Το τρικ της «Κεντροαριστεράς»

Ποιο είναι το σχήμα το οποίο ανέλαβε να περάσουν τα μέτρα που κατεδαφίζουν τη χώρα και στέλνουν στο οικονομικό εκτελεστικό απόσπασμα τους πολίτες; Η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ. Την πρώτη -προς το παρόν- την παρακάμπτουμε, διότι αποτελεί θέμα ξεχωριστής ανάλυσης. Οι άλλοι δύο «πόλοι» όμως του τερατουργήματος που λέγεται «κυβερνητικό σχήμα», μπροστά στο μέγεθος της καταστροφής που προκάλεσαν, προσπαθούν να βρουν διέξοδο σωτηρίας για τους εαυτούς τους. Η ΔΗΜΑΡ, η «μετανοούσα Μαγδαληνή» της ψευδοαριστεράς, αφού συμμετείχε στη στήριξη των κατάπτυστων Μνημονίων και όλων των αντιλαϊκών μέτρων, δραπέτευσε από το Μέγαρο Μαξίμου και παριστάνει τώρα την «αντιπολιτευόμενη»! Όσον αφορά το «κόμμα των Τσοχατζόπουλων», δηλαδή το ΠΑΣΟΚ, η κατάστασή του είναι ακόμα πιο κωμικοτραγική: Θέλει να συγκυβερνά, αλλά συγχρόνως κάνει αγωνιώδεις προσπάθειες να εμφανίζεται και ως… «αντιπολιτευόμενο του εαυτού του»! Ο ένοχος να είναι παράλληλα και… σωτήρας! Θυμίζει μια παλιά ζακυνθινή παροιμία: «Άγιασε ο μαχαιροβγάλτης και πουλάει… σκουρολεπίδες»! Ενώπιον, λοιπόν, του αδιεξόδου στο οποίο βρίσκονται τα δύο «πολιτικά πτώματα» -ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ- ανακάλυψαν ως σανίδα σωτηρίας την… «ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς», η οποία θα θεραπεύει «πάσαν νόσον…» κ.λπ. Η «σανίδα» όμως αυτή είναι σάπια. Διότι «Κέντρον» δεν υπάρχει σήμερα και η ΔΗΜΑΡ αποτελεί κακότεχνη γελοιογραφία της Αριστεράς. Δηλαδή, τα κόμματα των Βενιζέλου – Κουβέλη ούτε το Κέντρον εκπροσωπούν ούτε και την Αριστερά. Στην απόγνωσή τους έχουν ξεθάψει και τη «σοσιαλδημοκρατία». Πρόκειται για άλλη μια απάτη, διότι ο όρος στις μέρες μας έχει πλήρως εκφυλιστεί. Σήμερα «σοσιαλδημοκρατία» είναι η άλλη όψη του νομίσματος του συντηρητισμού, που υπηρετεί τα σχέδια του καπιταλισμού. «Σοσιαλδημοκράτης» είναι και ο Ολάντ, εξαπτέρυγο του Ομπάμα και της Μέρκελ. Η καπηλεία από το ΠΑΣΟΚ προχωρά και σε άλλη ορολογία: Εμφανίζεται σαν ιδιοκτήτης της… «Δημοκρατικής Παράταξης»! Και επιτρέπει την είσοδο σ’ αυτό το… «οικόπεδο εκτός σχεδίου πόλεως» μόνον σε όσους εθήτευσαν κάποτε ή παραμένουν στο ΠΑΣΟΚ και στη ΔΗΜΑΡ. Δεν πρόκειται, δηλαδή, για «δημοκρατική» αλλά για αμαρτωλή παράταξη, που θα μπορούσε να έχει ως επίτιμο πρόεδρο τον… Άκη Τσοχατζόπουλο… Καπηλεία επιχειρείται ευρέως και για τον όρο της «Αριστεράς του Κέντρου». Ο χώρος αυτός είχε πράγματι μεγάλη ιστορία προπολεμικά και μεταπολεμικά, υλοποιήθηκε από κορυφαίους πολιτικούς και εξέφραζε ένα πολιτικό ρεύμα. Συνδέεται ιστορικά με την πιο ριζοσπαστική πτέρυγα των προοδευτικών κομμάτων. Οι σοσιαλίζοντες κοινωνιολόγοι, η συντροφιά του Αλεξ. Παπαναστασίου, έζησαν και αναπτύχθηκαν μέσα στην αγκαλιά του Κόμματος των Φιλελευθέρων, προστατευόμενοι από τον Ελ. Βενιζέλο. Η διαφοροποίησή τους έγινε σιγά σιγά. Οι σοσιαλιστές, τοποθετημένοι έξω και αντίθετα προς το Κέντρο, πήγαν αναγκαστικά προς τη συνεργασία μαζί του. Μεταπολεμικά, ο χώρος σημείωσε μεγάλη άνθηση, με προσωπικότητες σαν τον Σοφιανόπουλο, τον Σβώλο, τον Τσιριμώκο, τον Γ. Καρτάλη, τον Σάββα Παπαπολίτη, τον Αλλαμανή, τον Στρ. Σωμερίτη κ.ά. Ήδη, από το 1950, με την ΕΠΕΚ του Πλαστήρα είχε αρχίσει να μαζικοποιείται μια αστική Αριστερά του Κέντρου. Αλλά τότε υπήρχαν κορυφαίοι πολιτικοί, που έζησαν μέσα σε έντιμο πενία και οι ιδέες που εξέφραζαν ήταν γνήσιες. Μεταπολιτευτικά, με γρήγορους ρυθμούς, όλα νοθεύτηκαν. Η ιερή έννοια του σοσιαλισμού παραμορφώθηκε από πολιτικούς τυχοδιώκτες, έγινε συνώνυμη με τη ρεμούλα και κυλίστηκε στη λάσπη. Η μετάλλαξη σημειώθηκε και διεθνώς. Σήμερα, η Σοσιαλιστική Διεθνής αποτελεί προσωπείο του καπιταλισμού και δεν έχει καμία σχέση με την ομώνυμη «διεθνή» των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων. Για να γίνει κατανοητή η ιδεολογική «μασκαράτα», αρκεί να αναφέρουμε ότι πρόεδρος αυτής της ψευτοδιεθνούς έγινε ο… Γιωργάκης Παπανδρέου! Κομπιναδόροι της πολιτικής επλούτισαν ως… «σοσιαλιστές» και «κεντροαριστεροί»! Σήμερα, παρουσιάζονται σαν «κεντρώοι» άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση ιστορικά μ’ αυτήν την παράταξη. Όσο για την Αριστερά, υπάρχουν αρκετοί που βολεύονται σ’ αυτήν τη στέγη για να προωθήσουν ύποπτους και ανθελληνικούς σκοπούς. Στις διάφορες θεωρητικές αναλύσεις που βλέπουν τελευταία το φως της δημοσιότητας, πάνω στην ιδέα για «ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς» υπάρχει ένα μυστικό. Θέλουν κάποιοι με τη γοητευτική αυτή ταμπέλα να καλύψουν το «αμαρτωλό κομματικό παρελθόν» τους και να παρουσιαστούν σαν «ανανεωτές» και «σωτήρες»! Άλλοι ισχυρίζονται ότι «το ΠΑΣΟΚ δεν πέθανε», ότι «είναι η ώρα της μετεξέλιξής του» και ότι «χωρίς το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να διαμορφωθεί νέος πολιτικός συνασπισμός εξουσίας». Αλλά θαύματα νεκρανάστασης δεν γίνονται στην εποχή μας! Οι νεκροί δεν μπορούν να «μετεξελιχθούν». Και ελπίζουν σε κάποιον «Μεσσία» Σαμαρά, που θα καλέσει τον «Λάζαρο» αρχηγό του ΠΑΣΟΚ να βγει από τον πολιτικό του τάφο, να άρει το κόμμα του και να περπατήσει στην κακόφημη οδό που χάραξε η «τρόικα»… Ας ανατρέξουμε πάλι στην Ιστορία: Το Κέντρον «απεβίωσε» το 1967. Η υπονόμευσή του είχε αρχίσει νωρίτερα, από τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ο Ανδρέας είχε οργανώσει προσωπική του ομάδα μέσα στην Ένωση Κέντρου, αντιπολιτευόταν τον πατέρα του με 40 βουλευτές και καραδοκούσε να βρει ευκαιρία για να απαλλαγεί από την πατρική προστασία αλλά και από την πατρική παρουσία στη θέση του αρχηγού του συνόλου των κεντρώων δυνάμεων. Εξαιτίας του -με την υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ- διασπάστηκε το Κέντρον το 1965. Μετέβαλε το προσωπικό του νομικό πρόβλημα σε πολιτική κρίση. Με τον επαναστατικό βερμπαλισμό του το μόνο που κατάφερε ήταν να υπάρξει όξυνση της καταστάσεως, που διευκόλυνε την ισχυροποίηση της επιρροής ακραίων στοιχείων μέσα στον κρατικό μηχανισμό. Οι σχέσεις πατρός και υιού Παπανδρέου είχαν φτάσει στο χειρότερο σημείο.

Ο «Γέρος» έλεγε για τον υιό του: «Άλλοτε του προσέφερα την στοργήν μου. Τώρα του δίνω την οργήν μου»… Τον επέκρινε διότι ως υπουργός Προεδρίας «είχε μεταβάλει το υπουργείον του σε λαχαναγορά» και τον αποκαλούσε «πατροκτόνο».

Στις παραμονές των εκλογών του Μαΐου 1967, που δεν έγιναν ποτέ, είχε δώσει εντολή στον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της ΕΚ, τον Νικόλαο Μπακόπουλο, να μην περιληφθεί στους συνδυασμούς κανείς από την ομάδα του Ανδρέα… Αυτά εμείς τα ζήσαμε και τα θυμόμαστε πολύ καλά, αλλά οι νέοι δεν τα γνωρίζουν. Μεταπολιτευτικά, το Κέντρον αποτελούσε μια ρομαντική ανάμνηση του παρελθόντος. Κάποιοι προσπάθησαν να κρατήσουν ζωντανή την παράταξη. Γεώργιος Μαύρος, Ιω. Ζίγδης, Νικήτας Βενιζέλος, Γιάγκος Πεσμαζόγλου, Βιργινία Τσουδερού, Νίκος Αργυρόπουλος, Χαρ. Πρωτοπαπάς, οι Μαγκάκηδες -Γιώργος και Αλέξανδρος- και πολλοί άλλοι. Άνθρωποι αξιόλογοι, έντιμοι, αλλά χωρίς ηγετικές ικανότητες που θα μπορούσαν να ξεσηκώσουν τα πλήθη. Έκαναν το σφάλμα κατ’ αρχήν να μη μαζέψουν γύρω τους και τους παλαιούς και όσους είχαν διαφωνήσει με τους Παπανδρέου. Ενόμιζαν «ότι με τον αποκλεισμό των παλαιών λεγομένων «αποστατών» θα κληρονομούσαν το παπανδρεϊκό ρεύμα. Πλάνη! Τα χαρίσματα των ηγετών δεν κληρονομούνται. Το μόνο που εκληρονόμησαν ήταν οι προσωπικές έριδες, παλαιά αδυναμία του Κέντρου. Και τότε επανέκαμψε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Πλάι στα μεγάλα του ελαττώματα είχε και αναμφισβήτητα χαρίσματα. Διέθετε αρχηγική ακτινοβολία, επιρροή στις μάζες, ρητορική δεινότητα, ευστροφία, ακόμα και δημαγωγική μαεστρία. Το ΠΑΣΟΚ που εδημιούργησε δεν ήταν ούτε Κέντρον αλλά ούτε και σοσιαλιστικό κόμμα. Ήταν καθαρά προσωπικό του κατασκεύασμα, με ιδιόμορφες «συνταγές», που μαγνήτιζε όσο υπήρχε εκείνος (τουλάχιστον στα χρόνια που ήταν καλά ο Ανδρέας στην υγεία του). Το κατηύθυνε όπως ήθελε και δεν επιθυμούσε να έχει γύρω του συνεργάτες που διέθεταν ανάστημα. Γι’ αυτό άλλους τους διέγραψε κι άλλοι έφυγαν μόνοι τους. Ορισμένοι κεντρογενείς κατέφυγαν στο ΠΑΣΟΚ και περισσότεροι στη Νέα Δημοκρατία, τελευταίως και στους Ανεξάρτητους Έλληνες. Τους ζητούσε ακόμα και ο ΛΑΟΣ. Αλλά κόμμα καθαρά κεντρώο δεν υπάρχει πλέον. Τελευταίος αληθινός κεντρώος, εξαιρετικά αξιόλογος άνθρωπος -σπάνιος, θα λέγαμε ανεπιφύλακτα-, ήταν ο αείμνηστος καθηγητής Νεοκλής Σαρρής, τελευταίος αρχηγός της ΕΔΗΚ του Ζίγδη. Έτσι το Κέντρον έμεινε στην ανάμνηση των παλαιών ιδεολόγων, περίπου όπως έμεινε η όμορφη παλιά Αθήνα στη σκέψη των παλαιών Αθηναίων, που δεν μπορούν να συμβιβαστούν με τη σημερινή φρικτή παραμόρφωση της πρωτεύουσας. Οι νεότεροι αγνοούν την πραγματική εικόνα της ΕΚ που σχημάτισαν το 1961 κορυφαίοι ηγέτες. Διότι εκείνο το κόμμα δεν ήταν μια «άρνηση»: Ούτε Δεξιά ούτε Αριστερά, αλλά η παράταξη που εκπροσωπούσε τον προοδευτικό αστικό κόσμο, με πυξίδα εθνική, εξυπηρετώντας τα ελληνικά συμφέροντα. Οι σημερινοί πολιτικοί καπηλεύονται την ιδέα του Κέντρου για να εμφανίζονται ως «μετριοπαθείς» και για να νερώνουν το «ιδεολογικό κρασί τους»: Κεντροδεξιά και Κεντροαριστερά! Ας εντοπίσουμε το ενδιαφέρον στο δεύτερο σκέλος. Δεν υπάρχει τώρα «Κεντροαριστερά». Πρόκειται για φτηνό «τρικ». Το ΠΑΣΟΚ μετά τον θάνατο του Ανδρέα, στερούμενο συγκεκριμένης ιδεολογίας, με ραγδαία ταχύτητα κατρακύλησε με τους ολέθριους αρχηγούς του στου «κακού τη σκάλα» και από τον πυθμένα της σήψης δεν μπορεί κανείς να το ανασύρει. Δεν μπορεί πλέον να ξεγελάσει κανέναν. Κατήντησε να παίζει τον ρόλο του υπηρέτη της «τρόικας» και των συμφερόντων του Βερολίνου, έγινε στήριγμα του Στουρνάρα και προσκυνά το ιερατείο της Ευρωζώνης. Έχει θεοποιήσει το ευρώ. Η ΔΗΜΑΡ είναι ό,τι χειρότερο έχει να παρουσιάσει ο χώρος του μηδενισμού. Εκπροσωπείται από τη διαβόητη Ρεπούση, που συστηματικά παραχαράσσει και ασελγεί πάνω στην ελληνική Ιστορία, μισεί οτιδήποτε ελληνικό και μισεί την ορθόδοξη χριστιανική πίστη. Κι έρχεται ο κ. Κουβέλης να προσυπογράψει αυτές τις αντεθνικές θέσεις. Θέσεις που δεν υιοθέτησαν ποτέ ούτε ο Ζαχαριάδης ούτε ο Βελουχιώτης. Και δεν είναι τυχαίο ότι αυτά τα δύο κόμματα της συμφοράς δεν ετόλμησαν να καταδικάσουν ανοιχτά τη γερμανική κηδεμονία που καταδυναστεύει τον λαό μας. Έγιναν όργανά της. Για να καθαρίσει ο πολιτικός ορίζων, θα πρέπει και τα δύο κομματίδια να μπουν στο περιθώριο. Δεν έχουν λόγο υπάρξεως. Ο βιολογικός τους κύκλος έκλεισε. Πάμε τώρα στην Αριστερά: Αντιπροσωπεύεται από το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Το ΚΚΕ μένει σταθερά στη γραμμή του. Μπορεί να διαφωνεί κανείς μαζί του σε πολλά, αλλά δεν φορά μάσκα, δεν υποδύεται ότι παίζει άλλον ρόλο. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι άλλη περίπτωση. Θα μιλήσουμε και γι’ αυτόν. Ποια είναι στην πραγματικότητα η δύναμη της Αριστεράς; Ο Γέρος Παπανδρέου, με την επιγραμματικότητα που τον διέκρινε, έλεγε: «Ο Κομμουνισμός είναι ως εκλογική δύναμη περίπου 12%. Ως προπαγάνδα είναι 70% και ως πεζοδρόμιο 90%»! Ο κ. Τσίπρας διαθέτει ικανότητες και έχει «ηγετική στόφα». Τώρα που χτυπά την πόρτα της εξουσίας πρέπει να προσέξει. Αυτοδυναμία θα εξασφαλίσει μόνον συνεργαζόμενος μ’ ένα έντιμο αντιμνημονιακό κόμμα, όπως είναι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες του κ. Καμμένου. Μ’ αυτόν τον τρόπο, μπορεί να δημιουργηθεί μια μορφή Κεντροαριστεράς. Διότι οι ψηφοφόροι που ενίσχυσαν τον ΣΥΡΙΖΑ δεν πήγαν κοντά του όλοι από ιδεολογία αλλά από απελπισία. Γι’ αυτό ένας τέτοιος συνασπισμός κομμάτων μπορεί να εκφράσει πλατιές μάζες. Να μη διστάσει ο κ. Τσίπρας για ένα τέτοιο «άνοιγμα». Η Ιστορία μάς δίνει παραδείγματα: Τα περισσότερα κόμματα που ίδρυσαν την ΕΔΑ το 1951 δεν ήταν κομμουνιστικά. Το 1956 η ΕΔΑ βγήκε από την πολιτική απομόνωση συνεργαζόμενη με το Κέντρον. Και το 1958 έγινε αξιωματική αντιπολίτευση, συμπεριλαμβάνοντας στους συνδυασμούς της προσωπικότητες του ευρύτερου προοδευτικού κόσμου. Αυτά για τώρα. Διότι στο μέλλον θα πρέπει να επανιδρυθεί μια Ένωση Κέντρου από νέους, άφθαρτους πολιτικούς, πατριώτες, που θα εμπνευσθούν από τις κορυφαίες προσωπικότητες που δημιούργησαν το 1961 την παλαιά. Θα ξαναρχίσουμε από την αρχή. Χρειαζόμαστε νέο αίμα στην πολιτική. Έναν πολιτικό φορέα με αρχές, με εθνική ιδεολογία, που θα θάψει φαύλους και διεφθαρμένους της μεταπολιτευτικής εποχής, για «να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω απ’ την Ελλάδα». Η επανίδρυση του Κέντρου χρειάζεται επειδή αυτό συμφέρει στο έθνος, στη Δημοκρατία, στον λαό…