Τα τρία κακά της μοίρας μας
-Το μέγεθος της ελληνικής εμπορικής ναυτιλίας.
– Ο μεγάλος αριθμός ελεύθερων επαγγελματιών.
– Και ο -απίστευτος για τους Ευρωπαίους- όγκος της ιδιοκατοίκησης.
Οι Ευρωπαίοι δεν χώνευαν ότι η Ελλάδα, μια τόσο μικρή χώρα, διαθέτει μια τόσο μεγάλη ναυτιλία με τη συνεπαγόμενη διεθνή επιρροή. Πολύ περισσότερο που οι εφοπλιστές, παρά το ότι δεν είναι και η «καλύτερη ράτσα», διατηρούν, ιδίως οι παραδοσιακοί, δεσμούς με την πατρίδα τους, έστω με τοπικιστική νοοτροπία. Σε κρίσιμες περιστάσεις αυτοί οι δεσμοί θα μπορούσε, όπως στο παρελθόν, να αποδειχθούν κρίσιμοι. Οι προσπάθειες να μειωθεί ή να ελεγχθεί η ισχύς της ελληνικής εμπορικής ναυτιλίας ήταν πολλές και όλες αποτυχημένες, όπως π.χ. η κατάργηση του Υ/Ναυτιλίας από τον ΓΑΠ. Ενέργειες των ελληνικών κυβερνήσεων συχνά απηχούσαν επιθυμίες ξένων συμφερόντων με κίνητρα όχι αποκλειστικώς οικονομικά. Η ελληνική ναυτιλία δεν ελέγχεται ούτε από την Αθήνα ούτε από τις Βρυξέλλες και αυτό ενοχλεί τους Ευρωπαίους.
Η ιδιοκατοίκηση και τα ελεύθερα επαγγέλματα ενοχλούσαν τις Βρυξέλλες για τους ίδιους λόγους με τη ναυτιλία: Ο ελεύθερος επαγγελματίας με δικό του σπίτι αισθάνεται και είναι (σχετικά) ανεξάρτητος από τους καταναγκασμούς του κράτους. Ακόμα και τα αρνητικά της ανεξαρτησίας, π.χ. ο εγωισμός, δεν ήταν αρεστά στους Ευρωπαίους, όπως το κάθε τι που εμποδίζει τους ανεξάρτητους πολίτες να μετατραπούν σε ελεγχόμενη αγέλη. Βέβαια, οι πληθυσμοί ελέγχονται με ποικίλους τρόπους (ιδεολογία, πελατειακές σχέσεις, δάνεια κ.λπ.) αλλά μόνο αν οι ανεξάρτητοι μικροεπιχειρηματίες και ιδιοκτήτες μετατρέπονταν σε άνεργους και οφειλέτες είχε ελπίδες να επιτευχθεί η υποταγή τους. Και αυτό έγινε.
Η ιδιοκατοίκηση, με τόσους φόρους, μετατράπηκε σε «ενοικιαζόμενη ιδιοκτησία». Οι ελεύθεροι επαγγελματίες, η μικρή επιχείρηση, ζωοδότρα της εργασίας και της οικονομίας καταστρέφεται συστηματικά και ανελέητα. Η ανεργία δεν θα μειωθεί ποτέ αν δεν ανακάμψει η μικρή επιχείρηση, η μόνη που επιβιώνει διαχρονικά και τρέφει τη χώρα. Μεγάλη βιομηχανία δεν υπήρξε ποτέ στην Ελλάδα- ούτε συνεπώς αριθμητικά αξιόλογη εργατική τάξη. Δεν το επιτρέπει, μεταξύ άλλων, το μικρό μέγεθος της εγχώριας αγοράς. Το περίσσευμα του εργαζόμενου δυναμικού το απορροφούσε, παλαιότερα, η μετανάστευση και διαχρονικά το κράτος, ως «αποθήκη ανέργων», χώρος πολιτικού ελέγχου και εκτόνωσης των κοινωνικών εκρήξεων, τώρα αναμενόμενων. Ο όγκος και ο σταθερός μισθός των δημοσίων υπαλλήλων παρείχε ασφάλεια, πλήρωνε φόρους και τροφοδοτούσε τις μικρές επιχειρήσεις, η οικονομία λειτουργούσε.
Ο Ξενοφών Ζολώτας διακήρυσσε ότι η παραοικονομία έσωζε τη χώρα, λάδωνε τη μηχανή, κατά το κοινώς λεγόμενο. Αλλά, πρόσθετε, το κράτος πρέπει να εισπράττει ένα μέρος της, ώστε να έχει και αυτό έσοδα για τις γενικές ανάγκες. Όταν ρωτάς νεοφιλελεύθερους οικονομολόγους για τη «γραμμή Ζολώτα», σιωπούν. Δουλειά τους είναι να στεγνώσουν τις μηχανές, να τις αχρηστεύσουν, όχι να τις λαδώσουν ώστε να λειτουργούν.
Το τελευταίο παραμύθι είναι οι επερχόμενες επενδύσεις. Μ’ αυτό μεγάλωσαν οι σημερινοί παππούδες. Ακόμα τις περιμένουν αλλά μάταια. Οι στοιχειωδώς αξιόλογες επενδύσεις, εγχώριες και ξένες, στην Ελλάδα μετά τον πόλεμο είναι ελάχιστες, μονοψήφιος αριθμός-μιλάμε για εβδομήντα χρόνια. Δεν φταίει φυσικά… ο ΣΥΡΙΖΑ. Αν σώνει και καλά φταίει για κάτι η Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι επειδή δεν έχει αντιληφθεί πως άλλαξαν ριζικά οι κοινωνικές συνθήκες, π.χ. ιδιοκτήτες έγιναν εν μια νυκτί «προλετάριοι», άνθρωποι χωρίς τίποτα, άνεργοι και προσεχώς άστεγοι, έτοιμοι να εκραγούν. Η οργή του κόσμου έχει σαφές οικονομικό/ταξικό υπόβαθρο αλλά η Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ, παραγνωρίζει τη ριζική κοινωνική ανατροπή. Με αποτέλεσμα η οργή να εκτρέπεται προς τη Χρυσή Αυγή. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως σύνολο, δεν έχει παρουσιάσει, ούτε στο συνέδριό του παρουσίασε, ένα καθαρό πολιτικό σχέδιο, δεν αντιλαμβάνεται ότι η καταστραμμένη πλειοψηφία αποτελεί το Έθνος σε επιθανάτια αγωνία, δεν έχει σαφή άποψη σε ποιους να απευθυνθεί, τι να τους πει, πώς να τους ενώσει, να τους εντάξει σε ένα εθνικό σχέδιο «υπέρ πατρίδος», ανάτασης και ανάστασης, όλων και του καθενός. Διότι η Αριστερά ή θα είναι του καθενός ή δεν θα είναι κανενός.