Μόνο «σταγονίδια», όπως εκείνα που ξεφυτρώνουν την αυγή…
Ωστόσο, την ώρα ακριβώς που -μέσα στους κόλπους της Ελληνικής Αστυνομίας -επικρατεί «θύελλα», πρέπει να συνεκτιμηθεί και να αναδειχθεί η διαχρονική συνεισφορά του Σώματος, των γυναικών και των ανδρών που σε κάθε επίπεδο το στελεχώνουν και που δεν είναι δυνατό να αμαυρωθεί από τους όποιους, ατυχώς όχι μετρημένους στα δάχτυλα, επιλήσμονες του καθήκοντος ή ενδεχομένως και επίορκους, σε κάποιες περιπτώσεις.
Και αν σε «ιδεολογικό» επίπεδο κάποιοι -λιγότερο ή περισσότερο- έχουν «μπερδευτεί», επ’ ουδενί προσφέρεται ως άλλοθι η δεινή οικονομική κατάσταση, ακόμη και εκείνη που προσεγγίζει στα όρια της ανέχειας.
Θα αρκούσε, από μόνη της, η προκλητικά ασεβής και απαξιωτική συμπεριφορά βουλευτών της Χ.Α. απέναντι σε αστυνομικά όργανα και δη βαθμοφόρους την ώρα της εκτέλεσης της υπηρεσίας τους, για να καταδείξει το άτοπο της όποιας ανοχής και πολύ περισσότερο… συμπόρευσης.
Υπαρκτές οι ολιγωρίες, υπαρκτές και οι ευθύνες.
Συγκεκριμένων προσώπων, όχι του Αστυνομικού Σώματος συλλήβδην!
Προσοχή, λοιπόν, γιατί αν για τους ακατάλληλους, επιλήσμονες ή και επίορκους οποιουδήποτε επαγγέλματος και μάλιστα λειτουργήματος το ανάθεμα αφορά στα πρόσωπα, πολύ περισσότερο αυτό ισχύει -πρέπει να ισχύει- για το λειτούργημα εκείνο που, εξ’ ορισμού, είναι ταγμένο να διασφαλίζει την ευνομία, την τάξη και την ασφάλεια των πολιτών και της κοινωνίας ευρύτερα.
Αυτονόητη, ασφαλώς, και η ευθύνη -το χρέος, ακριβέστερα- του κάθε αστυνομικού οργάνου να προτάσσει το προσωπικό παράδειγμα, ως «άμυνα» και ως «αντίσταση» σε οτιδήποτε απαξιώνει τη στολή που φέρει και την ιστορία του ίδιου του Σώματος, μέσα και από τον εξοστρακισμό εκείνων που εκμεταλλεύονται τη στολή που φορούν.
Τη στολή -δηλαδή ότι αυτή συμβολίζει και εμπνέει- την υπηρετείς. Ουδέποτε την ευτελίζεις, αλλά και ουδέποτε την εκμεταλλεύεσαι.
Σ.