Διά χειρός…

…του πρώην υπουργού Γιώργου Ρωμαίου από το άρθρο του στο «Βήμα» με τίτλο: «Το ʽʽβόλεμαʼʼ των αποτυχόντων», στο οποίο αφού σημειώνει ότι «Μια είναι η μεγάλη μεταρρύθμιση: η αποκομματικοποίηση του κράτους και όλων των δημοσίων και των εξαρτωμένων από τον κρατικό προϋπολογισμό οργανισμών. Μετά τις εκλογές του Ιουνίου 2012 ήταν η μοναδική ευκαιρία», η οποία όμως γιʼ άλλη μια φορά χάθηκε…

Συνεχίζουν την κομματικοποίηση του κράτους, σημειώνει:

«Μεγάλο πρόβλημα είναι το ʽʽβόλεμαʼʼ των αποτυχόντων υποψηφίων βουλευτών. Ένα πρόβλημα που άπτεται και της πολιτικής ηθικής. Συνήθης περίπτωση. Σε έναν νομό από τους υποψηφίους ενός κόμματος εξουσίας εκλέγεται ένας ή περισσότεροι βουλευτές και κάποιοι αποτυγχάνουν. Οι επιτυχόντες, αν δεν γίνουν υπουργοί, παραμένουν βουλευτές και κάποιοι από τους αποτυχόντες διορίζονται γενικοί γραμματείς ή διοικητές οργανισμών. Οι πρώτοι καλούνται να ψηφίσουν πλήθος αντιλαϊκών μέτρων ρισκάροντας την επανεκλογή τους και οι αποτυχόντες αξιοποιούν την εξουσία για να στρώσουν τον δρόμο της εκλογής τους!

Το πρόβλημα αυτό έχει και μία άλλη πτυχή: νέοι με λαμπρές σπουδές, με εμπειρία και ικανότητες αποκλείονται από τα κυβερνητικά αξιώματα στο εσωτερικό και από υψηλά αμειβόμενες θέσεις σε διεθνείς οργανισμούς για να «βολευτούν» αποτυχόντες βουλευτές! Σε κάποιες περιπτώσεις οι επιλογές εκθέτουν τη χώρα.

Είναι προφανές ότι οι ηγεσίες ΝΔ και ΠαΣοΚ είναι αποφασισμένες να συνεχίσουν την κομματικοποίηση του κράτους και να «συσπειρώσουν» τα κόμματά τους με διορισμούς σε κυβερνητικά αξιώματα αποτυχόντων βουλευτών και κομματικών στελεχών. Ας τους αποκλείσουν τουλάχιστον από τις εκλογές. Για να δικαιωθούν οι βουλευτές που στηρίζουν τα αντιλαϊκά μνημόνια…».

****

…του καθηγητή Χρήστου Γιανναρά, από την «επιφυλλίδα» του στην «Καθημερινή» με τίτλο: «Αυτο-γενο-κτονία: ʽʽΠαγκόσμια πρωτιάʼʼ».

Ασήμαντα ανθρωπάρια…

«Tρεις γενιές τώρα κατοίκων του Eλλαδιστάν έζησαν από το δημοτικό κιόλας σχολείο την απουσία κάθε κριτικής αξιολόγησης – ʽʽκάτω τα αιματοβαμμένα γραπτάʼʼ! Δεν βαθμολογούνταν, δεν μετεξετάζονταν, δεν απορρίπτονταν. Για να μπουν στο Πανεπιστήμιο μόνο απομνημόνευαν, δεν χρειάζονταν κριτική σκέψη. Για να περάσουν τις εξετάσεις από χρονιά σε χρονιά στα πανεπιστημιακά μαθήματα, αρκούσε η εγγραφή σε κομματική νεολαία: τους εξασφάλιζε να ξέρουν από πριν τα εξεταστικά ερωτήματα ή να τους χαριστεί αυτονόητα το ʽʽσυνδικαλιστικό πέντεʼʼ! Παίρνοντας το πτυχίο η κομματική ένταξη εγγυόταν σίγουρη αργομισθία στο Δημόσιο, και οι αποδοχές αυξάνονταν, όπως και οι ʽʽδιευκολύνσειςʼʼ πλήθαιναν όχι σε συνάρτηση με την κριτική αξιολόγηση (άπαγε της βλασφημίας), αλλά μόνο με συνδικαλιστικούς ʽʽαγώνεςʼʼ: γκανγκστερικούς εκβιασμούς του κοινωνικού σώματος.

Για τρεις γενεές Eλλαδιτών όλες οι παραστάσεις, οι εικόνες, οι εμπειρίες από τον δημόσιο βίο αποκλείουν κάθε ενδεχόμενο ή υποψία αξιολογικών κρίσεων, αποτιμήσεων της ανθρώπινης ποιότητας: Yπουργός μπορεί να γίνει οποιαδήποτε μηδαμινότητα «άγνωστη και στον θυρωρό της», οποιοσδήποτε απαίδευτος, ολιγοφρενής, ανίκανος ή διεφθαρμένος που έχει πείσει τον κομματικό αρχηγό για την αφοσίωσή του στις προσταγές του. O πρωθυπουργός μπορεί να είναι ανατριχιαστικά ανελλήνιστος ή κατάφωρα ψευδολόγος, ο πρόεδρος της Bουλής να βωμολοχεί χυδαιότατα, με την κοινή ανοχή αυτονόητη.

Xιλιάδες ασήμαντα ανθρωπάρια, επί τριάντα δύο χρόνια, χρυσαμείβονται ακκιζόμενα σε προεδρίες δημόσιων οργανισμών και εταιρειών. Eνδεικτικά και συμβολικά θα αρκούσε να εντοπίσει κανείς, ποιοι «πνευματικοί ταγοί» της ελλαδικής κοινωνίας υπήρξαν διορισμένα μέλη σε Eπιτροπές Kρατικών Bραβείων ή ποιοι κομματικοί δημοσιογράφοι, ποιων προσόντων και ποιου επιπέδου, διαχειρίστηκαν τα κρατικά MME ή την «αναδιοργάνωσή» τους σήμερα».