Οι σκαιότερες συμπεριφορές κι απαιτήσεις των δανειστών

Διαψεύδοντας πρωταρχικά εκείνους που αφελώς υπολόγιζαν σε αναστροφή του κλίματος και κυρίως των διαθέσεων έναντι της δοκιμαζόμενης Ελλάδος. Όσους δηλαδή αυταπατώμενοι επένδυαν στα υποσχετικά (πλην ακοστολόγητα) μειδιάματα του Βερολίνου.

Αναμένοντας ότι θα υπάρξουν τουλάχιστον ελαφρύνσεις που αφενός θα είχαν απαμβλύνει τη βαναυσότητα της ελληνικής καθημερινότητος και αφετέρου θα έδιδαν κάποιες κατά τεκμήριον ελπίδες διεξόδου από τα ζοφερά αδιέξοδα και τους επισωρευόμενους κινδύνους.

Τα πράγματα βαίνουν ακριβώς προς επιδεινούμενες υποτροπές. Κι αυτό επιβεβαιώνεται από τις έωλες απαιτήσεις και τους εκβιαστικούς τρόπους, κυρίως, με τους οποίους αυτές διατυπώνονται. Όπως συμβαίνει, για παράδειγμα, στο θέμα των αμυντικών βιομηχανιών, που άπτεται αυτονοήτως καίριων ζητημάτων εθνικών δυνατοτήτων και ασφάλειας. Γιατί μόνο μυωπάζοντες δεν αντιλαμβάνονται τι θα συμβεί εάν η χώρα βρεθεί απογυμνωμένη από στοιχειώδη παραγωγική βάση σχετικά με την οπλική της ενίσχυση, σ’ επίπεδο εξίσου στοιχειωδών προμηθειών. Πολεμοφοδίων δηλαδή. Τα οποία κι εξ ολοκλήρου θα υποχρεωθεί εκ των πραγμάτων να προμηθεύεται από τους οπλεμπόρους οι οποίοι καραδοκούν και προσδοκούν ακόμη μεγαλύτερη κερδοφορία.

Να μην αυταπατόμεθα. Το θέμα δεν είναι απλώς εκείνο των μαζικών απολύσεων χάριν «εξυγιάνσεως» α-λα ΕΡΤ! Το θέμα είναι να υπαχθεί απόλυτα ο κρίσιμος τομέας των αμυντικών δαπανών, υπό τον έλεγχο εκείνων που προσδιορίζουν με όρους ακατασχέτων προμηθειών και τις ανάγκες και τις ποσοστώσεις! Κι άλλωστε όσα συνέβησαν τα τελευταία χρόνια, είναι αρκούντως ενδεικτικά και αυτών που διέθεταν και αυτών που παρήγγελναν. Μερικοί εκ των οποίων θερμαίνουν ήδη κουβέρτες του Κορυδαλλού. Με μερική κάθαρση, που δεν απαλείφει τους στάβλους του Αυγεία.

Πέραν όμως αυτών των ειδικών ζητημάτων -που ανέκυψαν μετά την έως και τελεσιγραφική παρέμβαση των «τροϊκανών»- εκείνο που συμβαίνει τελικά είναι ότι οδηγούμεθα με μαθηματική βεβαιότητα προς νέες μνημονιακές δεσμεύσεις, ως αποτέλεσμα προϋπολογιζόμενης αναγκαιότητος για νέα δανειοδότηση. Καθώς οι Γερμανοί -και οι συν αυτοίς- διαβλέπουν κενά στο προαγόμενο πρόγραμμα ευρύτερης (αλλά πάντοτε βίαιης) αναπροσαρμογής.

Και όσα εν προκειμένω ανέφεραν αρμόδια χείλη στο Βερολίνο, συνιστούν εύγλωττους δείκτες όσων ακριβώς επέρχονται. Για να μην πούμε προετοιμάζονται. Με την Αθήνα να οδεύει σε νέα και ολισθηρότερη κατιούσα. Οπόταν επομένως θα βρεθεί και κάτω από νέες εκβιαστικές παρεμβάσεις. Να μην υπάρχει αμφιβολία.

Εάν λοιπόν έτσι έχουν τα πράγματα -κι έτσι δυστυχώς έχουν- η μόνη κι ενδεδειγμένη, κάτω από τις δεινές περιστάσεις, δυνατότητα στρατηγικής διαχειρίσεως αυτών των προοπτικών είναι η ανάταξη εσωτερικών συγκλίσεων. Ό,τι ακριβώς απουσιάζει σήμερα. Και όχι μόνον, αλλά και βιώνουμε το εντελώς αντίθετο: Τη σαφώς διχαστική αντιπαράθεση και τον έως κι εμφυλιοπολεμικό διαγκωνισμό, που αποδομεί δυνατότητες και περιστέλλει κάθετα δυναμικές αντιστάσεων! Προκαλώντας θανάσιμες ρηγματώσεις στο ενδοελληνικό μέτωπο. Με ό,τι αυτό σημαίνει. Και σημαίνει κυρίως αδυναμία γι’ ανάσχεση καταστροφικότερων τροπών για τη χώρα.

Τι το χειρότερο, από το γεγονός ότι: Θεωρείται -και δυστυχώς είναι- αδιανόητη οποιαδήποτε σκέψη για εθνική συνεννόηση, πάνω σ’ ένα πρόγραμμα ελάσσονος έστω συγκλίσεως, προκειμένου να υπάρξουν οι αναγκαίες υπερβάσεις. Που θα οδηγούσαν προς μιαν επαρκέστερη αντιμετώπιση της κρίσεως, πριν αυτή αποβεί ανήκεστη κι επομένως μη αναστρέψιμη. Άρα και ισοδύναμη εθνικής καταστροφής με την πλήρη της έννοια. Και δεν κινδυνολογούμε. Απλώς επισημαίνουμε προειδοποιητικά τα προφανή και αυτονόητα. Όπως είναι και το σήμερα ζητούμενο, που δυστυχώς ανήκει στα ευκταία, όχι στα εφικτά.

Ας μας προβληματίσουν εν προκειμένω οι εύστοχοι στίχοι του Κχαλίλ Γκιλμπράν, που αποβαίνουν σημείο αναφοράς για την περίπτωσή μας: «Αλλοίμονο στο έθνος, που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μέσα στα ερείπια του…»