Ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι πνέει τα λοίσθια. Και είναι πολλοί εκείνοι που επιθυμούν και εργάζονται για να εξαφανισθεί από τον πολιτικό χάρτη της χώρας.

• Προσωπικά πιστεύω ότι ο παραδοσιακός πολιτικός κύκλος του ΠΑΣΟΚ έκλεισε. Το ΠΑΣΟΚ, όμως, δεν πέθανε. Είναι εδώ. Και είναι η ώρα της μετεξέλιξης του. Με την αναζήτηση μιας νέας σύγχρονης ταυτότητας ιδεολογικού προσανατολισμού, οργανωτικής δομής και διαφορετικής πολιτικής λειτουργίας. Και πρώτος όρος είναι να ξανακερδίσουμε τη χαμένη εμπιστοσύνη των πολιτών, και ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων. Χωρίς αυτό δεν υπάρχει μέλλον για το ΠΑΣΟΚ. Το εγχείρημα είναι πολύ δύσκολο ιδιαίτερα σε μια περίοδο απονομιμοποίησης της πολιτικής, αλλά και της κυβερνητικής συνεργασίας του με τη Νέα Δημοκρατία. Η συνεργασία, όμως, με τη Νέα Δημοκρατία είναι τακτικού χαρακτήρα. Για τη «σωτηρία της χώρας» και την έξοδο από την κρίση. Οι στρατηγικές του επιλογές, πρέπει να είναι άλλες αφού διαφορετικό είναι το ιδεολογικό του πλαίσιο και το πολιτικό του σχέδιο.

Σήμερα στις βασικές του προτεραιότητες πρέπει να είναι η αναζήτηση των προϋποθέσεων για τη διαμόρφωση ενός νέου κοινωνικού και πολιτικού συνασπισμού εξουσίας στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας. Ο συγκεκριμένος στόχος, δεν μπορεί να είναι μόνον υπόθεση του ΠΑΣΟΚ. Αλλά και χωρίς το ΠΑΣΟΚ, δεν μπορεί να γίνει. Είναι υπόθεση και όλων των οργανωμένων εκφράσεων και κινήσεων που δρουν ή προβληματίζονται στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας σήμερα στη χώρα μας. Η επιτυχία, όμως, του συγκεκριμένου στόχου έχει ως προϋπόθεση το ΠΑΣΟΚ να καταθέσει ρεαλιστικές προτάσεις, και να διαμορφώσει τους όρους έναρξης ενός ουσιαστικού διαλόγου, με όλους, χωρίς αποκλεισμούς.

Δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι σήμερα το μεγάλο κόμμα της σοσιαλδημοκρατίας και της κεντροαριστεράς στη χώρα μας είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ υπάρχει πλάνη. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει σχέση με τη σοσιαλδημοκρατία. Αυτό καταγράφεται στο καταστατικό του, στη δομή και στους στόχους του. Στο θολό ιδεολογικό του πλαίσιο, στις αρχές και τις λειτουργίες που τον διέπουν. Είναι επίσης, ιστορικό του λάθος, την ώρα που η χώρα μας έχει ως ιστορική αναγκαιότητα την ευρύτερη δυνατή συνεννόηση όλων των πολιτικών δυνάμεών της η ηγεσία του, σε καθημερινή βάση, να επιδιώκει την οξύτητα, να θέτει διχαστικά διλήμματα. Το ΠΑΣΟΚ, όμως, δεν πρέπει να το ακολουθεί στη λάθος πολιτική του. Πρέπει να επιδιώκει σε σταθερή βάση το άνοιγμα διαύλων επικοινωνίας και διαλόγου μαζί του. Η νέα διαίρεση των Ελλήνων σε «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς» είναι ψεύτικη, είναι χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο και ως αποτέλεσμα έχει την ενίσχυση της ακροδεξιάς, των φασιστικών δυνάμεων. Είναι ένας επικίνδυνος και ανιστόρητος διαχωρισμός.

Σήμερα η χώρα μας δεν έχει καμία σχέση με το χθες. Σήμερα είμαστε σε παρακμή. Η συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας υποφέρει. Είναι σε θυμό και απόγνωση. Η κρίση έχει πάρει τα χαρακτηριστικά ανθρωπιστικής κρίσης. Είναι ηθική, πολιτική, θεσμική και οικονομική. Και η οικονομική κρίση θα έχει διάρκεια. Η αντιμετώπιση της κρίσης δεν θα γίνει μόνο μέσα από τα προγράμματα δημοσιονομικής εξυγίανσης και τα «Μνημόνια».

Η Ελλάδα, για την αντιμετώπιση της κρίσης, χρειάζεται ένα μακρόπνοο σχέδιο ανασυγκρότησης, μια νέα ρεαλιστική μεταρρυθμιστική ατζέντα και περισσότερο έχει ανάγκη για μια εθνική συνεννόηση στην κορυφή. Δεν αρκεί το όποιο καλό σχέδιο. Υπάρχει και ως πρόσθετος λόγος, για την εθνική συνεννόηση αφού ο στόχος για αυτοδύναμες κυβερνήσεις, φαίνεται ότι δεν υπάρχει στο ορατό μέλλον. Και η διασφάλιση της πολιτικής σταθερότητας σε βάθος χρόνου είναι αναγκαία για την επίτευξη των όποιων εθνικών στόχων.

Μια άλλη μεγάλη εθνική αναγκαιότητα, είναι να δοθεί απάντηση στη μεγάλη κατολίσθηση της πολιτικής ζωής του τόπου. Το κοινοβουλευτικό μας πολίτευμα αποδυναμώνεται σταθερά και οι πολιτικοί μας ταγοί δεν είναι λίγες οι φορές που ευτελίζονται. Η υπεράσπιση της πολιτικής και η πολιτικοποίηση της κοινωνίας είναι και αυτή στους όρους επίτευξης των εθνικών μας στόχων.

• Τώρα επιβάλλεται ως πολιτικές δυνάμεις να κοιτάξουμε μπροστά. Προφανώς θα γίνονται και συζητήσεις για τα αίτια της εθνικής μας κρίσης, τις ευθύνες μέχρι σήμερα.

Ο δημόσιος λόγος, όμως, είναι επιφανειακός με έντονα τα στοιχεία του λαϊκισμού. Ο ιστορικός του μέλλοντος θα αποφανθεί αντικειμενικά. Το σημερινό, όμως, αποτέλεσμα είναι ότι τα έχει χρεωθεί όλα ή σχεδόν όλα το ΠΑΣΟΚ. Οι ευθύνες, όμως, του πολιτικού συστήματος είναι διαχρονικές και ανάγονται σε βάθος χρόνου. Σε κάθε περίπτωση η σημερινή κρίση είναι το αποτέλεσμα του ότι:

• Ο έλεγχος των μακροοικονομικών μεγεθών της οικονομίας μας, του χρέους και των δημοσιονομικών ελλειμμάτων χάθηκε την Καραμανλική περίοδο, ιδιαίτερα εκείνης του 2007-2009. Η χώρα είχε μπει από τότε σε τροχιά χρεωκοπίας.

• Συνδέεται με την παγκόσμια και κυρίως την ευρωπαϊκή οικονομική κρίση.

• Έχει άμεση σύνδεση με τις δομικές αδυναμίες, αλλά και το ιδεολογικό πλαίσιο του νεοφιλελευθερισμού που διέπει τις αποφάσεις και τις λειτουργίες του διευθυντηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Οι αναφορές στην ιστορική προσφορά του στον τόπο και το λαό υπηρετούν την αρχή ότι «πολιτική χωρίς μνήμη δεν υπάρχει». Δίνουν απαντήσεις στους συνειδητούς διαστρεβλωτές της σύγχρονης πολιτικής μας ιστορίας. Πρέπει, όμως, να γίνονται με κριτική αποτίμηση. Με τη δύναμη της αλήθειας.

Επιβάλλεται να γίνεται αναφορά και στις ευθύνες των ηγεσιών μας. Δεν είναι λίγες οι φορές που οι ηγέτες μας δεν θέλησαν δημοκρατική και συλλογική λειτουργία. Αντικατέστησαν τα καταστατικά και τα κυβερνητικά όργανα με «τους δικούς τους», τους «κολλητούς τους». Ξέχασαν ότι η δημοκρατία μας είναι «κομματική κοινοβουλευτική δημοκρατία». Ότι η δημοκρατική λειτουργία των κομμάτων είναι το οξυγόνο της δημοκρατίας και της ορθής λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών.

Οι ευθύνες των προσώπων δεν εξαντλούνται στον τρόπο λειτουργίας των προέδρων του. Τεράστιες είναι και οι ευθύνες των στελεχών του κόμματος. Η κρίση του ΠΑΣΟΚ είναι, πρωτίστως, κρίση των προσώπων. Δεν είναι λίγα τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που πρόταξαν, και εξακολουθούν να προτάσσουν, το ατομικό τους συμφέρον και ροκάνισαν συστηματικά την αξιοπιστία όχι μόνον του ΠΑΣΟΚ, αλλά συνολικά του πολιτικού συστήματος της χώρας.

Σήμερα κάποια στελέχη του, πρέπει να συμφιλιωθούν με την ιδέα ότι ο ιστορικός τους κύκλος έχει κλείσει. Κάποιοι από αυτούς επιλέγουν διασπαστικές πρακτικές. Αποστασιοποιούνται από κρίσιμες αποφάσεις στις οποίες ήταν συμμέτοχοι, γιατί έτσι νομίζουν ότι θα ικανοποιήσουν τις μελλοντικές, ή τις προσωπικές τους φιλοδοξίες. Η ιστορία διδάσκει ότι ματαιοπονούν, ότι αυτοακυρώνονται.

Το σημερινό μεγάλο ζητούμενο που είναι η διαμόρφωση ενός νέου συνασπισμού εξουσίας της σοσιαλδημοκρατίας, ενός κινήματος ανάμεσα στη Δεξιά και τον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί και πρέπει να συγκροτηθεί στη βάση μιας βαθιάς ανανέωσης. Ανανέωσης προγραμματικής και ηλικιακής. Η ανανέωση είναι πρωτίστως πολιτική διαδικασία. Είναι η προσαρμογή της πολιτικής στις σύγχρονες ανάγκες ανάπτυξης των θεσμών, της οικονομίας, της κοινωνίας. Η επιλογή της ανανέωσης για να έχει αποτελέσματα πρέπει να έχει και έντονη σηματοδότηση. Οι χθεσινοί και σημερινοί πρωταγωνιστές πρέπει να μείνουμε στην άκρη. Χρειαζόμαστε έναν νέο πολιτικό συνασπισμό εξουσίας, κυρίως με νέους πρωταγωνιστές. Είναι η ώρα των νέων και άφθαρτων. Των νέων και ικανών. Των νέων που έχουν ήθος και ειλικρινά επιθυμούν να ενταχθούν στην πολιτική, στον στόχο υπηρέτησης του δημοσίου και όχι «του ιδίου» συμφέροντος.

Για την επιτυχία των παραπάνω στόχων είμαι διαθέσιμος να συμβάλλω, ως απλό μέλος του ΠΑΣΟΚ, ως πολίτης ξεχωριστής ευθύνης, χωρίς νʼ αναζητώ θέσεις και ρόλους. Για ένα νέο ξεκίνημα, για μια νέα αρχή. Το έργο είναι δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Το γνωρίζω. Το οφείλουμε, όμως, στην πατρίδα μας και στη νέα γενιά της.