«Αιμομικτικές» πολιτικές σχέσεις

Οι κραυγαλέες αντιφάσεις με τις οποίες αντιμετωπίζει σήμερα το άρχον μνημονιακό συγκρότημα το κρίσιμο ζήτημα της Χρυσής Αυγής -αντιφάσεις που εκδηλώνονται σε πολιτικό, κοινωνικό, ιδεολογικό και σε δικαστικό ακόμα επίπεδο- αποκαλύπτουν και εκφράζουν την, ιστορικού χαρακτήρα, μετατόπιση και σύνδεση της (πάλαι ποτέ) φιλελεύθερης-συντηρητικής Δεξιάς με τις δομές του νεοναζιστικού μορφώματος.

Τα μνημονιακά/νεοφιλελεύθερα συμφέροντα και σε κοινωνικο-οικονομικό επίπεδο και στο επίπεδο της διακυβέρνησης, «επώασαν» το αυγό του νεοναζισμού. Το μόρφωμα της Χρυσής Αυγής χρησίμευε στο μνημονιακό σύστημα στο μέτρο που μπορούσε να απορροφήσει ένα τμήμα της λαϊκής/κοινωνικής αγανάκτησης και να χρησιμοποιηθεί ως φόβητρο κατά των μεταναστών και των κομμάτων και οπαδών της Αριστεράς. Η «ανοικτή» σχεδόν «επικοινωνία» που κρατήθηκε μεταξύ ΝΔ και Χρυσής Αυγής αποτέλεσε -και αποτελεί ακόμα- τη μεσολαβητική πολιτικο-ιδεολογική «γέφυρα» προκειμένου οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής να ψηφίσουν τη ΝΔ όταν έλθει η ώρα της εφ’ όλης ύλης σύγκρουσης μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς. Γι’ αυτό και η εμφυλιοπολεμική «ατζέντα» αποτέλεσε και αποτελεί σταθερή παράμετρο της κυβερνητικής προπαγάνδας.

Η οργανωμένη πολιτική δολοφονία του Παύλου Φύσσα αποτέλεσε σημείο τομής στην «ισορροπία» που είχε διαμορφωθεί μεταξύ μνημονιακής κυβέρνησης, ΝΔ και Χρυσής Αυγής.

Από την ώρα του εγκλήματος και μετά η Χρυσή Αυγή μετατράπηκε από έμμεσο συνεργάτη σε «βάρος» για το κυβερνητικό-μνημονιακό στρατόπεδο. Ξαφνικά, η κυβέρνηση ανακάλυψε καταχωνιασμένες καταγγελίες εδώ και δύο τουλάχιστον χρόνια για την εγκληματική δράση μελών της Χρυσής Αυγής -στην οποία πρωτοστατούσαν βουλευτές της- και οργάνωσε ένα τηλεοπτικό σόου μέσα στο Σαββατοκύριακο προκειμένου να επικαλεσθεί έστω και καθυστερημένα, ένα «άλλοθι» για τα εγκλήματα που είχαν ήδη τελεσθεί με την ανοχή της, δηλαδή την πολιτική συνοχή της.

Αυτή μάλιστα η πολιτική συνενοχή των μνημονιακών κυβερνήσεων δεν αφορά μόνο τις εγκληματικές και παραβατικές πράξεις της Χρυσής Αυγής. Αφορά κυρίως στο γεγονός ότι η εγκληματική αυτή οργάνωση λειτουργούσε ως παρακράτος με θύλακες στην ΕΥΠ, στα συστήματα ασφαλείας, στον κρατικό μηχανισμό. Και το κυριότερο: την τελευταία περίοδο είχε ΕΚΛΕΚΤΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟ-ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑΥΤΙΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟ ΣΤΕΝΟ ΕΠΙΤΕΛΕΙΟ ΤΟΥ Α. ΣΑΜΑΡΑ.

Ποιος είναι σήμερα ο σχεδιασμός, το επιτελικό ζήτημα που αντιμετωπίζει η ΝΔ, η συγκυβέρνηση και τα μνημονιακά συμφέροντα;

Θέλουν από μια πλευρά να «απαλλαγούν» από τα εγκλήματα και τις ναζιστικές αντιλήψεις της Χρυσής Αυγής, γι’ αυτό και «πούλησαν» από την πρώτη στιγμή την επιχείρηση σύλληψης των βουλευτών και του αρχηγού της Χρυσής Αυγής στο εξωτερικό. Από την άλλη πλευρά όμως ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΗΣΟΥΝ ΕΝΑ ΑΚΡΟΔΕΞΙΟ-ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΜΟΡΦΩΜΑ (ίσως με αλλαγή της ηγεσίας του καταστατικού και ονόματος του σημερινού) για να μπορούν να διατυπώνουν και να αναπαράγουν τη θεωρία των «δύο άκρων».

Ο ίδιος ο Α. Σαμαράς εξέφρασε με τον πιο σαφή και κύριο τρόπο το πρότυπο της εμφυλιοπολεμικής ακροδεξιάς που έχει ενστερνισθεί. Προσδιόρισε -κατά την επίσκεψη του στις ΗΠΑ- ως το «έτερο άκρο» εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που «επιδιώκουν την έξοδο από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ»… εξισώνοντας τες με τη Χρυσή Αυγή… Τα πιστοποιητικά νομιμοποίησης παρέχονται με τον τρόπο αυτό αφειδώς στο νεοναζιστικό μόρφωμα από τον ίδιο τον πρωθυπουργό.

Η προφυλάκιση και μια πιθανή καταδίκη του αρχηγού της Χρυσής Αυγής είναι πιθανόν να έχει επιπτώσεις τόσο στη συνοχή όσο και οργανωτική λειτουργία του νεοναζιστικού μορφώματος. Πάντως η Κοινοβουλευτική Ομάδα της Χρυσής Αυγής έχει ελάχιστες αριθμητικές απώλειες και είναι πιθανόν να συνεχίσει τη «δράση» της μέσα στη Βουλή.

Όμως το πρόβλημα της Χρυσής Αυγής, όπως πολλές φορές και από πολλούς έχει επισημανθεί, δεν είναι δικαστικό αλλά κατ’ εξοχήν ΠΟΛΙΤΙΚΟ.

Το δημοκρατικό πολίτευμα και οι θεσμοί του αποτελούν τον μεγαλύτερο εχθρό του νεοναζισμού. Όμως το πολίτευμα αυτό, το υπονομεύουν και το αποδυναμώνουν καθημερινά οι πρακτικές του συστήματος συμφερόντων της διακυβέρνησης. Πάνω στα «τραύματα» της Δημοκρατίας που προκαλούν οι μνημονιακές πολιτικές και οι διαχειριστικές τους, διαμορφώνουν την πολιτική τους και ενισχύουν την επιρροή τους τα ακροδεξιά-αντιδημοκρατικά μορφώματα. Πάνω στα ερείπια της οικονομικής δομής, στα «ράκη» των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων «αλιεύουν» οι νεοναζιστές τους οπαδούς τους. Η βία, η σύγκρουση αναπτύσσονται πάνω στο «έδαφος» της απελπισίας και της απόγνωσης.

Είναι φανερό ότι εκείνοι που «επώασαν» και τροφοδότησαν το νεοναζιστικό τέρας δεν μπορούν να είναι οι τιμωροί του. Η ακροδεξιά πολιτική-κυβερνητική πρακτική αποτελεί την άλλη όψη των νεοφιλελεύθερων μνημονιακών επιλογών. Και σ’ αυτή την ακροδεξιά το αντιδημοκρατικό μόρφωμα αποτελεί συγγενή «εξ’ αίματος και όχι εξ’ αγχιστείας».