Η Ακαδημία που έχει χαθεί;

Μιλιά δεν έχουν βγάλει οι περισπούδαστοι ακαδημαϊκοί μας, που χρυσοπληρώνονται και τα λεφτά που παίρνουν είναι όλα αφορολόγητα. Πουθενά δεν βγήκαν να πουν μια κουβέντα για το ενάμισι εκατομμύριο Έλληνες που έχουν χάσει την δουλειά τους, για οικογένειες που ζουν χάρις στα συσσίτια της Εκκλησίας, για τα νέα παιδιά που ξαναπαίρνουν τον δρόμο της ξενιτιάς, για το βαθύ σκοτάδι που υπάρχει παντού και ίχνος ελπίδας δεν φαίνεται. Απόμακροι μια ζωή από τις αγωνίες και τα αδιέξοδα που έχουν οδηγήσει πάνω από 5.000 συνανθρώπους μας στην αυτοκτονία, απολαμβάνουν την ξεγνοιασιά της πολυτελούς καρέκλας τους. Καμιά ανησυχία για το τι θα ξημερώσει σε τούτη τη χώρα μας. Τελικά έχουν δίκιο εκείνοι που διερωτώνται, τι προσφέρουν αυτοί οι Ακαδημαϊκοί, που έχουν αντισταθεί στα μέτρα που έχουν φέρει τη φτώχεια στα περισσότερα σπίτια.

Μια εξήγηση για τους λόγους αυτής της στάσης των Ακαδημαϊκών δίνει ένας συνάδελφος τους, ο κ. Δ. Ν. Μαρωνίτης, την περασμένη Κυριακή από τη στήλη του στο «Βήμα», όπου επισημαίνει:

«Το εμφανέστερο σήμα της Ακαδημίας υπήρξε και παραμένει η συντηρητική και αυτοσυντηρητική της επιλογή σε όλα τα κρίσιμα κεφάλαια πολιτικής και Πολιτισμού – εμμονή που αυξομειώνεται ανάλογα με τις περιστάσεις».