Ο πραγματικός στόχος της ΝΔ

Στο άρθρο μου της 15ης Σεπτεμβρίου στο «ΠΑΡΟΝ», απευθυνόμενος στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον καλούσα να παρέμβει -έστω και με παραίτηση από το αξίωμά του- προκειμένου να οδηγηθούμε στις κάλπες. Κι αυτό διότι η συνεχιζόμενη μνημονιακή πολιτική θα μας οδηγήσει σε μεγαλύτερες συμφορές. Και επεσήμαινα στον κ. Παπούλια: «Η λαϊκή οργή έχει ξεχειλίσει και βρισκόμαστε στο «παρά πέντε» που οι δρόμοι των Αθηνών θα μεταβληθούν σε θέατρο αιματηρών σκηνών…». Δεν παρήλθαν παρά λίγες ώρες και είδαμε τις αιματηρές σκηνές στο Κερατσίνι. Βεβαίως, θα πει κανείς ότι η δολοφονία του άτυχου παιδιού δεν είχε σχέση με τα οικονομικά μέτρα. Όσοι έχουμε ζήσει στα παλιά χρόνια ανώμαλες πολιτικές καταστάσεις και πολιτικές δολοφονίες γνωρίζουμε ότι συνήθως πίσω από μια πολιτική δολοφονία κρύβεται κάποιος ευρύτερος στόχος, που δεν γίνεται αμέσως ορατός. Και γι’ αυτούς τους στόχους χρησιμοποιούνται ως εκτελεστικά όργανα ακραία άτομα, είτε της Ακροδεξιάς είτε της Ακροαριστεράς. Ντόπιες και ξένες μυστικές υπηρεσίες έχουν τη δυνατότητα να εισχωρούν σ’ αυτούς τους χώρους και να κατευθύνουν τα πράγματα εκεί που θέλουν. Δεν λέμε ότι απαραιτήτως στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτό συνέβη. Όμως, αυτό το τραγικό περιστατικό, μοιραίως, δίνει την ευχέρεια στην κυβέρνηση να τρομοκρατήσει τους πολίτες και να τους αποπροσανατολίσει από τη μνημονιακή συμφορά. Κατ’ αρχάς, η «άνθιση» της Χρυσής Αυγής οφείλεται στην παρακμή του πολιτικού κόσμου. Όταν το πολιτικό μας σύστημα έχει σαπίσει, όταν οι κυβερνώντες καταδυναστεύουν τον λαό για να εξυπηρετούν τη γερμανική κηδεμονία κι όταν οι πολίτες έχουν φθάσει σε πλήρη απόγνωση, είναι αναπόφευκτο ότι θα τους προσελκύσουν τα άκρα. Καταφεύγουν σ’ αυτά για να εκδικηθούν το πολιτικό σύστημα κι έτσι ανοίγει ένας φαύλος κύκλος αίματος. Είπαμε προηγουμένως για τους ευρύτερους στόχους μιας πολιτικής δολοφονίας. Θα αναφέρουμε μόνο ένα παράδειγμα: Τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη το 1963. Θα περνούσαν πολλά χρόνια για να αποκαλυφθεί ότι πίσω από τους τραμπούκους δράστες υπήρχε κάποιος ψυχρός μηχανισμός, αθέατος, που εστόχευε μακρύτερα. Διότι ο πραγματικός στόχος ήταν η ανατροπή του Κων. Καραμανλή. Και τότε, μέσα στον σάλο και την κατακραυγή, ο ιδρυτής της ΕΡΕ ανεφώνησε οργισμένος: «Μα, ποιος κυβερνά επιτέλους αυτόν τον τόπο;». Το ίδιο ερώτημα επαναλαμβάνεται σήμερα. Η απάντησις είναι: «Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο; Η «τρόικα»». Η διαφορά του 2013 από το 1963 είναι ότι: Το 1963 θέλησαν να ρίξουν τον Καραμανλή επειδή δεν τον είχαν πλέον του χεριού τους. Το 2013 θέλουν να διατηρήσουν τον Σαμαρά και τον ιπποκόμο του Βενιζέλο ακριβώς διότι τους ελέγχουν απόλυτα. Ποιοι τους ελέγχουν; Το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες. Και όχι μόνο τους ελέγχουν, αλλά τους «συμβουλεύουν» με πολύ άσχημο τρόπο για το πώς θα αποπροσανατολίσουν τη λαϊκή οργή, προκειμένου να περάσουν τα νέα παρανοϊκά «χαράτσια». Πετυχαίνουν ακριβώς το αντίθετο. Διότι με την τραγική δολοφονία του άτυχου Παύλου Φύσσα, που όλοι τον εθρήνησαν, δεν σημαίνει ότι ξεχάσαμε τα χιλιάδες θύματα της μνημονιακής θύελλας, τον «δήμιο» Στουρνάρα και τους ξένους πάτρωνες που «εκτελούν» καθημερινά τους πολίτες. Η κυβέρνηση επεχείρησε να εκμεταλλευθεί τα αιματηρά γεγονότα κατά τον χειρότερο και πλέον άτεχνο τρόπο. Ενόμισε αφελώς ότι το τραγικό συμβάν θα έδινε ανοχή στον Σαμαρά, χάριν της «ομαλότητος» και του κινδύνου από τους νεοναζιστές. Συγχρόνως, η κυβέρνηση έσπευσε να απειλήσει ότι θα θέσει εκτός «συνταγματικού τόξου» τον ΣΥΡΙΖΑ και θα εδραιώσει τη «λογική» των «δύο άκρων», με την ελπίδα να φρενάρει την άνοδο του κ. Τσίπρα στις δημοσκοπήσεις. Η στοχοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ προκάλεσε τον καγχασμό και την οργή των ψηφοφόρων. Εκείνο όμως που εξόργισε περισσότερο τους πάντες, ασχέτως ιδεολογικών προτιμήσεων, είναι η απεγνωσμένη ανίερη προσπάθεια του βουλευτού της ΝΔ και πρωθυπουργικού συμβούλου κ. Χρ. Λαζαρίδη να εξισώσει την κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου με τη… Χρυσή Αυγή. Εδώ και καιρό η κυβέρνηση έχει στοχοποιήσει τη δυναμική εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ επειδή είναι καταπέλτης κατά των μνημονιακών μεθοδεύσεων και ξεσκεπάζει όλες τις κυβερνητικές αθλιότητες. Αυτή η κοπέλα δεν έχει μόνον ικανότητες αλλά και ψυχή. Κι επειδή δεν μπορούν να της φράξουν το στόμα, ξεπέφτουν στην πιο άθλια λασπολογία. Αλγεινή εντύπωση προκάλεσε όμως ο μνημονιακός αμύντορας πρωθυπουργικός σύμβουλος, ο οποίος, εμφανιζόμενος ως… τσιφλικούχος του «συνταγματικού τόξου», μας απείλησε από τηλεοράσεως πως θα μας θέσει όλους… εκτός αυτού του «τόξου» εάν καλούμε σε ανατροπή της κατοχικής κυβερνήσεως! Άξιος ο μισθός του! Τον πληροφορούμε, λοιπόν ότι με αυτήν τη «λογική» που τον διακατέχει θα υπάρξει συνωστισμός εκτός του «τόξου», αφού η συντριπτική πλειονότητα των ελλήνων πολιτών επιθυμεί την άμεσον ανατροπήν και απομάκρυνσιν της ξενόδουλης κυβερνήσεως που παρέδωσε την εθνική κυριαρχία μας στο Βερολίνο. Ο κ. Λαζαρίδης ανασύρει από τη ναφθαλίνη του χρόνου μια μεθοδολογία και ορολογία που είχε καθιερώσει η Δεξιά από τα πρώτα κυρίως μεταπολεμικά χρόνια και διατηρήθηκε μέχρι το 1967. Μιλάμε για την έννοια του «συνοδοιπόρου». Στην Ελλάδα η λέξη αυτή επιδεχόταν μια φοβερή κλιμάκωση. Ήταν κανείς τόσο περισσότερο συνοδοιπόρος όσο λιγότερο συμφωνούσε με την άκρα Δεξιά. Ήταν συνοδοιπόρος εάν, χωρίς να ανήκει στο ΚΚΕ, είχε συνεργασθεί μαζί του στην Εθνική Αντίσταση. Έτσι εχαρακτήριζαν οι Αρχές Ασφαλείας οποιονδήποτε που, χωρίς να είναι κομμουνιστής, διαφωνούσε με την κυβερνητική πολιτική και τις επιλογές της. Ο κ. Λαζαρίδης άλλαξε το ντεκόρ και το μετέβαλε στο πιο… σουρεαλιστικό. Στη θέση του Κομμουνισμού βάζει τη Χρυσή Αυγή! Και μας λέει ότι όσο απομακρυνόμαστε από την ξενόδουλη μνημονιακή πολιτική των Σαμαρά – Βενιζέλου τόσο πλησιάζουμε προς τη… Χρυσή Αυγή και βγαίνουμε από τη θύρα του «Συνταγματικού Τόξου». Τα ιστορικά γεγονότα, όταν παρουσιάζονται για πρώτη φορά, μπορεί να αποτελούν τραγωδία. Συχνά, όμως, όταν επαναλαμβάνονται -και μάλιστα κακότεχνα-, λαμβάνουν τη μορφή φάρσας. Στη φάση της φαρσοκωμωδίας βρισκόμαστε τώρα. Επειδή ο πραγματικός στόχος που ενδιαφέρει την κυβέρνηση δεν είναι η Χρυσή Αυγή αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Τσίπρας, έστησε και το σκιάχτρο των «δύο άκρων» ελπίζοντας να τρομοκρατήσει αφελείς. Υπάρχει παράλληλα και η άνανδρη επίθεση κατά του προέδρου των Ανεξάρτητων Ελλήνων, από το πραγματικό «άλλο άκρο», τους «αναρχικούς» αντιεξουσιαστές. Οι κουκουλοφόροι αναρχικοί, που ανασύρονται κατά περίεργον τρόπον σε… «έκτακτες περιπτώσεις» από σκοτεινές δυνάμεις, στην ουσία «συνοδοιπορούν» με την κυβέρνηση! Διότι θέλησαν να εκδικηθούν τον κ. Καμμένο για την αμφισβητούμενη στο νόημα δήλωσή του περί «πολιτικού λιντσαρίσματος» του Πάχτα! Το θέμα, όμως, δεν είναι το συγκεκριμένο πρόσωπο του πασοκικού δημάρχου. Αυτή που πρέπει να «λιντσάρουμε» είναι η γερμανική κηδεμονία. Και πρώτο βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση θα είναι η ανατροπή της μνημονιακής συγκυβέρνησης αλλά και η περιθωριοποίηση της «μετανοούσας Μαγδαληνής» της ψευδοαριστεράς, της ΔΗΜΑΡ. Στις πολιτικές και μη δολοφονίες, οι έμπειροι αναλυτές κατέφευγαν πάντα στην καθιερωμένη εγκληματολογική αρχή, που έλεγε: «Πίσω από κάθε έγκλημα αναζητήστε εκείνον που θα ωφεληθεί από αυτό…». Στην προκειμένη περίπτωση, ωφελείται πολιτικά η κυβέρνηση. Διότι η Χρυσή Αυγή τής παρέχει τη δυνατότητα να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη με το υποκριτικό δίλημμα: «Ομαλότητα ή αναρχία;». Το ερώτημα: «Μνημόνιο ή δραχμή;» θα αποτελούσε την ταφόπλακα για τους μνημονιακούς. Χάρις στη Χρυσή Αυγή, η κυβέρνηση ελπίζει να συνεχίσει τη γερμανόδουλη πολιτική της, τρομοκρατώντας τους ψηφοφόρους. Θα τους καλέσει να επιλέξουν: υποταγή στη Μέρκελ ή αιματοχυσία από τους νεοναζιστές; Ο κ. Σαμαράς ελπίζει ότι θα καταλαγιάσει η λαϊκή οργή εναντίον του καλλιεργώντας τον φασιστικό κίνδυνο. Μ’ αυτό το σκεπτικό, στο μήνυμά του είπε: «Δεν είναι ώρα για ένταση». Μέσα στην «ένταση», όμως, δεν περιλαμβάνει μόνο τις ακρότητες των ακροδεξιών-νεοναζιστών αλλά και τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων, που στρέφονται εναντίον του. Με υποκριτικό καημό, ανεφώνησε: «Ας σκεφθούν όλοι τον λαό και τους κόπους του»! Αλλά αυτή που δεν σκέφτεται τον λαό και δεν συγκινείται από τους κόπους του είναι η ίδια η συγκυβέρνηση! Αυτή θυσιάζει τον λαό χάριν των συμφερόντων της Ευρωζώνης. Και τον λαογδάρτη Στουρνάρα, μέσα σ’ αυτήν την τραγωδία της δολοφονίας του νεαρού Φύσσα, εκείνο που τον ενδιαφέρει είναι: Τι εικόνα δίνουμε στις Βρυξέλλες! Όταν όλοι οι υπουργοί ομιλούν για ενότητα μπροστά στον νεοναζιστικό κίνδυνο στην πραγματικότητα δεν εννοούν αυτό, αλλά την ανοχή απέναντι στην κυβέρνηση και την αποφυγή κινητοποιήσεων από απεργούς. Κάτι όμως και για την Αριστερά: Μακάρι την ίδια αντίδραση που δείχνει για τη Χρυσή Αυγή να έδειχνε και για τους κουκουλοφόρους «αντιεξουσιαστές». Διότι ο λαός δεν κάνει επιλογή ανάμεσα στους ακραίους. Αρνείται τα άκρα. Όλο και περισσότερο η Ελλάδα παρουσιάζει ομοιότητες με την εικόνα της εύθραυστης Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Και τότε η κυβέρνηση εκλήθη να αντιμετωπίσει το μεγάλο απεργιακό κίνημα που εξαπλώθηκε σ’ όλη τη χώρα, με αφετηρία τη βιομηχανική ζώνη του Ρουρ, τον Δεκέμβριο του 1918. Κεντρικός στόχος του απεργιακού κινήματος, το οποίο αντιμετωπίσθηκε με στρατιωτικά μέσα, ήταν η εθνικοποίηση των ορυχείων. Οι πιο σφοδρές συγκρούσεις σημειώθηκαν τον Μάρτιο του 1919 στο Βερολίνο, όπου χίλιοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Οι απεργίες της άνοιξης του 1919 εδημιούργησαν κλίμα έντασης και σκληρής αντιπαράθεσης. Και ακόμα πρέπει να θυμίσουμε ότι η ιστορία της πρώτης Δημοκρατίας είχε ως αφετηρία τη δολοφονία του βαυαρού πρωθυπουργού Κουρτ Άισνερ από οπαδό της άκρας Δεξιάς. Όλο και περισσότερο γινόμαστε Βαϊμάρη… Η κοινοβουλευτική ζωή εκείνης της Δημοκρατίας δεν είχε ποτέ χαρακτηρισθεί από σταθερότητα. Ήταν δύσκολο να δημιουργηθούν και να διατηρηθούν βουλευτικές πλειοψηφίες. Με την άνοδο των εξτρεμιστικών κομμάτων, αυτή η δυσκολία οξύνθηκε. Όσο αυξανόταν ο αριθμός των ανέργων τόσο πλήθαιναν οι οπαδοί του ναζιστικού κόμματος. Το ιστορικό αυτό γεγονός πρέπει να προβληματίσει σήμερα την κυβέρνηση. Λύση -επειδή το ζητούν και κάποιες ξένες πρεσβείες- δεν είναι να τεθεί εκτός νόμου η Χρυσή Αυγή, αλλά να μειωθεί ο αριθμός των ανέργων. Δηλαδή, να αλλάξει τελείως η πολιτική που καταστρέφει την ελληνική κοινωνία. Να φύγει η «τρόικα» και να ξεσκισθούν τα Μνημόνια. Να επιστρέψουμε στο εθνικό μας νόμισμα. Οι ομοιότητες που παρουσιάζουμε με τη Βαϊμάρη επεκτείνονται και στην τακτική των κομμουνιστών. Όπως σήμερα το ΚΚΕ αρνείται πεισματικά συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ -έστω σε ένα μίνιμουμ πρόγραμμα-, έτσι και τότε οι κομμουνιστές δεν θέλησαν να συνεργασθούν με τους σοσιαλιστές. Ο Στάλιν και η Κομιντέρν θεωρούσαν πως οι σοσιαλδημοκράτες δεν ήταν παρά «προδότες της εργατικής τάξης», ή ακόμα και… «σοσιαλδημοκράτες», που ελάχιστα διέφεραν από τους αυθεντικούς φασίστες! Πόση ομοιότης με το σήμερα… Τότε η Κομιντέρν επίστευε ότι η ανελέητη εκμετάλλευση των γερμανών εργατών από τον Χίτλερ θα οδηγούσε τους προλετάριους στις αγκαλιές του Κομμουνιστικού Κόμματος και επομένως η επανάσταση στη Γερμανία δεν θα αργούσε… Σήμερα, το ΚΚΕ πιστεύει ότι θα… επανακάμψουν οι χαμένοι ψηφοφόροι του, και μόνο τότε θα… ανατραπούν τα σχέδια του ιμπεριαλισμού και του καπιταλισμού! Το ΚΚΕ δεν προβληματίζεται για το ότι με τον μοναχικό δρόμο που ακολουθεί δεν ξεπερνά στις δημοσκοπήσεις το 5%, ενώ οι πραγματικοί αριθμοί στις δημοσκοπήσεις για τη Χρυσή Αυγή δεν ήταν 13%, όπως δείχνουν τα κανάλια, αλλά 18%. Το ποσοστό παραμένει υψηλό διότι η πολιτική του Στουρνάρα είναι ο καλύτερος τροφοδότης της Χρυσής Αυγής. Όσο η «τρόικα» θα παραμένει πραγματική κυβέρνηση στον τόπο μας τόσο τα επικίνδυνα άκρα θα ενισχύονται. Η πολιτική των Μνημονίων μάς έχει μεταβάλει σε ζούγκλα. Φοβούμεθα ότι μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο θα βιώσουμε κι άλλα αιματηρά γεγονότα και προβοκάτσιες. Η άμεση προσφυγή στις κάλπες είναι απαραίτητη προκειμένου να επέλθει πολιτική ηρεμία. Διαφορετικά, θα βαυκαλιζόμαστε με αυταπάτες, θα καταφεύγουμε σε σπασμωδικά ημίμετρα, που αντί θεραπείας θα εκτρέφουν όλο και οξύτερες υποτροπές της μνημονιακής ανωμαλίας.