Κάντε το όπως η Γαλλία, που τόλμησε…
Ο ίδιος στην φυλακή και οι ιδέες του στην εξουσία! Και αυτό πριν καν γίνει αναπληρωτής πρωθυπουργός…
Εξάλλου, είναι αυτονόητο, ότι εάν στελέχη της οργάνωσης συνδέονται με εγκλήματα, όπως αυτό της προηγούμενης εβδομάδας, θα υποστούν τις συνέπειες του νόμου. Αλλά, ως αυτονόητο, τι σημασία έχει; Θα αποψιλωθεί πολιτικά η Χρυσή Αυγή, επειδή κάποια στελέχη της θα υποστούν τις συνέπειες αυτές; Αν φυσικά τις υποστούν, γιατί η Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη και διερωτηθήκαμε ποτέ τι θα συμβεί εάν οι κατηγορίες αυτές τελικά δεν ευσταθήσουν…
Πότε θα δύσει λοιπόν η Χρυσή Αυγή; Μάλλον σε χρόνο μακρό. Αλλά ίσως μπορεί να γίνει ένα βήμα. Πώς έγινε στην Γαλλία; Πώς άραγε μεταλλάχθηκε το «Εθνικό Μέτωπο» της κυρίας Λε Πέν; Πώς ο ρατσιστικός υποκαταστάθηκε από τον ευρωσκεπτικιστικό λόγο; Και πού πήγαν οι θάλαμοι των αερίων ως «λεπτομέρεια της ιστορίας»; Μα φυσικά χάθηκαν στις αίθουσες των Δικαστηρίων. Γιατί η Γαλλία δεν περιορίστηκε στο ποινικώς αυτονόητο -να τιμωρεί τις γενικές παραβάσεις του ποινικού νόμου. Αλλά τόλμησε το ιδιώνυμο. Ποινικοποίησε αυτόν καθεαυτό τον εκ μίσους ρατσιστικό λόγο και μπορεί να μην εξαφάνισε το «Εθνικό Μέτωπο» -κάθε άλλο- αλλά τουλάχιστον το άλλαξε αρκετά, ώστε να το μετατρέψει σε συστημική δύναμη κρινόμενη όπως οι άλλες – γιατί βουβάθηκε, ακριβώς, στο θέμα που κερδοσκοπούσε στεντόρειο. Αλλά τουλάχιστον οι Γάλλοι δεν υπεξέφυγαν. Πού χάθηκε άραγε ο αντίστοιχος ελληνικός αντιρατσιστικός νόμος;
Χάθηκε φυσικά εκεί που χάνονται όλα αυτά που λείπουν από τη χώρα. Στο σταυροδρόμι εκείνο που συναντάται το εθνικό καλό με το πολιτικό (και προσωπικό) κόστος και το τελευταίο δυστυχώς υπερτερεί. Υπεκφυγές, υπεκφυγές… Και μου θυμίζει λίγο τον Βρούτο στον «Ιούλιο Καίσαρα» του Σαίξπηρ. «Αχ να μπορούσαμε να φτάναμε στο πνεύμα του Καίσαρα χωρίς να διαμελίσουμε τον ίδιο τον Καίσαρα!» Μακάρι, πράγματι, μακάρι. Μόνο που δεν είναι σχεδόν ποτέ δυνατόν»!
(Το παραπάνω είναι η κατάληξη του άρθρου του κ. Α.Π. Δημόπουλου με τίτλο «Πότε θα δύσει η Χρυσή Αυγή» στην «Εστία» της περασμένης Πέμπτης).