Το προλαμβάνειν ξέχασαν όλοι (και εσείς), Άγιε Σιατίστης…
Το δύσκολο είναι να μιλάς την ώρα που πρέπει. Τότε που μπορείς να προλάβεις το κακό, πριν χαθεί ένας άνθρωπος, γιατί για αυτόν επιστροφή δεν υπάρχει… Το να μιλήσεις, όμως, τη στιγμή που πρέπει έχει κόστος. Μπορεί να χαλάσεις ισορροπίες, υπόγειες συνεννοήσεις, δουλειές που στήνονται, εκλογικούς σχεδιασμούς πίσω από αυτό που συμβαίνει, αυτό που φαίνεται. Και τότε και να κινδυνεύσει η καρέκλα σου, να διχάσεις το ακροατήριό σου, τον κόσμο στον οποίο απευθύνεσαι, το εκκλησίασμά σου…
Διαφωνείτε, Σεβασμιώτατε Μητροπολίτη Σιατίστης κ. Παύλο;
Μεγαλύτερη απόγνωση από τον ναζισμό δεν υπάρχει, είπατε σε συνέντευξή σας. Συμφωνούμε και προσυπογράφουμε. Όμως έτσι δεν χαρίζετε τις 425.990 που ψήφισαν στις εκλογές του Ιουνίου του 2012 τη Χρυσή Αυγή στους ναζί που δεν είναι ναζί, σίγουρα στη συντριπτική πλειοψηφία τους; Όπως δεν είναι και οι παραπάνω που έδιναν πριν από τη δολοφονία οι δημοσκοπήσεις και έφερναν τρίτο κόμμα το ακροδεξιό τέρας. Γιατί, Άγιε Δέσποτα, αν υπήρχαν, τότε θα ήταν στη Βουλή πολύ πριν από τις πρώτες εκλογές τον Μάιο του ʼ12.
Κάτι επομένως πρέπει να άλλαξε και να οδήγησε αυτούς τους συμπολίτες μας να ψηφίσουν αυτό το κόμμα, που δεν έχει καμία σχέση με Δημοκρατία και ανθρώπινα δικαιώματα. Και αυτό που άλλαξε ήταν, Σεβασμιώτατε, η καταστροφή της ζωής του, της οικογένειάς του, το ότι δεν μπορεί να καλύψει στοιχειώδεις ανάγκες των παιδιών του. Η θύελλα των Μνημονίων σάρωσε ό,τι έκτιζε τόσα χρόνια, και όλα ξαφνικά γύρω του έγιναν σκοτάδι. Άνεργος, απολυμένος, στο σπίτι να μην μπαίνει μεροκάματο. Από το τραπέζι να λείπουν και τα απαραίτητα. Χέρι να ακουμπήσει δεν βρέθηκε. Μόνος στο πέλαγος.
Είπατε, Άγιε Δέσποτα, ότι «η Χρυσή Αυγή δεν είναι η μαύρη νύχτα, είναι η κόλαση». Μα, ήδη είναι στην κόλαση χιλιάδες και κανένας δεν προσέτρεξε να τους βγάλει. Καλά, ωραία τα λόγια, όμως δεν φέρνουν το μεροκάματο ούτε γεμίζουν με τα αναγκαία το τραπέζι…
Μόνος στην ερημιά, διψασμένος, όαση να μη βλέπει, τρελαμένος από την αδυναμία του να βοηθήσει τα παιδιά του, το μόνο που του έχει απομείνει είναι να φωνάξει εναντίον εκείνων που τον έφεραν σʼ αυτήν την κατάσταση. Και η φωνή του είναι η ψήφος διαμαρτυρίας που έδωσε εκείνη τη στιγμή στη Χρυσή Αυγή, γιατί έτσι πίστευε ότι θα τιμωρούσε, θα πόναγαν περισσότερο οι φταίχτες για εκεί που κατάντησε.
Δεν είναι δική του η ευθύνη που φύτρωσε η Χρυσή Αυγή. Ο σπόρος μπορεί να είχε ριχθεί πολύ πριν, αλλά το έδαφος λιπάνθηκε με τα Μνημόνια, και από τότε κάλυψε εκτάσεις που είχαν μείνει αφύλακτες…
Αυτά που σωστά επισημαίνετε τώρα, Άγιε Σιατίστης, αν τα είχατε πει τότε, σίγουρα δεν θα είχαμε φθάσει εδώ, με το τέρας και την κόλαση να απειλούν τα πάντα. Αλλά τότε σιωπούσαν όλοι. Και εσείς, και όλη η Εκκλησία. Έβαζαν τα προβλήματα και την πραγματικότητα, που τη γνώριζαν, κάτω από το χαλί. Και τώρα, αντί ο καθένας να παραδεχθεί τα τεράστια λάθη του, να ζητήσει συγγνώμη από τον λαό και να αποσυρθεί, το λιγότερο, σε κάποιο ξωκλήσι, τα βάζει με τους απελπισμένους, τα θύματα όχι μόνο των πολιτικών αλλά και όλων εκείνων που, ενώ κατείχαν θεσμικές θέσεις και ο λόγος τους μετρούσε, δεν μίλαγαν. Τους φταίει ο κόσμος που ψήφισε Χρυσή Αυγή. Ενώ είναι γνωστό το ποιοι της άφησαν θέση…
Και σε αυτούς δεν είδαμε να τα ψέλνετε, Άγιε Σιατίστης…