«Tί τηνικάδε αφίξαι» ρε…πούσ(;)η μου;

• Το παράκανε, η κυρία, ε;

Ίσως και ο γράφων, πλην τη ζώσα καθομιλούμενη δεν προκρίνει η κυρία;

Σωστά, πάντως, παρατήρησε πρόσφατα, ο εκπρόσωπος τύπου της Ι. Αρχιεπισκοπής Αθηνών ότι διακρίνεται –η κυρία, όχι ο γράφων– για συνωστισμό εμμονών

Νεκρή, λέει, γλώσσα τα αρχαία ελληνικά!

Και θα έτριξαν τα κόκαλα του Σοφοκλή, του Αισχύλου, του Σωκράτη, του Αριστοφάνη, του Πλάτωνα και των συν αυτοίς…

Οι οποίοι –κατά την εικαζόμενη εκτίμηση της κυρίας– δεν ήσαν αρκετά… «προχώ», δεν έγραφαν «κουλαριστοί» και, τέλος πάντων, σε κάθε περίπτωση «δεν το είχαν», αφού εστερούντο…διορατικότητας για το πώς θα εξελισσόταν η ελληνική γλώσσα μερικές… χιλιετίες «αργοτερότερα»!

Ωστόσο, η κυρία δεν διευκρίνισε από τι… πέθανε η αρχαία ελληνική, περιοριζόμενη στη διαπίστωση ότι είναι πια νεκρή

Και τα αίτια του… θανάτου;

Δεν πρέπει να τα πληροφορηθούμε, κυρία μου;

• Aλλά, από τις αστειότητες –της κυρίας και του γράφοντος– ας περάσουμε στα σοβαρά…

• «Τη Γλώσσα μου έδωσαν Ελληνική» –έγραψε ο Οδυσσέας Ελύτης, στο Άξιον Εστί– με έμφαση και επαναληψιμότητα στον στίχο «Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου»
Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και η σχετική ανάλυση – άρθρο της κ. Ανθούλας Διανιήλ (29/5/2013) που συμπτωματικά εντοπίσαμε στο Διαδίκτυο και που ενθέρμως συνιστούμε να αναζητήσετε «οι εξ υμών βουλόμενοι», που θα έλεγε και η κυρία

• Η «νεκρή» γλώσσα μας, ωστόσο:
– Σηκώνει το βάρος της Ιστορίας μας και την αξία της…
– Η ηλικία και καταγωγή της φανερώνεται στη μνεία (από τον ποιητή, στο συγκεκριμένο έργο) του Ομήρου και αποτελεί προσωπική του ευθύνη, που μάλιστα καθίσταται ακόμη μεγαλύτερη, ως ένα εξ εκείνων που διαχειρίζεται μια πανάρχαια αξία…
– Έχει ως δωρητές της την αρχαιότητα, τους προγόνους μας όλους, αυτούς που μας τη μετέφεραν μέχρι σήμερα…
– Είναι η Θρησκεία και οι Αγώνες που έγιναν για το Έθνος…
– Έχει πλούσια πολιτισμική αξία, συνεκτιμόμενου και του γεγονότος ότι οι αγώνες του ελληνικού έθνους για ελευθερία, είναι αγώνες για τις ιδέες και για τη γλώσσα μας, που μέσω αυτής μεταδίδονται…

• Με την αποστροφή «Ο καθείς και τα όπλα του», στο υπόψη έργο, ο ποιητής προσπαθεί να τονώσει το ηθικό των Ελλήνων σε μια δύσκολη στιγμή, με τη γλώσσα μας δύναμη άφθαρτη και ανίκητη από τον χρόνο, έτσι ώστε το ποίημά του να έχει μήνυμα εθνικό, αλλά και αντιστασιακό, λαμβανομένων υπόψη των περιστάσεων και του χρόνου που το έργο του αυτό γράφτηκε
(…σκέψεις, οι προαναφερόμενες, αποσπασματικά «ειλημμένες» από την ανάλυση της κ. Ανθούλας Δανιήλ, έστω και «ατάκτως ερριμμένες», έτσι ώστε να αδικείται και το –μη παρατιθέμενο, λόγω οικονομίας του χώρου– ποίημα του Οδ. Ελύτη, αλλά και η προαναφερόμενη σχολιάστριά του, στην κατανόηση της οποίας και προσβλέπουμε)

• Κατανόηση που, είναι βέβαιο, δεν μπορεί να αναζητηθεί από την εμπνεύστρια της νεκρολογίας των αρχαίων ελληνικών, ζώσας –διά μέσου των αιώνων– κληρονομιάς και αληθούς πολιτιστικού θησαυρού όχι, μόνο, για τους Πανέλληνες αλλά και για τους απανταχού της Οικουμένης Λαούς

Σ.