Υποκρισία η αξιολόγηση

Στη βαθιά κρίση με τη συνακόλουθη βίαιη δημοσιονομική προσαρμογή, το σχέδιο για την αναδιοργάνωση της δημόσιας διοίκησης είναι απαίτηση- χρέος για την ανάταξη της ελληνικής οικονομίας και του διοικητικού συστήματος.

Είναι όμως φανερό από τις άκριτες οριζόντιες απολύσεις ότι δεν υπάρχει πολιτική με στρατηγικό σχεδιασμό γι αυτό και οι εργαζόμενοι γίνονται αριθμοί προαπαιτούμενοι για τη χορήγηση της δόσης κάθε φορά.

Πώς μπορεί κανείς να μην εκφράσει την αγανάκτησή του για τις παλινωδίες της κυβέρνησης;

Πώς μπορεί ο πολίτης να την εμπιστευτεί, όταν η νομοθετική εξουσία αγνοείται, αφού δεν υπάρχει συζήτηση για το μείζον θέμα της οργάνωσης της διοίκησης, αλλά με προεδρικά διατάγματα θα καταργούνται δημόσιοι φορείς και υπηρεσίες και θα απολύονται εργαζόμενοι για να συμπληρωθεί ο αριθμός 150.000, όπως ρητά αναφέρεται στο δεύτερο Μνημόνιο;

Δυστυχώς όλο αυτό το διάστημα βλέπουμε πρόθυμους εκπροσώπους να εκτελούν πιστά τις εντολές για απολύσεις.

Αρχικώς ήταν η κατάργηση της ΕΡΤ και οι απολύσεις των εργαζομένων. Ακολούθησαν οι σχολικοί φύλακες και η Δημοτική Αστυνομία.

Παράλληλα αναζητήθηκαν και άλλες κατηγορίες, όπως καθηγητές, γιατροί, νοσηλευτές, διοικητικοί υπάλληλοι από την κεντρική κυβέρνηση και μονιμοποιηθέντες από το Π.Δ.164/2004.

Ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης τονίζει ότι δεν έχουν να φοβηθούν οι προσληφθέντες με σκληρό ΑΣΕΠ, δηλαδή γραπτό διαγωνισμό.

Γιατί, όμως, η επίσημη Πολιτεία συνέχιζε και συνεχίζει να υιοθετεί τις ελαστικές μορφές εργασίας, τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου και έργου, γιατί δεν κόβει ριζικά την γενεσιουργό αιτία που γεννά αυτό το καθεστώς για παροχή πάγιων και διαρκών αναγκών της δημόσιας διοίκησης;

Ήδη έχει εξαγγείλει χιλιάδες θέσεις με συμβάσεις ορισμένου χρόνου από πόρους του ΕΣΠΑ για το Δημόσιο αντί να επιδοτήσει θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα.

Πώς, μάλιστα, είναι δυνατό να αποτραπούν οι μαζικές απολύσεις από τον ιδιωτικό τομέα, η μαύρη και ανασφάλιστη εργασία (τα επίσημα στοιχεία είναι αποκαλυπτικά και τραγικά) όταν ως κράτος εργοδότης πετάει χωρίς καμιά αξιολόγηση χιλιάδες υπαλλήλους στον κάδο των αχρήστων για να στήσει ένα νέο πελατειακό δίκτυο εκμεταλλευόμενη την ανάγκη για εργασία;

Δεν αντιλαμβάνονται ότι η κοινωνική έκρηξη είναι προ των πυλών, αφού το βουβό ποτάμι δεν θα αργήσει να ξεχειλίσει;

Ποιος θα πληρώσει το τεράστιο έλλειμμα των ασφαλιστικών ταμείων;

Θα υπάρχει καλύτερη εξυπηρέτηση του πολίτη;

Θα απολαμβάνει καλύτερες υπηρεσίες παιδείας, υγείας και πρόνοιας;

Οι δήμοι, ως κύτταρα εγγύτερα στον πολίτη θα μπορούν να προσφέρουν υπηρεσίες ύδρευσης, αποχέτευσης, καθαριότητας, κοινωνικές δράσεις (ΚΑΠΗ, βοήθεια στο σπίτι, βρεφονηπιακοί σταθμοί);

Δεν περιμένουμε ασφαλώς καταφατική απάντηση γιατί η εντολή είναι απολύσεις για να δοθούν κερδοφόροι τομείς στη νέα επιχειρηματική τάξη η οποία δεν ρισκάρει, δεν καταθέτει τον πλούτο της για επενδύσεις, αλλά αναμένει να κερδοσκοπήσει από τις υπηρεσίες δημοσίου συμφέροντος με εργαζόμενους χαμηλά αμειβόμενους.

Δεν είναι τυχαίο ότι έχουν ξεχαστεί τα ισοδύναμα μέτρα, που θα αύξαναν τα έσοδα του κράτους, όπως το χτύπημα της φοροδιαφυγής του λαθρεμπορίου πετρελαίου, του παραεμπορίου, τα μεγάλα μισθώματα που πληρώνει το κράτος για την στέγαση δημοσίων κτιρίων (40% των κτιρίων είναι μισθωμένα), ενώ χιλιάδες είναι τα ακίνητα του Δημοσίου.

Δίκαια λοιπόν αναρωτιέται ο πολίτης: υπάρχει πολιτική στρατηγικού σχεδιασμού που να απαντάει ειλικρινά στο καίριο ζήτημα ποιο κράτος, ποιά δημόσια διοίκηση, ποιους και πόσους δημοσίους υπαλλήλους θέλουμε.

Διανύοντας τον τέταρτο χρόνο μνημονιακής παραφροσύνης στοιχειωδώς θα έπρεπε, αν υπήρχε σχεδιασμός, να δίνει λύσεις.

Α. Στη γραφειοκρατική πολυπλοκότητα που είναι νομοθετημένη με αποτέλεσμα να μπλοκάρεται η απόδοση των υπηρεσιών, αν ληφθεί υπόψη ότι υπάρχουν δέκα χιλιάδες (10.000) υποστηρικτικές αρμοδιότητες που στη Γερμάνια και Δανία αποτελούν την αναπαραγωγή 26-40 κατηγοριών δραστηριοτήτων, όπως αναφέρεται σε μία από τις μελέτες.

Β. Στην έλλειψη τυποποίησης διοικητικών διαδικασιών, γεγονός που δεν συμβάλει στην αποτελεσματικότητα, αφού έχουν ως συνέπεια καθυστερήσεις και πολλές φορές προκαλούνται θύλακες διαφθοράς.

Γ. Στην ανεπίτρεπτη καθυστέρηση των διαδικασιών ηλεκτρονικής διακυβέρνησης και απουσία διαλειτουργικότητας μεταξύ των υφιστάμενων πληροφοριακών συστημάτων με αποτέλεσμα να αυξάνονται τα διοικητικά βάρη.

Δ. Στην έλλειψη ξεκάθαρου πλαισίου δράσης της διοίκησης σε κεντρικό περιφερειακό και τοπικό επίπεδο.

Τελικά, όσο απουσιάζει το όραμα για μια σύγχρονη οργάνωση της δημόσιας διοίκησης στο σύνολό της τόσο θα αυξάνεται ο αριθμός των υπαλλήλων που θα ανεβαίνει στο θυσιαστήριο της τροϊκανής θηριωδίας.

Δυστυχώς τη χώρα μας την έχουν τιμαριοποιήσει .

Απάντηση είναι η αντίσταση, διότι οι θυσίες δεν έχουν αντίκρισμα.