«Αντιφασιστικός προεκλογικός σχεδιασμός»
Να μια καλή ευκαιρία για τον Αντώνη Σαμαρά να κάνει «αιφνιδιαστικές», πρόωρες εκλογές και ίσως να τις πάρει: Βάζει στο επίκεντρο το θέμα της Χρυσής Αυγής (μια δολοφονία πάντα βοηθάει στην ανάδειξη ενός ήδη προβληματικού θέματος σε πρώτο), αναγκαστικά ακολουθούν όλοι οι άλλοι μια και σέρνονται εξ αποτελέσματος σε αντιφασιστική πλειοδοσία, ο δημόσιος διάλογος επικεντρώνεται στην επικινδυνότητα των νεοναζιστών για τη δημοκρατία και έτσι με απολύτως φυσικό τρόπο πάνε στην άκρη όλα τα άλλα που εξοντώνουν τον ελληνικό λαό και δένουν τη χώρα για πάντα (ή για εκατό και πλέον χρόνια) στο άρμα των δανειστών, των Γερμανών και των διαφόρων τοκογλύφων.
Μια χαρά ευκαιρία προσέφερε η αλητεία της Χρυσής Αυγής. Ο άξεστος τσαμπουκάς, η αγραμματοσύνη, ο φανατισμός των ιδεολόγων του φασισμού οδήγησαν στη δολοφονία του ακτιβιστή αριστερού μουσικού από το Κερατσίνι κι έτσι οι 400 και πλέον χιλιάδες ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής βρέθηκαν σε απόλυτη αμηχανία: «Είπαμε να τιμωρήσουμε το άθλιο ΠΑΣΟΚ και την ένοχη ΝΔ, αλλά όχι να γίνονται και φόνοι!» Οι μόνοι που δεν θα έχουν πρόβλημα με αυτό που συνέβη είναι οι σκληροί οπαδοί της Χρυσής Αυγής, αυτοί που είναι εκεί ότι και να γίνει, αυτοί που της έδωσαν 19.500 ψήφους στις εκλογές του 2009 (όχι πως είναι λίγοι, αλλά πάντως λιγότεροι από το σχεδόν μισό εκατομμύριο των εκλογών του 2012) αλλά όσο «καλή μαγιά» κι αν είναι δεν φτάνουν για να ξαναμαζέψουν 500 χιλιάδες κόσμο. Είναι σαφές ότι οι περισσότεροι ψηφοφόροι που θα μετακινηθούν από τη Χρυσή Αυγή θα (ξανα)πάνε στη ΝΔ (σύμφωνα με την ανάλυση των σφυγμομετρήσεων από τις 430.000 που πήρε η Χ.Α. το 60% προέρχεται από τη Νέα Δημοκρατία) και οι άλλοι θα διασπαρούν ανάλογα όχι τόσο με την πολιτική τους καταγωγή αλλά με το ρεύμα που θα επικρατεί τότε, όταν δηλαδή γίνουν εκλογές. Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες ίσως ωφεληθούν εκλογικά από τη διασπορά των ψήφων της Χ.Α. μια και παραμένουν για τους αντιμνημονιακούς και οργισμένους με ΠΑΣΟΚ-ΝΔ πολίτες σταθερή αντιμνημονιακή δύναμη και δεν ενέδωσαν σε κυβερνητική συνεργασία όπως συνέβη με τον εξοντωμένο Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό. Γι αυτό, πρέπει να είμαστε βέβαιοι ότι η ΝΔ και το think tank του Α. Σαμαρά θα μεθοδεύσει την παράλληλη εξουδετέρωση και των Ανεξαρτήτων Ελλήνων είτε πλήττοντας ευθέως τον πρόεδρό τους Π. Καμένο είτε ταυτίζοντάς τους πολιτικά με την ακροδεξιά. Ή και τα δύο.
Αν η ΝΔ ενισχυθεί εξ αποτελέσματος (από την πορεία των εξελίξεων) με εισδοχή/επιστροφή ψηφοφόρων από ακροδεξιά και δεξιά σχήματα αποκτά σαφές προβάδισμα έναντι του ΣΥΡΙΖΑ όπου υποχρεώνεται σε ένα τέτοιο παιχνίδι «να καταπιεί» το ΠΑΣΟΚ, πράγμα μάλλον δύσκολο. Όχι τόσο επειδή το ΠΑΣΟΚ έχει ισχυρές αντιστάσεις αλλά κυρίως επειδή η ψυχοσύνθεση των ψηφοφόρων που του έχουν απομείνει είναι καθεστωτική και ταυτισμένη με τον κυβερνητισμό. Οι ψηφοφόροι αυτοί είναι πεισμένοι ότι κάτι θα γίνει και το κόμμα τους (ακόμα και 5% να πάρει) θα μετέχει και πάλι σε κυβέρνηση κι αυτό είναι (;) ένας τρόπος να ανακτήσει τη χαμένη του σχέση με το λαό. Παράλληλα, η ΔΗΜΑΡ στο πλαίσιο της διάσωσής της συνάπτει διάφορες συμμαχίες (π.χ. συμφωνία με τον Α. Λοβέρδο, τον πιο μνημονιακό υπουργό του ΠΑΣΟΚ) όχι πάντα επιτυχημένες αλλά θέλει να δείχνει κινητικότητα και να καταγραφεί ως ο άλλος πόλος της Αριστεράς για τη διακυβέρνηση της χώρας. Το ΚΚΕ θα είναι απολύτως ευχαριστημένο αν ξαναπάει στο 7-8% (καθόλου απίθανο) αλλά πρώτος του στόχος είναι να μη δει τον ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση. Τόσο για λόγους ιστορικούς όσο και γιατί θα διογκωθεί και πάλι το λαϊκό ερώτημα «πώς είναι δυνατόν να μην κάνετε μαζί κυβέρνηση», κάτι που ισχύει και για τη ΔΗΜΑΡ αλλά γι’ αυτήν πρώτο μέλημα είναι να (ξανα)μπει στη Βουλή.
Έτσι, αν ο σχεδιασμός βγει στο επιτελείο Σαμαρά, δεν θα είναι δύσκολο πριν ή μετά τον προϋπολογισμό να βρεθεί ο ειδικός σοβαρός εθνικός λόγος για να πάμε σε εκλογές. Ακόμα και πριν τις ευρωεκλογές του Μαΐου.