Τεχνογνωσία και συμβολή στην εθνική άμυνα και ασφάλεια προσφέρουν οι αμυντικές βιομηχανίες

Και πώς να μην συμβαίνουν όλα αυτά όταν δεν υπάρχει εθνικό σχέδιο για ανάπτυξη και πρόοδο της χώρας; Όταν οι δημόσιες επενδύσεις, το πιο ουσιαστικό εργαλείο για την ανάπτυξη, είναι σχεδόν μηδενικές;

Οι μνημονιακές δεσμεύσεις συμπαρέσυραν στις απολύσεις και το πολιτικό προσωπικό του υπουργείου Άμυνας.

Ήδη από την προηγούμενη δεκαετία είχαν αποχωρήσει περίπου 13.000 υπάλληλοι μόνιμου και ιδιωτικού δικαίου και ο ρυθμός των αποχωρήσεων δημιουργούσε προβλήματα στη λειτουργία των υπηρεσιών με αποτέλεσμα πολλές από τις ειδικότητες να καταλαμβάνονται από εθελοντές μακράς θητείας παλιότερα και αργότερα από επαγγελματίες οπλίτες.

Αυτή όμως η κατάσταση έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τους κανόνες της διοικητικής επιστήμης, η οποία στο πλαίσιο του ανθρωποκεντρικού της χαρακτήρα απαιτεί η κατανομή αρμοδιοτήτων να γίνεται με τρόπο ώστε οι ένστολοι να είναι σε μάχιμες-επιχειρησιακές υπηρεσίες και οι πολιτικοί υπάλληλοι σε πολιτικές (επιστημονικές, ερευνητικές, τεχνικές…)

Για αυτό στη διοίκηση της εθνικής άμυνας οι ένστολοι προσφέρουν τη διακινδύνευση της ζωής τους στο ενδεχόμενο σύρραξης, ένας πολιτικός υπάλληλος π.χ. της Μετεωρολογικής Υπηρεσίας επεξεργάζεται τα δεδομένα τα οποία σωστά αναλυόμενα θα σώσουν ζωές ενόπλων, αλλά και γενικότερα ανθρώπων. Αντίστοιχα ο ωκεανογράφος με τους εξειδικευμένους χάρτες στην Υδρογραφική Υπηρεσία του Πολεμικού Ναυτικού.

Κρίσιμες, μάλιστα, τεχνικές μονάδες όπως οι ναύσταθμοι, η Γεωγραφική, Υδρογραφική και άλλες υπηρεσίες, αλλά και τα εργοστάσια συντήρησης, πρέπει να στελεχωθούν με εξειδικευμένο προσωπικό, αναγκαίο για το έργο που προσφέρουν.

Χρήζουν μάλιστα ιδιαίτερης προσοχής οι υπηρεσίες, οι οποίες λειτουργούν στο πλαίσιο των υποχρεώσεών μας σε διεθνείς οργανισμούς (ΝΑΤΟ – Πεδίο Βολής κλπ.), που σημαίνει ότι αν υπάρξουν απολύσεις και δε στελεχωθούν με το κατάλληλο προσωπικό θα φύγουν από την Ελλάδα, ενώ η Ελλάδα θα εξακολουθεί να συμμετέχει στα προγράμματα αυτά, στερούμενη των ωφελειών που σήμερα της παρέχονται.

Είναι μάλιστα γνωστό ότι οι εργαζόμενοι στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας μέσα από τη δουλειά τους παράγουν τεχνογνωσία, ένας χρήσιμος οικονομικός πόρος για τον αμυντικό επιχειρησιακό τομέα που αποδεικνύεται πολύτιμος, αν ληφθεί υπόψη ότι αυτή η τεχνογνωσία αναπτύσσεται πολλές φορές πρωτογενώς.

Αν ανατρέξει κανείς σε επίσημα στοιχεία του υπουργείου Εθνικής Άμυνας θα το διαπιστώσει.

Και πως μπορεί να μην αναφερθεί κανείς στα Εθνικά Αμυντικά Συστήματα (ΕΑΣ), αφού η εθνική μας άμυνα συνδέεται στενά με την αμυντική βιομηχανία; Άλλωστε και οι εργαζόμενοι έδωσαν και δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους για να παράγουν αξιόπιστα όπλα, οπλικά συστήματα, πυρομαχικά, κράνη, αλεξίσφαιρα γιλέκα, απολύτως απαραίτητα για την εθνική μας άμυνα και τώρα βρίσκονται προ των πυλών των απολύσεων.

Δυστυχώς όμως η αλυσίδα των παραγωγικών δραστηριοτήτων στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας όσο και η αμυντική βιομηχανία, καθώς και η τεράστια αξία των στρατοπέδων φαίνεται ότι προορίζονται να μπουν στο «χρηματιστήριο» των δανειστών με απώτερο στόχο την αποστέρηση όλων των κερδοφόρων δραστηριοτήτων, αλλά και όσων μπορούν να μας εγγυηθούν την εθνική μας κυριαρχία-ασφάλεια και να δώσουν προοπτική ανάπτυξης.

Το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις δεν επέδειξαν την απαιτούμενη εθνική ευθύνη για τόσο σημαντικούς τομείς δεν έχουν το δικαίωμα να τα ξεπουλάνε και να στέλνουν στην ανεργία χιλιάδες εργαζόμενους.

Η κυβέρνηση έχει υποχρέωση να καταστήσει της αμυντικές βιομηχανίες μέρος της συνολικής ανάπτυξης της χώρας μας ενταγμένες σε ένα εθνικό σχέδιο ανάταξης της εθνικής μας οικονομίας και της εθνικής μας αξιοπρέπειας.