Διά χειρός…

… του Νίκου Μπογιόπουλου, από τη στήλη του «Ημεροδρόμος Ρίζος» στον «Ριζοσπάστη»:

Μα φυσικά οι δάσκαλοι…

«Από την ώρα που ξεκίνησε η πολιτική της “σωτηρίας” της χώρας (και της Παιδείας…) μπήκε λουκέτο σε 1.000 σχολεία. Ποιος φταίει; Μα φυσικά οι δάσκαλοι, απαντά το Μαξίμου (η Τρέμη, ο Πρετεντέρης και οι λοιποί). Γιατί απεργούν…

Εδώ και 40 χρόνια, σχεδόν κάθε χρόνο, φέρνουν κι από μια “εκπαιδευτική μεταρρύθμιση”, η οποία μετατρέπει το προηγούμενο “μεταρρυθμιστικό” μπάχαλο σε μπάχαλο στο τετράγωνο. Ποιος φταίει; Μα φυσικά οι δάσκαλοι, απαντά το Μαξίμου (η Τρέμη, ο Πρετεντέρης και οι λοιποί). Γιατί απεργούν…

Στα σχολεία δεν καλύπτονται στοιχειώδεις ανάγκες, από τη στέγαση και τη θέρμανση, μέχρι τις καθαρίστριες και τους φύλακες. Ποιος φταίει; Μα φυσικά οι δάσκαλοι, απαντά το Μαξίμου (η Τρέμη, ο Πρετεντέρης και οι λοιποί). Γιατί απεργούν. Και γιατί –επιπλέον– δεν δηλώνουν “διαθέσιμοι” να απολυθούν…

Και μετά από όλα αυτά, οι κύριοι που διαλύσανε τα πάντα, που την πολιτική για την Παιδεία από ταξικό κόσκινο την “αναβάθμισαν” σε ταξικό πέλεκυ για τα παιδιά του λαού, οι ταγοί μας που στα Χάρβαρντ που σπούδασαν πρέπει να είχαν ιδιαίτερη έφεση στα μαθήματα της υποκρισίας, του θράσους και του “μαυρογιαλουρισμού”, αυτοί που εξοντώνουν τους γονείς των μαθητών, αυτοί που εξαθλιώνουν τους δασκάλους των μαθητών, έχουν τώρα και το “ανάστημα” να παριστάνουν τους προστάτες των “ονείρων”, των “ελπίδων” και των “δικαιωμάτων” των μαθητών…».

***

… του διευθυντή της «Καθημερινής» Αλέξη Παπαχελά από τη «Γνώμη» του με τίτλο «Και μετά την Αμερική;»:

Άλλαξε τα πάντα η Συρία…

«Τα ίδια ερωτήματα συζητούνται αυτές τις ημέρες στο Βερολίνο, στην Άγκυρα, ακόμη και στη Δαμασκό: “Τελείωσε το παγκόσμιο σύστημα όπως το μάθαμε μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο;”, “Πώς θα μοιάζει ο κόσμος χωρίς την Αμερική στον ρόλο της υπερδύναμης και του «αφεντικού»;”».

«Ο κ. Ομπάμα τα θαλάσσωσε. Δήλωσε έτοιμος να επιτεθεί στη Συρία, αλλά μετά έμοιαζε σαν να ζητάει… συγγνώμη που θα το κάνει και διστακτικός για το εάν είναι σωστό ή όχι. Προχώρησε ένα βήμα παραπέρα, ζητώντας την άδεια του Κογκρέσου για μια “απλή” επέμβαση, μειώνοντας πολύ την ισχύ του θώκου του και εντός και εκτός ΗΠΑ. Το έκανε, βεβαίως, γιατί ένιωσε το τσουνάμι του απομονωτισμού, που σαρώνει την αμερικανική κοινή γνώμη μετά τον στρατηγικά άφρονα και αδιέξοδο πόλεμο του Μπους στο Ιράκ».

«Περιθωριοποιημένη η Ευρώπη έγινε απλός παρατηρητής σε μια μεγάλη διεθνή κρίση και τώρα βλέπει με τρόμο ότι οι ΗΠΑ, που κάλυπταν την ευρωπαϊκή ασφάλεια, αποσύρονται στη “γωνιά τους”».

«Πολλοί βετεράνοι Ευρωπαίοι αναλυτές πίστευαν και πιστεύουν ότι η Αμερική ήταν βολική για να τη βρίζουμε, αλλά χρήσιμη ως βασικό “αφεντικό” σε έναν επικίνδυνο και χαοτικό κόσμο. Το πιθανότερο είναι για ένα μεγάλο διάστημα να μην πάρει κανείς τη θέση της, να επέλθει μια μορφή χάους, με πολλούς παίκτες, αλλά καμία συγκεκριμένη “αρχιτεκτονική”».

«Το μήνυμα της διστακτικότητας και της απαγκίστρωσης από στρατηγικές υποχρεώσεις, που εκπέμπει τώρα η Ουάσιγκτον, το έχουν ήδη λάβει και αποκωδικοποιήσει όλοι οι διεθνείς “παίκτες”, όλοι ανεξαιρέτως».

***

… της Έλενας Ακρίτα από τη στήλη της στα σαββατιάτικα «Νέα»:

Να το πλεόνασμα…

«Στουρνάρα δεν με λες, αλλά θα σʼ το πω εγώ πώς να το πετύχεις το πλεόνασμα. Δώσε μου π.χ. 500 ευρώ και πες μου να βγάλω όλο τον μήνα. Κατεβάζω τον γενικό. Ζω στο σκοτάδι. Κόβω το μπάνιο τελείως. Πίνω ένα ποτηράκι νερό την ημέρα. Τρώω ένα παξιμάδι το διήμερο. Δεν βγαίνω. Δεν μπαίνω. Δεν μετακινούμαι. Δεν κινούμαι καν. Ξαπλώνω στο κρεβάτι και για έναν μήνα κοιτάω το ταβάνι. Στρατιωτάκι ακούνητο, αμίλητο, αγέλαστο. Αναπνέω μόνο για να μη σκάσω! Ε, τι διάολο, στο τέλος του μήνα δεν θα βγάλω κέρδος; Δεν θα σου δώσω και ρέστα;

Ε, αυτό είναι το πλεόνασμα: Μια χώρα που δεν τρώει, δεν πίνει, δεν κινείται, δεν αναπνέει. Απλά μαθηματικά, κύριε υπουργέ μου!».