«Το καλό μόνο με το καλό θα έλθει…»

Μέσα σ’ αυτή την αδυσώπητη, κακή από πάσης απόψεως, κατάσταση, στην οποία μας οδήγησε το ισχύον και σήμερα ακόμη «πολιτικό σύστημα», χωρίς κανένα «φως» να αλλάξει, έστω και την ύστατη στιγμή, μόνον εκεί θα βρει την παραμυθία αλλά και την ελπίδα, ότι κάτι θ’ αλλάξει.

Ο άνθρωπος έχει κουραστεί και τίποτε το ανθρώπινο δεν μπορεί να του δώσει προοπτική και κουράγιο. Άλλωστε, χρόνια τώρα, το έχει δοκιμάσει, χωρίς να έχει επιτύχει το ποθούμενο. Η Εκκλησία μας δεν ζητάει τίποτε, ούτε θέλει αντάλλαγμα για ό,τι μας προσφέρει, και μάλιστα πολλές φορές απλόχερα. Μόνον «ψυχές καθαρές» και προσπάθεια πραγματικής βελτίωσης. Ακόμη και αφού η σημερινή αγανάκτηση, που επικρατεί για τους πολιτικούς μας, που και μεσούσης της κρίσεως θεσμών και προσώπων είναι αδύνατον να συνεννοηθούν, πρέπει κάπου να διοχετευθεί. Η Εκκλησία λέει και κηρύττει πως «ποτέ με το κακό δεν έρχεται το καλό». Το καλό με το καλό θα έρθει. Χρειάζεται, όμως, υπομονή και επιμονή.

«Ο υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται». Πόσα χρόνια τώρα κάνουμε υπομονή και πόσα θα κάνουμε ακόμη αλλά το μέλλον μας θα είναι αβέβαιο. Η μεταχείρισή μας εκ μέρους της Πολιτείας είναι ανισομερής.

Οι περικοπές μισθών, συντάξεων και προνομίων είναι απολύτως άνισες ως προς τα πρόσωπα, με ευνοούμενους τους πολιτικούς μας. Μεγάλη αδικία… Αντίθετα, με την Εκκλησία μας, η οποία συντρέχει και συμπαρίσταται σε όλους, χωρίς διακρίσεις, αλλά και περισσότερο στους αδικημένους, τους κατατρεγμένους, τους στερημένους, τους περιφρονημένους. Ωστόσο, (η Εκκλησία) δεν είναι ένα απλό φιλανθρωπικό ίδρυμα, που μοιράζει χρήματα, φαγητό, ρούχα ή κάποια φάρμακα. Και αυτό είναι γεγονός, ότι το προσπαθεί καθημερινά (γνωρίζω ότι ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, αλλά και οι κατά τόπους Μητροπολίτες, τους οποίους εγώ τουλάχιστον γνωρίζω, δεν θα ήθελαν να επεκταθώ σε λεπτομέρειες στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων τους στο θέμα αυτό). Κυρίως, όμως, χωρίς καμία ιδιοτέλεια, σου ενισχύει την πνευματική σου δύναμη, δίνει κουράγιο, καρτερία, ελπίδα και παραμυθία.

Δεν λύνει ως διά μαγείας αμέσως όλα τα προβλήματα του ανθρώπου, του δείχνει, όμως, τον τρόπο να επιδεικνύει καρτερία, να στέκεται όρθιος και να μην απελπίζεται. Η Εκκλησία φωτίζει, σου δίνει χαρά, σε λυτρώνει και σε σώζει, αρκεί και εσύ να το θέλεις και να είσαι «επιδεκτικός βελτίωσης».

Το είπε και ο θεμελιωτής της θρησκείας μας «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς». Η πολύπλευρη αυτή προσφορά της είναι «το καλό», που δίνει η Εκκλησία και από αυτό θα έλθει το περαιτέρω «καλό» για τους συνανθρώπους μας, που είναι η ανθρώπινη και η θεία σωτηρία του. Η πρώτη είναι η δύναμη να αντιμετωπίσει την καθημερινότητά του και η δεύτερη η επίτευξη της θείας αποστολής του, η πνευματική του ηρεμία και η καταξίωσή του στη μετά θάνατο ζωή του. Αυτό ας το έχουμε όλοι υπόψη μας…

Διονύσιος Γιαννακόπουλος
Αντ/δρος Αρείου Πάγου ε.τ.