ΣΧΕΔΙΑΣΜΕΝΗ ΑΠΟΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
Δεν υπάρχει κανείς αναλυτής και παράγων των διεθνών οικονομικών πραγμάτων που να βλέπει ότι η ελληνική οικονομία μπορεί να ανακάμψει. Δεν υπάρχει κανείς αναλυτής που να μπορεί να δει ανάκαμψη της ελληνικής κοινωνίας μετά τη διαλυτική επίθεση που δέχτηκε από τα διεθνή χρηματοπιστωτικά κέντρα που την έριξαν οι επιλογές των κυβερνήσεων ΓΑΠ, Παπαδήμου και η απόφαση της σημερινής συγκυβέρνησης να συνεχίσει στον ίδιο δρόμο.
• Παρά τα ανθρωποκτόνα μέτρα και τις μαζικές απολύσεις, η Κομισιόν προβλέπει δημοσιονομικό κενό 4 δισ. ως το τέλος του 2016.
• Επεκτείνεται το χαράτσι στους λογαριασμούς της ΔΕΗ έως το 2014.
• Επεκτείνεται η «εισφορά αλληλεγγύης» έως το 2016.
• Έρχεται ο ενιαίος φόρος ακινήτων που είναι άγνωστο έως πότε θα διατηρηθεί.
Όλα αυτά την ώρα που η κυβέρνηση, έχοντας αποφασίσει να βαδίσει σταθερά στο δρόμο του σκληρού νεοφιλελευθερισμού που επιβάλλει η γερμανική κυριαρχία, προχωρεί σε χιλιάδες απολύσεις εργαζομένων είτε ομαδοποιώντας τους σε «επίορκους», «ανεπαρκείς», «πλεονάζοντες» κ.λπ. είτε καταργώντας εν ψυχρώ τις υπηρεσίες (οργανισμούς, τομείς, τμήματα) που εργάζονται αυτοί και άλλοι που έτσι τους τρώει κι αυτούς το σκοτάδι: Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια θα πει κανείς και θα έχει δίκιο, μια και οι μνημονιακές δεσμεύσεις των ελληνικών κυβερνήσεων μετά το 2009 προβλέπουν όλο και επαχθέστερα μέτρα. Φαίνεται ότι δεν επαρκούν δύο χιλιάδες απολύσεις, αλλά χρειάζονται 25.000, χρειάζεται και «κινητικότητα», «διαθεσιμότητα», έτσι ώστε να εξαρθρωθεί το Δημόσιο και ο ευρύτερος δημόσιος τομέας και φυσικά να αποδιαρθρωθεί η κοινωνία. Λέει χαρακτηριστικά ο σημαντικός οικονομολόγος Τζέϊμς Γκαλμπρέιθ σε συνέντευξή του στη γερμανική εφημερίδα «Sueddeutsche Zeitung» (ΑΠΕ, 30 Ιουλίου 2013): «Για μένα είναι σαφές ότι η κρίση αλλάζει πρόσωπο. Από οικονομική κρίση, γίνεται κρίση των κεντρικών θεσμών. Το ότι έκλεισε τώρα ακόμα και η δημόσια ελληνική τηλεόραση, ένας θεσμός ελέγχου στη χώρα, δεν είναι καλό σημάδι». Περί αυτού πρόκειται. Διανύουμε περίοδο αποδιάρθρωσης της χώρας και η πολιτική ελίτ με τα ΜΜΕ που ελέγχει βαφτίζει «μεταρρύθμιση» την όλη διαδικασία λεηλασίας και εξόντωσης ανθρώπινου δυναμικού.
Πού άραγε θα βγάλει αυτό; Κανείς δε βλέπει υγιή πορεία και (δι)έξοδο, εκτός από τους ηγέτες χωρών που ακολουθούν αυτήν την πολιτική. Και φυσικά τα επιχειρηματικά συμφέροντα που τους στηρίζουν. Ας θυμηθεί ο αναγνώστης το ύφος του ιταλού πρωθυπουργού Λέτα, που ήταν προ ημερών στην Αθήνα, όταν τον ρωτούσαν για πιθανή συμμαχία του Νότου, για εναλλακτικές λύσεις, για διέξοδο από την κρίση: Εκτός από την υπόδειξη να ακολουθήσει η Ελλάδα σταθερά την ίδια πολιτική (κουνώντας μάλιστα το χέρι, σαν να δείχνει την πορεία με αυστηρότητα), ο λόγος του ήταν υποταγμένος στη φρασεολογία και τη λογική των Μέρκελ-Σόιμπλε: Δεν υπάρχουν άλλες λύσεις!
Φαίνεται όμως ότι υπάρχουν, κάτι που επισημαίνουν πολλοί. Γυρνώντας στον Γκαλμπρέιθ και στην ίδια συνέντευξή του, βλέπουμε την ξεκάθαρη θέση του καθηγητή Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Τέξας: «Αλλάξτε ρότα!» λέει, περιγράφοντας το αδιέξοδο της Ευρώπης: «Η Ευρώπη θα εισέλθει σε μια νέα φάση της κρίσης. Είμαι βέβαιος γι’ αυτό. Οι πολιτικοί δεν καταφέρνουν να θέσουν την κρίση υπό έλεγχο. Πολλοί πολιτικοί δεν φαίνεται να έχουν συνειδητοποιήσει τι πραγματικά συμβαίνει στην περιφέρεια της ευρωπαϊκής ηπείρου. Κι όμως, αρκεί να ταξιδέψει κανείς στην Ελλάδα, για να καταλάβει πόσο σοβαρή είναι η κατάσταση». Επισημαίνει την «τρομερά υψηλή ανεργία των νέων» και την εικόνα των ηλικιωμένων που ψάχνουν στα σκουπίδια για φαγητό: «Εκατομμύρια άνθρωποι κατρακυλούν, το σύστημα υγείας καταρρέει. Βιώνουν μια κοινωνική κρίση, όπως την ξέρουμε μόνο σε αναπτυσσόμενες χώρες. Κι αυτό συμβαίνει στην καρδιά της Ευρώπης. Για μένα είναι σαφές ότι η Ευρώπη πρέπει να ανησυχεί πολύ. Φοβούμαι ότι η Ελλάδα δεν θα τα καταφέρει. Η χώρα κυβερνάται άσχημα, τα ελλείμματα μεγαλώνουν, οι ελίτ προσπαθούν να πλουτίσουν ακόμα περισσότερο».
Κάπως έτσι βλέπουν τα πράγματα όλοι οι άλλοι, πλην Γερμανών και νεοφιλελεύθερων επιρροών τους στην Ευρώπη. Και δεν είναι… αριστεροί αυτοί που τα βλέπουν έτσι. Απλώς λογικοί. Χωρίς το πάθος του μηδενισμού των ελλειμμάτων, καταργώντας σε αντάλλαγμα τους ανθρώπους και την εργασία, χωρίς τη λογική του «ευρώ με κάθε θυσία». Κυρίως όταν το ευρώ μοιάζει πλέον απλώς και μόνο όπλο στα χέρια της γερμανικής κυριαρχίας.