Τι κρύβουν τα ΜΜΕ

Όλοι γύρω μας, αναλυτές, πολιτικοί, παράγοντες, συγκλίνουν στην εκτίμηση-συμπέρασμα, ότι το χρέος της χώρας δεν είναι βιώσιμο.

Ότι τα μέτρα δεν αποδίδουν, το πρόγραμμα των απανωτών Μνημονίων δεν βγαίνει, και, προτείνουν ο καθένας από την πλευρά του, αλλαγές. Προτείνουν άλλες εναλλακτικές λύσεις.

Όλα αυτά υπάρχουν στον ξένο Τύπο, το διαδίκτυο, τα Μέσα Ενημέρωσης Ευρώπης και Αμερικής, υπάρχουν παντού.

Εκτός από τον ελληνικό Tύπο, ή πιο σωστά, τον ελληνικό Τύπο που είναι άμεσα συνδεδεμένος με τα καθεστωτικά συμφέροντα και πρότυπα και από εκεί αντλεί τη διαβίωσή του.

Είναι προφανές ότι η βαθιά εξάρτηση ιδιοκτητών ΜΜΕ και πολιτικής εξουσίας οδηγεί τα καθεστωτικά ΜΜΕ (τη μεγάλη πλειοψηφία δηλαδή των Μέσων Ενημέρωσης) στην αποσιώπηση άλλων λύσεων, στην προστασία του συγκεκριμένου μοντέλου διακυβέρνησης και των συμμαχιών που προκύπτουν από τη διαπλοκή, ώστε να μακροημερεύει η ίδια σε όλες τις μορφές της. Ως αποτέλεσμα της αποσιώπησης, είναι να βρίσκεται μεγάλο μέρος του ελληνικού αναγνωστικού κοινού σε πλήρη άγνοια για τις τάσεις που αναπτύσσονται διεθνώς όσον αφορά στο χρέος, τους τρόπους αντιμετώπισής του, τις διαφορετικές πολιτικές που εφαρμόζονται σε πολλές χώρες. Όταν φτάνει στα αυτιά ή τα μάτια των ανθρώπων μέρος αυτών των προτάσεων/λύσεων, τυχαία ή αποσπασματικά, δεν κερδίζουν τη θέση που δικαιούνται αφού μοιάζουν παράξενες, άγνωστες ή ελάχιστα γνωστές στην Ελλάδα και κυρίως «εκτός πλαισίου»: Πλαίσιο, είναι αυτός ο χώρος γνώσεων και πληροφορίας, που προσδιορίζεται αρμοδίως από τις μεγάλες καθεστωτικές εφημερίδες και τα κανάλια «των οκτώ». Κάθε άλλη πληροφορία που δεν εντάσσεται από το σύστημα στο πλαίσιο καταγράφεται ως παράξενη, άχρηστη, επικίνδυνη (για το ίδιο, αλλά έχει τη δύναμη να μετατρέπει την απειλή προς το ίδιο, σε απειλή προς το κοινό) και αποσταθεροποιητική για τις υπάρχουσες ισορροπίες. Η λογική του συστήματος εξουσίας είναι απλή: «Συμφωνούμε ότι τα πράγματα είναι χάλια. Προκρίθηκε ως λύση, η στενή συνεργασία με τους εταίρους-δανειστές μας κάτι που περιλαμβάνει Μνημόνια και οικονομικές θυσίες για τον ελληνικό λαό. Είναι όμως απαραίτητο να γίνουν όλ’ αυτά, διότι έτσι μεταρρυθμίζεται και εκσυγχρονίζεται η ελληνική κοινωνία». Πουθενά δεν εξηγεί πόσο θα κρατήσει όλη αυτή η δοκιμασία, τι ακριβώς περιλαμβάνει, και, κυρίως τι μέρα ξημερώνει μετά απ’ όλ’ αυτά.

Δεν το κάνει επειδή ούτε το ίδιο γνωρίζει τι θα γίνει. Ως απολύτως εξαρτώμενο από το πλέγμα δανειστών-εταίρων και τη σχέση του με το χρηματοπιστωτικό τοκογλυφικό κεφάλαιο, επαφίεται σε μια συνέχεια που ελπίζει ότι θα το διατηρήσει με κάποια μορφή στη ζωή και την εξουσία. Κι αυτό του είναι αρκετό. « Στο μεσοδιάστημα (μέχρι δηλαδή να συμβεί κάτι (καλό ή καλό για το ίδιο – θα έχετε προσέξει ότι το κακό το ονομάζει μέσω των Μέσων Ενημέρωσης που ελέγχει, «ατύχημα») αναπτύσσει διάφορες αμυντικές πολιτικές, υπονομευτικές για την ενότητα της κοινωνίας, με στόχο να κερδίσει χρόνο στρέφοντας τη μια κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης. Συχνά το πετυχαίνει, μια και είναι ίδιον της ανθρώπινης φύσης, να ενδίδει σε διαδικασίες συκοφάντησης και κολακείας. Την ίδια ώρα που πολύς κόσμος ασχολείται με μια κοινωνική ομάδα (π.χ. καθηγητές), το σύστημα εξουσίας βρίσκει ευκαιρία και διαλύει τον εθνικό ραδιοτηλεοπτικό φορέα, προκειμένου να βρει 2.500 απολυμένους που ζητάει η «τρόικα», εκδικούμενο συγχρόνως, την συχνά απεργούσα ΕΡΤ που δεν κάλυπτε τα ταξίδια του πρωθυπουργού. Δεν είναι γνωστό πόσο θα κρατήσει το τέχνασμα, ή για πόσο ακόμα θα επιτρέψει η κοινωνία σε στελέχη του κυβερνητικού συστήματος να διαλύουν σύμφωνα με τις επιταγές των δανειστών την παιδεία, την υγεία, τις δημόσιες εταιρείες κοινής ωφέλειας. Αν ένα από τα κομμάτια του προβλήματος, εντοπίζεται στην αποπληροφόρηση του κοινού και τον έλεγχο της πληροφορίας από τα καθεστωτικά ΜΜΕ, τότε είναι παραπάνω από αναγκαίο να στραφεί ο κόσμος σε Μέσα Ενημέρωσης που δεν χειραγωγούνται, στο διαδίκτυο και σε μορφές επικοινωνίας που δημιουργούν ερωτήσεις και δίνουν απαντήσεις.

Αν αυτό δεν συμβεί εγκαίρως δεν θα μείνει μόνο χωρίς δουλειά, αλλά και χωρίς σπίτι, «φως, νερό, τηλέφωνο»…