Περί «διαφορών» ΗΠΑ και Γερμανίας

Διερωτώμαι, ειλικρινά, που βρήκαν τόσοι σχολιογράφοι και αναλυτές τη διέξοδο που αναζητεί σήμερα η Ελλάδα σε τυχόν «διαφορές» των Αμερικανών με τη Γερμανία της κας Άγκ. Μέρκελ. Κατανοώ, βεβαίως, ότι ο πνιγμένος πιάνεται από τα μαλλιά του. Αλλά να νομίζουν ευφυείς και πεπειραμένοι άνθρωποι ότι θα μας σώσει (πάλι!) η Αμερική από τον πανευρωπαϊκό πόλεμο που διεξάγεται με επιτελική έδρα το Βερολίνο, νομίζω ότι παραπάει ως τρίτη πολεμική παρέμβαση της Αμερικής στην Ευρώπη.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες, όπως είναι γνωστό, είχαν καταφέρει να κόψουν τη Γερμανία στα δύο, μετά το Β’ Παγκ. Πόλεμο. Κατέστησαν την αποκληθείσα «Δυτική Γερμανία» επαρχία τους. Οι αξιωματικοί και φαντάροι της Αμερικής γυρόφερναν στα γερμανικά μπαράκια και γήπεδα μέχρι την ενοποίηση των δύο Γερμανιών, σαν τυπικοί δυτικογερμανοί νεολαίοι. Οι κυβερνήσεις της μάζεψαν στο Χιούστον, σε όλα τα αμερικανικά πανεπιστήμια, σε σπουδαιότατα αμερικάνικα think tanks, αλλά και εντός του Λευκού Οίκου, τους παραγωγικότερους Γερμανούς εγκεφάλους. Μόνον τον Henry Kissinger θυμηθείτε, που η αμερικανική διοίκηση κατέστησε κορυφαίο γεωπολιτικό της μαέστρο, διατηρώντας τον στο ρόλο αυτό μέχρι και σήμερα, στα βαθειά του γεράματα…. Μετά φανών και λαμπάδων ενοποίησαν τις δύο Γερμανίες, υλοποιώντας το σχετικό όνειρο των νέων φίλων τους. Αφού, πλέον, αυτοί ήσαν οι πολυτιμότεροι για την Αμερική σύμβουλοι και συνεργάτες. Τέλος, «μιλημένες» με την Αγγλία, οι Ηνωμένες Πολιτείες έσπρωξαν τους Βρετανούς έξω από την Ευρωζώνη…. Γιατί, λέτε, τα έκανε όλα αυτά η Αμερική ; Για να «διαφωνεί», τάχα, σήμερα με τη Γερμανία στα ….. οικονομικά, έτοιμη να χαριστεί στον πελιδνό κ. Α. Σαμαρά που πάει τις επόμενες ημέρες για επίσκεψη στο Λ. Οίκο λαχταρώντας μια φωτογραφία με τον αμερικανό Πρόεδρο; Φρονώ ότι είμαστε πολύ γελασμένοι αν σκεφτόμαστε ότι υπάρχουν, τάχα, «διαφωνίες» Αμερικανών – Γερμανών. Απλώς είναι μοιρασμένοι οι ρόλοι τους. Οι Αμερικανοί, ως γνωστόν, φέρνουν γύρα τον κόσμο….. Αλλά τη Γερμανία έχουν εγκαταστήσει τοποτηρητή τους στα ευρωπαϊκά…

Η Ευρώπη διαμορφώνεται κατ’ αυτάς (και όχι μόνο κατά τη δική μου γνώμη!) ως Γερμανική Περιοχή σκέψης και πράξης, με κεντρική έμπνευση των Αγγλοσαξόνων των δύο πλευρών του Ατλαντικού. Η ευρωπαϊκή αυτή πορεία – την οποία θεωρώ ανατάξιμη μόνο με πολύ σοβαρές (και τουλάχιστον αρχικώς ανεξέλεγκτες….) γεωπολιτικές εξελίξεις, αναδεικνύει και το μέγεθος της πολιτικής αναισχυντίας όσων προσπάθησαν να την επιβάλουν με φιλοσοφικές πλύσεις εγκεφάλου στους Έλληνες. Παρουσιάζοντάς την τάχα ως… «ισότιμη ένταξη της Ελλάδος στούς μεγάλους του κόσμου» (θυμάστε τον μακαρίτη πρωθυπουργό Ράλλη, με τους ωραίους λαρυγγισμούς του, πώς το κραύγαζε!) Ξεχνώντας ότι «μεγάλος» δεν γίνεσαι απλώς επειδή σου φοράνε το παντελόνι κάποιου μεγαλύτερου από εσένα….

Πιστεύω ότι επέστη ο καιρός να σκεφτούμε σοβαρά την αλλαγή δόγματος στην άσκηση της ευρωπαϊκής μας πολιτικής. Το περίφημο «Ανήκομεν εις την Δύσιν», που διατυπώθηκε ως μονοκονδυλιά σκέψης υπό το δέος της ύπαρξης (ακόμη, τότε….) του κομμουνιστικού μπλοκ χωρών και υπό το κράτος των ερειπίων που είχε αφήσει η επταετής χούντα στον ψυχισμό του πολιτικού μας κόσμου (διαμένοντος, διατρεφομένου, σπουδάζοντος, φλερτάροντος, διασκεδάζοντος, διαδηλούντος, κ.λπ. πρωτίστως «εις την ευρωπαϊκήν Δύσιν», ) μας οδήγησε εμφανώς σε καθεστώς ελεεινής εθελοδουλείας. Χωρίς την παραμικρή υποψία ότι οφείλει, κατά τις περιστάσεις, ακόμη και το ποντικάκι να ξεσηκωθεί βρυχώμενο, αν κάποιοι αμετανόητοι το χρησιμοποιούν αποκλειστικά ως πειραματόζωο…