επί του πιεστηρίου
Στη γειτονιά μας η πολυδιαφημισμένη Αραβική Άνοιξη κατέληξε χειρότερη και από τον Μεσαίωνα. Εξελίχθηκε σε τραγωδία, σε λουτρό αίματος. Σε εμφύλιο και διαμελισμό των χωρών από όπου ως τώρα πέρασε. Θα φθάσουν οι πολίτες της Λιβύης, της Συρίας και σήμερα της Αιγύπτου να νοσταλγούν τον Καντάφι, τον Μουμπάρακ και τις μέρες του Άσαντ πριν από την… άφιξη της στάζουσας αίμα Αραβικής… Άνοιξης. Δεν φταίνε οι λαοί, αλλά εκείνοι οι συνήθεις ύποπτοι που είναι πάντοτε οι δράστες και αποφασίζουν αυτοί για τους λαούς και τις χώρες τους χωρίς αυτούς, που είναι ο νόμιμος αφέντης της γης τους. Στη σκακιέρα κερδίζουν πάντα ως τώρα τα συμφέροντα και επιβάλλουν με αίμα αυτό που νομίζουν ότι τους συμφέρει, που όμως στο τέλος είναι οι χαμένοι. Μόνο που την έχουν πληρώσει άγρια οι πολίτες και η χώρα τους. Τι να πρωτοθυμηθείς; Το Βιετνάμ, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Γιουγκοσλαβία που έκαναν μπακλαβά και στοίχισε πάνω από διακόσιες χιλιάδες ζωές και ερείπια κατεστραμμένες ιστορικές πόλεις, χώρες – τιμάρια της Αφρικής, ποταμούς αίματος στη Χιλή; Και ο αχόρταγος δεν σταματάει, δεν ορρωδεί απέναντι σε τίποτα. Βρίσκουν και τα κάνουν βέβαια, γιατί παντού βρίσκουν Εφιάλτες να τους ανοίγουν την πόρτα, μόνο που στο τέλος έχουν και αυτοί χειρότερο τέλος.
Ο Σάχης, ο Σαντάμ Χουσεΐν, ακόμη και ο Καντάφι δικός τους άνθρωπος είχε γίνει στο τέλος και δέστε τι τέλος τού επεφύλαξαν. Υπάρχει διέξοδος, δυνατότητα να ξεφύγεις από τον μεγάλο αδελφό; Δεν είναι εύκολη υπόθεση, γιατί τα μέσα και τα αργύρια είναι πολλά. Μπορείς όμως να τους δυσκολέψεις αν ο λαός είναι ενημερωμένος, του πεις την αλήθεια και από κει και πέρα αν είναι αποφασισμένος να αντισταθεί, να μη φάει το… μήλο, γιατί οι πειρασμοί τον περιμένουν σε κάθε γωνία. Και βέβαια χρειάζεται συνεχής αγώνας και επαγρύπνηση… Κάποιοι, και σίγουρα πολλοί, θα πουν ότι αυτά είναι ουτοπίες, δεν γίνονται, το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Δεν θα διαφωνήσω, αν και πολλές φορές μπορεί να του ξεφύγει, όμως αυτή είναι η ζωή, αγώνας και αγώνας κάθε μέρα, όπως έλεγε και ο Γιώργος Γεννηματάς. Τίποτε δεν κερδίζεται και δεν σου χαρίζεται, καθισμένος στον καναπέ. Άλλωστε αξίζει να ονειρεύεσαι. Έτσι μόνο θα κερδηθεί το καλύτερο. Να κάνουμε μια ευχή, να σταματήσει η σφαγή στην Αίγυπτο και στη Συρία. Όχι άλλο αίμα. Και οι δύο χώρες έχουν όλες τις δυνατότητες να θρέψουν τους πολίτες τους.
«Ελπίζω και εύχομαι, να είναι και η αφετηρία της απαλλαγής του ελληνικού λαού από τα βάρη, που δυστυχώς για αρκετό χρόνο βαστάζει», δήλωσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας την ημέρα της Παναγίας. Το «εύχομαι και το ελπίζω», Πρόεδρε, για τον λαό που οι αντοχές του έχουν εξαντληθεί όχι μόνο δεν λέει τίποτα, αλλά αντίθετα πολλοί είπαν για να μην έχει κάτι το χειροπιαστό να μας πει ο Πρόεδρος, τότε ζήσε, Μάη μου, να φας τριφύλλι.
Μα τω Θεώ ήθελα να ‘ξερα πώς αισθανόταν ο Στουρνάρας στην τελετή ξεπουλήματος του ΟΠΑΠ, που ήταν ένα από τα καλύτερα ασημικά του. Και τον δίνεις για ένα κομμάτι ψωμί. Θα του θυμίσω την περιπέτεια της Εμπορικής Τράπεζας, στην οποία για ένα διάστημα ήταν διορισμένος πρόεδρός της, ότι ο «Εθνάρχης» την άρπαξε από τον Ανδρεάδη, την κρατικοποίησε και πρόσφατα ξαναϊδιωτικοποιήθηκε, πουλώντας την στην Alfa Bank. Η ίδια διαδρομή ακολουθήθηκε και με την Ολυμπιακή Αεροπορία. Μήνες παρακαλούσε ο Ωνάσης τον τότε υπουργό Συντονισμού να την πάρει το κράτος, τελικά ο Κωνσταντίνος Καραμανλής του έκανε το χατίρι και πριν 2 – 3 χρόνια την παραδώσαμε, απαλλαγμένη χρεών και προσωπικού. Ο τότε και σήμερα υπουργός Ανάπτυξης είχε χρυσώσει κυριολεκτικά τους πιλότους για να συναινέσουν στη εθελούσια έξοδο, δόθηκε στον Βγενόπουλο, ο οποίος την βούλιαξε και από τον Οκτώβρη σταματάει τα δρομολόγια ακόμη και στην γραμμή Αθήνα – Θεσσαλονίκη.
Με βάση όλα τα πραγματικά στοιχεία, μπορεί να μας πει ο τεχνοκράτης και με πολλούς τίτλους οικονομολόγος κ. Στουρνάρας πότε είναι καλή και πότε είναι κακή η κρατικοποίηση και πότε η ιδιωτικοποίηση;