Κύπρος και Αρτσάχ
Θυμίζω λοιπόν ότι η αποσχιστική κίνηση της λεγομένης «Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου» υπήρξε αποτέλεσμα της κατάληψη της περιοχής από τις τουρκικές αποβατικές δυνάμεις το 1974, και τις μετέπειτα συνεχείς προσπάθειες της Τουρκίας για την «ανεξαρτησία των Τουρκοκυπρίων» στο καταληφθέν έδαφος και τη στρατηγική και στρατιωτική επικυριαρχία της πάνω σε όλη την Κύπρο.
Συνεπώς η περίπτωση των κατεχομένων, δεν έχει σχέση με την περίπτωση του Ναγκόρνο Καραμπάχ. Για να υπερασπιστώ τη θέση αυτή, θα παρουσιάσω, εν συντομία, την ιστορία των δύο ταλαιπωρημένων περιοχών του πλανήτη. Διευκρινίζω πως ευθύς εξ αρχής, ζώντας τα δραματικά γεγονότα στον Καύκασο από το 1988 και εντεύθεν, τάχθηκα υπέρ της εφαρμογής της Αρχής της Αυτοδιάθεσης των Λαών για τον πληθυσμό που ζούσε τότε στο Αρτσάχ.
Η ιστορία της Κύπρου είναι βεβαίως γνωστή σε κάθε Έλληνα. Πρόκειται για ένα ελληνικό νησί από αρχαιοτάτων χρόνων, που υποχρεώθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 50 να επαναστατήσει εναντίον των Βρετανών αποικιοκρατών για να απελευθερωθεί και ενταχθεί στο ελεύθερο ελληνικό Κράτος. Η Κύπρος πέρασε χίλια μύρια κύματα, αλλά κατάφερε να διατηρήσει ζωντανό τον ελληνικό πολιτισμό, τη γλώσσα, τη θρησκεία, όλα όσα δίνουν ταυτότητα στους πληθυσμούς της γης. Η απόφαση των Ελλήνων της Κύπρου, που αποτελούσαν το 82% του πληθυσμού είχε κατατεθεί ήδη στις δέλτους της Ιστορίας, με το Ενωτικό Δημοψήφισμα. Ως Ελληνίδα της Κύπρου και ως ελεύθερος άνθρωπος, πάντοτε πίστευα και πιστεύω πως έπρεπε να είχε δοθεί το δικαίωμα της Αυτοδιάθεσης στον κυπριακό λαό. Τουναντίον, το δημοψήφισμα δεν λήφθηκε υπ όψιν, ο στόχος της ένοπλης εξέγερσης δεν επετεύχθη, οι Τούρκοι κατάφεραν να εξοπλίσουν τη μειονότητα και με σειρά στοχευμένων ενεργειών να καταλάβουν τη βόρεια Κύπρο και να απειλούν τις ελεύθερες περιοχές στο νότο. Την χερσαία και τη θαλάσσια επικράτεια της.
Το Αρτσάχ, πανάρχαια Αρμενική περιοχή, η Ορχηστική του Στράβωνος, πέρασε χίλια μύρια κύματα αλλά κατάφερε να διατηρήσει ζωντανό τον αρμενικό πολιτισμό, τη γλώσσα, τη θρησκεία, όλα όσα δίνουν ταυτότητα στους πληθυσμούς της γης. Κατακτήθηκε και υποδουλώθηκε σε πολλούς γειτονικούς λαούς, αλλά άντεξε. Οι Αρμένιοι επεβίωσαν και διέσωσαν την ταυτότητα τους. Στις 7 Ιουλίου του 1923 ο Στάλιν και τα Σοβιέτ της Νότιας Σοβιετική Ένωσης αυθαίρετα απεφάσισαν να εντάξουν την περιοχή του Ναγκόρνο Καραμπάχ σε ένα νέο υπό ίδρυση σοβιετικό κράτος: Το Αζερμπαϊτζάν. Αυτό δεν έγινε αποδεκτό από τους Αρμενίους του Καραμπάχ, οι οποίοι τελούσαν σε συνεχή εξέγερση και ανυπακοή, ήδη από της ιδρύσεως του αζερικού κράτους. Γιατί υφίσταντο διώξεις και καταπίεση και επεδίωκαν να ενταχθούν στην Αρμενία.
Το Αζερμπαϊτζάν είναι η χώρα που σήμερα, πουλάει παντού φυσικό αέριο, έχοντας τεράστια αποθέματα στην επικράτεια της, κάνει ανοίγματα στην ΕΕ, εξοπλίζεται δραματικά, και συνεργάζεται εμπορικά με την Ελλάδα και άλλες χώρες.
Οι συμφωνίες αυτές μπορούν να αποβούν επωφελείς για την Ελλάδα μας. Ωστόσο, αυτό δεν πρέπει να μας κάνει να βάλουμε σε δεύτερη μοίρα τις αξίες που συνιστούν τον ελληνικό πολιτισμό και την ΕΕ, τις δημοκρατικές αρχές πάνω στις οποίες βασίζεται ο διεθνής νόμος.
Η πολεμική που υφίσταται όποιος επιμένει να στηρίζει τον πολυαίμακτο αγώνα των Αρμενίων του Καραμπάχ για την Ελευθερία και την Αυτοδιάθεση τους, με τον ισχυρισμό ότι το απελευθερωτικό κίνημα του Αρτσάχ συνιστά απόσχιση από κράτος, καλά θα κάνουν να ψάξουν για λίγο την ιστορική αλήθεια. Καμία σχέση ή ταύτιση δεν μπορεί να γίνει μεταξύ της κατάληψης και «απόσχισης» της Βόρειας Κύπρου, του σφαγιασμού και της εκδίωξης του γηγενούς πληθυσμού και της αντικατάστασης του με εποίκους, με την απελευθέρωση του γηγενούς πληθυσμού του Ναγκόρνο Καραμπάχ και της εκδίωξης των δυνάμεων κατοχής.
Φυσικά και δεν χρησιμοποιούνται double standards διότι πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικές καταστάσεις. Η περίπτωση της κατεχόμενης Κύπρου θα προσομοίαζε με την περίπτωση του Καραμπάχ εάν συνέτρεχαν οι εξής τρεις προϋποθέσεις: 1. Να είχε διατηρηθεί ο ελληνικός πληθυσμός στα κατεχόμενα. 2. Να είχαν ενσωματωθεί στην Τουρκία τα κατεχόμενα. 3. Να επετύγχανε ο ελληνικός πληθυσμός των κατεχομένων να αγωνισθεί και να απελευθερωθεί.
Εάν δηλαδή η Τουρκία ενσωμάτωνε το βόρειο τμήμα της Κύπρου και ο γηγενής πληθυσμός της περιοχής επαναστατούσε και λευτερωνόταν θα μιλούσε κάποιος για απόσχισή εδαφών από την Τουρκία; Αυτό συμβαίνει στο Ναγκόρνο Καραμπάχ: Δεν αποσχίστηκε από το Αζερμπαϊτζάν. Απλώς απελευθερώθηκε. Στον αγώνα για την απελευθέρωση, το Ναγκόρνο Καραμπάχ, όντως έχει καταλάβει εκτάσεις του Αζερμπαϊτζάν, για λόγους ασφαλείας, αλλά και στρατηγικούς. Ουδέποτε όμως είπε πως δεν θα επιστραφούν τα εδάφη αυτά, όταν συνομολογηθεί ειρήνη και γίνουν σεβαστά τα δικαιώματα των Αρμενίων. Και ουδέποτε είπε πως δεν σέβεται τα δικαιώματα του 12% του μουσουλμανικού πληθυσμού που ζούσε στη Στεπανακέρτ μέχρι το 1990.
Ωστόσο, σήμερα, ουδείς αναγνωρίζει το Αρτσάχ. Το Αζερμπαϊτζάν προετοιμάζεται για πόλεμο, και διεκδικεί «κατεχόμενα εδάφη». Έχει τον πλούτο για να εξοπλίζεται και να απειλεί με νέο πόλεμο. Συνεπώς, δικός μας στόχος είναι αφενός να αγωνιζόμαστε για την αποτροπή των συγκρούσεων και αφετέρου είναι τιμή για όλους τους Ευρωβουλευτές, καθώς και ύψιστο χρέος να αγωνίζονται εντός και εκτός του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, και όπου αλλού χρειάζεται, για τα ανθρώπινα δικαιώματα των Αρμενίων του Ναγκόρνο Καραμπάχ και οποιουδήποτε άλλου λαού αγωνίζεται για την Ελευθερία και Εθνική Ανεξαρτησία του.