Η «τρόικα» και το ξήλωμα της αμυντικής βιομηχανίας
Σε αντίθετη περίπτωση, κραδαίνει τον γνωστό εκβιασμό της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ότι θα ζητήσει την επιστροφή των δήθεν κρατικών επιδοτήσεων, που αντιβαίνουν στον περιβόητο «ελεύθερο ανταγωνισμό», παρά το γεγονός ότι η αμυντική βιομηχανία δεν υπάγεται με τον ίδιο τρόπο στους Ευρωπαϊκούς κανονισμούς.
Ποια χώρα εκχωρεί το δικαίωμα σε άλλους να αποφασίζουν για τη ζωή ή τον θάνατο της αμυντικής της βιομηχανίας, που είναι μέρος του σκληρού πυρήνα της εθνικής και αμυντικής της πολιτικής; Εάν παραμείνουν σε λειτουργία, δικαιολογείται η «τρόικα», θα προκύπτει ετήσιο έλλειμμα 150 εκατ. Από πότε η εθνική άμυνα υπολογίζεται μόνο με λογιστικούς όρους; Με τη λογική αυτή, εάν έκλειναν και δύο πανεπιστήμια ή δύο νοσοκομεία, θα προέκυπτε σημαντική οικονομία. Θα παρατηρήσει κανείς ότι ούτε η παιδεία ούτε η υγεία μένουν έξω από τον χορό των περικοπών και ότι το πρόβλημα είναι γενικότερο και συνδέεται με την υποθήκευση της κυριαρχίας της χώρας, με τα Μνημόνια, ως συνταγή, υποτίθεται, σωτηρίας.
Ποιοι είναι οι βαθύτεροι και ανομολόγητοι στόχοι της «τρόικας, με αφορμή την υποτιθέμενη εξυγίανση της οικονομίας της χώρας, έχει καταστεί σαφές από καιρό για όποιον θέλει να δει χωρίς παρωπίδες και ψευδαπάτες τα πράγματα. Αυτό δεν σημαίνει πως τα προβλήματα δεν υπάρχουν. Ασφαλώς υπάρχουν και απαιτούν λύσεις. Χρησιμοποιούνται όμως ως άλλοθι για να επιβληθούν στη χώρα πολιτικές και «λύσεις» που υπηρετούν ξένους στόχους και ολιγαρχικά συμφέροντα.
Στην προκειμένη περίπτωση της αμυντικής βιομηχανίας δεν είναι πεπρωμένο για την Ελλάδα να μην μπορεί να αναπτύξει την αμυντική βιομηχανία της.
Είναι οι συνέπειες συγκεκριμένων πολιτικών διεφθαρμένης κομματοκρατίας και διαπλοκής, που σπατάλησαν επί δεκαετίες το τεράστιο δυναμικό αναπτύξεως της αμυντικής βιομηχανίας χωρίς να φέρουν τα αποτελέσματα που ήταν δυνατόν να επιτευχθούν.
Το δυναμικό αναπτύξεως προσδιορίζεται πρώτʼ απʼ όλα από το ύψος των αμυντικών δαπανών και από τις ανάγκες της εθνικής άμυνας. Μια χώρα που δαπανά για την άμυνά της δυσανάλογα ποσά σε σχέση με το μέγεθος και τον προϋπολογισμό της έχει προφανώς, ένα μεγάλο αναπτυξιακό δυναμικό. Η ανάπτυξη της πολεμικής βιομηχανίας στην περίπτωση αυτή αντισταθμίζει ένα μέρος των δαπανών με εγχώρια τεχνολογική και βιομηχανική ανάπτυξη και με ασφάλεια προμηθειών, ιδιαίτερα στους τομείς εκείνους που οι προμήθειες αυτές μπορούν να είναι και διεθνώς ανταγωνιστικές. Οι αμυντικές βιομηχανίες, που αντιπροσωπεύουν τεχνολογίες αιχμής, παρέχουν επίσης στη χώρα τη δυνατότητα διεθνών συνεργασιών και συμπαραγωγών και συμμετοχή σε Ευρωπαϊκά, διεθνή και διμερή προγράμματα. Με καλή διοίκηση και σταθερή πολιτική και στρατηγική, οι αμυντικές βιομηχανίες μπορούν να είναι κερδοφόρες. Δεν είναι καταδικασμένες να είναι ελλειμματικές. Η Ελλάδα έχει σήμερα το απαιτούμενο επιστημονικό προσωπικό, υψηλής ειδικεύσεως, για την υποστήριξη των απαραίτητων προγραμμάτων εθνικής άμυνας. Αντί όμως να εξετασθεί η αναγκαία αναδιάρθρωση και εξυγίανση της αμυντικής βιομηχανίας, αρπάζεται η ευκαιρία των προβλημάτων της για να της δοθεί καίριο χτύπημα και να απογυμνωθεί η χώρα από κάθε αμυντική δυνατότητα και προοπτική. Προορίζεται με την πολιτική αυτή να είναι μόνο πελάτης ξένων αμυντικών βιομηχανιών και να απομειωθεί οποιαδήποτε εθνική αμυντική ικανότητα.
Δεν αποκρύπτει η «τρόικα» τους στόχους της να υποβιβάσει την εθνική άμυνα της χώρας στο επίπεδο, π.χ., των Ενόπλων Δυνάμεων της Βουλγαρίας, με πρόσχημα τα οικονομικά προβλήματα. Γιατί οι τεράστιες δαπάνες της Άγκυρας για την αμυντική της βιομηχανία δεν την εμποδίζουν στην οικονομική της ανάπτυξη;
Εάν η Ελλάδα δεν είχε πραγματικό πρόβλημα εθνικής ασφάλειας, θα ήταν λογικό να περιορίσει, όσο το δυνατόν, τις αμυντικές της δαπάνες και να δώσει προτεραιότητα σε επείγουσες ανάγκες σε άλλους τομείς. Τι τις θέλετε τόσες φρεγάτες, τόσα υποβρύχια ή τόσα αεροπλάνα, μας υποβάλλουν υστερόβουλα ξένες φωνές, που τις αναπαράγει στη συνέχεια η «τρόικα» με προγράμματα «αναδιαρθρώσεως» των Ενόπλων Δυνάμεων και της αμυντικής βιομηχανίας της χώρας. Η Τουρκία εξήγγειλε προσφάτως την κατασκευή από τα ναυπηγεία της δέκα νέων αποβατικών. Αυτά έρχονται να προστεθούν σʼ έναν ήδη πολύ μεγάλο αποβατικό στόλο, που τον αναπτύσσει συστηματικά από τη δεκαετία του ʼ70. Εναντίον ποίου προετοιμάζεται για ενδεχόμενες αποβάσεις; Εναντίον ποίου στρέφονται οι τακτικές ασκήσεις, που έχουν ως σύνηθες σενάριο την κατάληψη νησίδων ή νήσων από ειδικές δυνάμεις; Εναντίον ποίου στρέφονται, κατά πρώτο λόγο, οι τεράστιοι αεροναυτικοί εξοπλισμοί της Άγκυρας; Η Ελλάδα έχει, δυστυχώς, πρόβλημα εθνικής ασφάλειας και είναι υποχρεωμένη να συντηρεί σε ετοιμότητα την απαραίτητη δύναμη αποτροπής για να προασπίσει τον εθνικό της χώρο και τα ζωτικά εθνικά της συμφέροντα.
Η Άγκυρα επιδιώκει την πλήρη αεροναυτική ανατροπή στο Αιγαίο για να υπαγορεύσει από θέση στρατηγικής υπεροχής τους όρους και τις διεκδικήσεις της και να επιδιώξει ηγεμονική θέση στην Ανατολική Μεσόγειο.
Η κυβέρνηση έχει τεράστιες ευθύνες εάν συμπλεύσει δουλικά με τις ύποπτες και απαράδεκτες αξιώσεις της «τρόικας». Δεν είναι δική της δουλειά να καθορίζει την εθνική άμυνα της χώρας. Η κυβέρνηση δεν έχει κανένα δικαίωμα να εκχωρεί ή να αναγνωρίζει στην «τρόικα» μια τέτοια αρμοδιότητα.
Η Ελλάδα έχει πολύτιμη ανάγκη από την αμυντική βιομηχανία της. Με ορθολογιστική λειτουργία και καλή διοίκηση, στο πλαίσιο μιας μακροπρόθεσμης αμυντικής πολιτικής, οι αμυντικές βιομηχανίες μπορούν να είναι βιώσιμες και κερδοφόρες και να συμβάλουν σημαντικά στη βιομηχανική και τεχνολογική ανάπτυξη της χώρας.
Η κυβέρνηση οφείλει να διαφυλάξει και να αναπτύξει το αμυντικό δυναμικό της χώρας. Ο Ελληνικός λαός παρακολουθεί τις συνταγές της «τρόικας» και δεν έχει καμία εμπιστοσύνη στις υποτιθέμενες καλές προθέσεις της. Τις έχει δοκιμάσει και ξέρει πού αποβλέπουν.