλέζο, αλλά δεν εξήγησε ποτέ γιατί δεν έπιασε τον Κολλιγιάννη! Μεταξύ των συγκατηγορουμένων ήσαν παλιοί αγαπημένοι φίλοι του συντάκτου αυτού του άρθρου, όπως ο Λευτέρης Βουτσάς, ο Αντώνης Καρκαγιάννης και ο Αντώνης Συγγελάκης. Οι υποθέσεις των τριών δεν είχαν άμεση σχέση με την «υπόθεση Γλέζου», αλλά οι αρχές έκαναν μια «συρραφή» κατηγοριών προκειμένου να δώσουν την εικόνα… «κατασκοπευτικού κυκλώματος». Για να δοθεί, μάλιστα, περισσότερο μυστήριο στην υπόθεση η Ασφάλεια ανακάτεψε και μια «γαλλίδα κατάσκοπο», την Φουσέρ, που δεν ήταν άλλη από την… Κάτια Βιδάλη, χήρα του δολοφονημένου από παρακρατικούς μάρτυρα δημοσιογράφου Κώστα Βιδάλη! Σ’ αυτές τις «παρομοιώσεις» υπάρχει φυσικά μια κολοσσιαία διαφορά: Η μεν Αριστερά μέσα από το Κοινοβούλιο αγωνιζόταν για την αποκατάσταση πλήρους δημοκρατίας, ενώ η νεοναζιστική Χρυσή Αυγή και μέσα από το Κοινοβούλιο αγωνίζεται για την κατάργησή της. Την κατάργηση μιας άρρωστης δημοκρατίας.

Αν τα αναφέρουμε όλα αυτά είναι για να προφυλάξουμε τις δικαστικές αρχές προκειμένου, όποιες κατηγορίες αποδοθούν στους Χρυσαυγίτες, να έχουν βάση, πραγματικά στοιχεία και να μη στηρίζονται σε καταθέσεις αγνώστων μαρτύρων που μένουν στο σκοτάδι χωρίς πρόσωπο και χωρίς όνομα. Όταν εκυκλοφόρησε και στην ελληνική γλώσσα το μνημειώδες τετράτομο έργο του αμερικανού συγγραφέα Ουίλιαμ Σίρερ «Η άνοδος και η πτώσις του Γ’ Ράιχ» (από τις εκδόσεις Αρσενίδη) πολλές πολιτικές προσωπικότητες εχαιρέτισαν με θερμά λόγια εκείνη την έκδοση. Ο αείμνηστος Ηλίας Τσιριμώκος έγραφε στο μήνυμά του: «Ποτέ πια!… δεν πρέπει να επαναληφθεί το αιματοκύλισμα του κόσμου. Αυτό πρέπει να είναι το γενικόν σύνθημα. Η ανιστόρησις των γεγονότων που συνετάραξαν τον κόσμο δεν είναι χρήσιμη μόνον ως ιστορική γνώσις, αλλά και ως εξοπλισμός πολιτικής, ιστορικής και ηθικής διά το μέλλον…».

Δυστυχώς, η ιστορική γνώσις δεν αποτελεί γνώρισμα των σημερινών κυβερνώντων. Διότι το αιματοκύλισμα του κόσμου επαναλαμβάνεται με διαφορετική μορφή, με οικονομικό πόλεμο και περισσότερα θύματα. Τώρα βιώνουμε την άνοδο του Δ’ Ράιχ της Μέρκελ και δεν γνωρίζουμε πότε θα έλθει η πτώση του. Το χειρότερο είναι ότι τώρα έχουμε περισσότερους Κουίσλιγκς. Ο νεοναζισμός, όποιο προσωπείο κι αν έχει, δεν θα χτυπηθεί εάν δεν απαλλαγούμε από την «εγκληματική συμμορία» της «τρόικας» και δεν κάνουμε στροφή 180 μοιρών στην οικονομική και εξωτερική μας πορεία. Ο κ. Σαμαράς και ο πράσινος ιπποκόμος του ακολουθούν ολέθρια πολιτική η οποία θα γιγαντώνει τα άκρα. Κι έκανε ένα ακόμη λάθος ο πρωθυπουργός, όταν με δηλώσεις του από την Αμερική σηματοδότησε την επαναφορά της ορολογίας του «συνοδοιπόρου», ισχυριζόμενος ότι είναι «ακραίοι» και τίθενται εκτός του περίφημου αυτού «συνταγματικού τόξου» όσοι υποστηρίζουν την έξοδό μας από την Ευρωζώνη και το ΝΑΤΟ! Ήταν μια έμμεση, αλλά σαφής απειλή που θα οδηγήσει σε χειρότερα δεινά. Φαίνεται ότι η ιστορική γνώση είναι άγνωστη για τον κ. Σαμαρά…