Η αλήθεια προς πάσαν κατεύθυνσιν…

Τα δύο κόμματα θυμίζουν τις οικογένειες της αρχαιότητος, τους Ατρείδες και τους Λαβδακίδες, που είχαν φροντίσει να χωθούν ως το λαιμό στο έγκλημα και στην αμαρτία. Θα προσθέταμε στους σημερινούς «αμαρτωλούς» και την εθνική υποτέλεια. Ποιος πολιτικός φορέας έχει τη δυνατότητα να μπει «μπροστάρης» για να οδηγήσει τη χώρα εκτός της γερμανικής Ευρωζώνης; Ποιο κόμμα έχει σχέδιο, θάρρος και ωριμότητα, να μεθοδεύσει την επιστροφή στο εθνικό μας νόμισμα; Διότι όσοι βαυκαλίζονται ότι μπορεί ποτέ να απαλλαγεί η Ελλάδα από τα δεσμά της δουλείας μέσα στην Ευρωζώνη, ή αυταπατώνται ή κοροϊδεύουν τις μάζες. Μέγιστο μέρος του πολιτικού μας προβλήματος είναι ότι η πολιτική ζωή του τόπου έχει νοθευτεί, ότι τα κόμματα εχρεοκόπησαν και δημιουργείται μια πόλωσις μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ. Η πρώτη, καλυπτόμενη με το βολικό και αόριστο μανδύα του «φιλελευθερισμού», επρόδωσε τους ψηφοφόρους της και τους έβαλε στο μαντρί της ξενοδουλείας. Ο δεύτερος αποτελεί μιαν «Αριστερά» που δεν έχει αποσαφηνίσει το ιδεολογικό της περιεχόμενο. Οι ψηφοφόροι, τη μεν Νέα Δημοκρατία την απορρίπτουν, τον δε ΣΥΡΙΖΑ τον αντιμετωπίζουν με επιφυλακτικότητα. Τα παλιά χρόνια, οι ιδεολογίες των κομμάτων είχαν συγκεκριμένα σύνορα. Η Δεξιά, το Κέντρον, η Αριστερά. Το Κέντρον αποτελούσε την εγγύηση της ομαλότητας και της μετριοπάθειας. Αλλά αυτός ο «μεσαίος χώρος» απεβίωσε το 1967 κι η «ληξιαρχική πράξη θανάτου» του υπεγράφη λίγα χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση. «Δολοφόνος» του Κέντρου υπήρξε το ΠΑΣΟΚ. Ένα προσωπικό κατασκεύασμα του Ανδρέα Παπανδρέου, με τη δική του σφραγίδα και τις δικές του αρχές και μεθόδους. Από τον καιρό που λεγόταν ΠΑΚ είχε ξεκόψει τελείως από το παραδοσιακό Κέντρον, μάλλον και νωρίτερα. Άλλωστε, στην περίοδο της επταετίας των συνταγματαρχών, ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε δηλώσει ότι ο Ανδρέας ηγείτο δικού του προσωπικού κόμματος και δεν εκπροσωπούσε την Ένωση Κέντρου. Σήμερα το ΠΑΣΟΚ έχει να επιδείξει μόνο μια ιστορία σκανδάλων, ρεμούλας, αλλεπάλληλων ψευδών, φαιδρών διαδόχων του Ανδρέα, για να καταλήξει βασικός πρωταγωνιστής στην υποδούλωση της Ελλάδος στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το οποίο είναι το «στρατηγείο» της δικτατορικής συμμορίας που στηρίζει το Δ’ Ράιχ.

Στις 24 Ιουλίου ακούσαμε πάλι «πανηγυρικές» δηλώσεις για την επέτειο της αποκαταστάσεως της Δημοκρατίας. Θα ήταν πιο φρόνιμο -από σεβασμό προς τη Δημοκρατία- να αποφευχθούν τέτοιοι κομπασμοί. Διότι, οι πλέον ακατάλληλοι για να μνημονεύσουν αυτήν την επέτειο είναι οι συγκεκριμένοι πολιτικοί, που στις μέρες μας προκάλεσαν τη σήψη και την παρακμή της, την γελοιοποίησαν και τη νόθεψαν. Το 1941, ο κατοχικός πρωθυπουργός Τσολάκογλου αναφερόταν επικριτικά στους μεγαλόσχημους της δικτατορίας Μεταξά που έφυγαν για τη Μ. Ανατολή, επέκρινε την «4η Αυγούστου» και εξεθείαζε την «Νέα Ελληνική Πολιτεία». Μια «Πολιτεία», όμως, που δεν βρισκόταν βέβαια υπό την δικτατορία, αλλά -φυσικά απείρως χειρότερα- είχε γίνει υπόδουλη στο Γ’ Ράιχ. Σήμερα, δεν έχουμε τη δικτατορία των συνταγματαρχών, αλλά ανίκανοι, εξανδραποδισμένοι πολιτικοί και… «δημοκράτες» παρέδωσαν την πατρίδα μας δέσμια στο Δ’ Ράιχ. Για ποια Δημοκρατία, λοιπόν, πανηγυρίζουν; Τη νοθευμένη και μεταλλαγμένη, όπου υπερκυβέρνηση είναι η «τρόικα»; «Δημοκρατία» όπου ο λαός δεν αποφασίζει αυτός για τις τύχες του, αλλά το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες; Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα η πολιτική ζωή της χώρας εκφυλίστηκε. Ας δούμε όλες τις παρατάξεις: Γνώρισμα πάντοτε της Δεξιάς ήταν η ενότητα. Ενότητα γύρω από ένα πρόσωπο, από τον εκάστοτε ηγέτη της. Αυτό αποτελούσε και τη δύναμή της. Αυτό που κανείς δεν τολμά να πει, είναι ότι το «απριλιανό καθεστώς» -αντίθετα με ό,τι λέγεται- έβλαψε τη Δεξιά και ωφέλησε την… Αριστερά! Μπορεί να ακούγεται σαν παραδοξολογία, αλλά είναι γεγονός. Διότι, εξαιτίας της «21ης Απριλίου», για πρώτη φορά στην Ιστορία, η άλλοτε αρραγής Δεξιά πολυδιασπάστηκε και αλληλομισήθηκε. «Απριλιανοί» ήλθαν σε σύγκρουση με τους βασιλόφρονες και με το δεξιό κόμμα της ΕΡΕ. Μεταπολιτευτικά, άβυσσος χώρισε τους βασιλόφρονες από τους Καραμανλικούς. Και οι «Απριλιανοί» συγκρούστηκαν μέχρι θανάτου με τον Καραμανλή. Αντιθέτως, οι Αριστεροί ωφελήθηκαν, διότι από τη στιγμή που βρέθηκαν στις ίδιες εξορίες και φυλακές, παρέα με παραδοσιακούς δεξιούς, στρατιωτικούς και πολιτικούς, το κλίμα γι’ αυτούς άλλαξε. Οι άλλοτε «ακραιφνείς εθνικόφρονες», που μιλούσαν για «κομμουνιστοσυμμορίτες», τώρα εδέχοντο όχι μόνο τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ, αλλά και την είσοδό του στην πολιτική ζωή της χώρας. Κι ο Καραμανλής, χάριν της Προεδρίας της Δημοκρατίας, έκανε «ανακωχή» με την Αριστερά. Αλλά το χάσμα μεταξύ αυτού και του βασικού πυρήνα της Δεξιάς δεν γεφυρώθηκε ποτέ. Σήμερα η Νέα Δημοκρατία αποφεύγει επιμελώς να αναμοχλεύει τις ιστορικές εσωκομματικές διαιρέσεις της. Ο κόσμος της όμως, που είχε γαλουχηθεί με τις ουτοπίες του Καραμανλισμού περί «ευρωπαϊκών ιδεωδών», βλέπει ότι όλα αυτά υπήρξαν χίμαιρες κι αναζητά αποδέσμευση από τα Μνημόνια. Η Νέα Δημοκρατία, με την υποταγή της στο Βερολίνο, δεν έχει την εμπιστοσύνη πλέον των παλαιών ψηφοφόρων της. Για το Κέντρο αναφερθήκαμε ήδη. Ενώ ανέκαθεν γνώρισμα της Δεξιάς ήταν η ενότητα, η τάση στο Κέντρο υπήρξε το σκορποχώρι. Οι κορυφαίες ηγετικές φυσιογνωμίες που διέθετε ήταν δύσκολο να συνυπάρξουν για μεγάλα διαστήματα. Τα προσωπικά πάθη κυριαρχούσαν. Σε κρίσιμη περίοδο, η ηγεσία του Κέντρου δεν θέλησε να καταλάβει τι εσήμαινε κομματική δημοκρατία. Για εκείνα τα χρόνια η ανακίνηση καθεστωτικού σήμαινε εκτροπή. Οι ψύχραιμες, νουνεχείς φωνές δεν εισακούσθηκαν. Και το… «μαοϊκό» σύνθημα «Ό,τι πει ο αρχηγός» έφερε τη διάλυση των πάντων. Μεταπολιτευτικά, η εμφάνιση του Κέντρου αποτελούσε μια ρομαντική ανάμνηση, σκιά του παλαιού εαυτού του, χωρίς δυναμικές ηγεσίες. Κι έσβησε. Ο πολιτικός όρος χρησιμοποιείται σήμερα μόνο για να «νερώνει» το ιδεολογικό κρασί των ακραίων, εκ δεξιών και εξ ευωνύμων: Κεντροδεξιά και Κεντροαριστερά! Οπωσδήποτε, όπως προαναφέραμε, το ΠΑΣΟΚ δεν έχει καμία σχέση με το παλαιό Κέντρο. Και η Αριστερά; Το ΚΚΕ, 40 χρόνια μετά το θάνατο του Ζαχαριάδη, δεν έχει να πει τίποτε πλέον. Ξαναγύρισε ολοταχώς σε πεπαλαιωμένες νοοτροπίες και αγκυλώσεις. Αδυνατεί να μπει σε πρωτοπορία και να συλλάβει τα μηνύματα των καιρών. Πέρα από μια βασική ορθή θέση για έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν κάνει τίποτε άλλο. Δεν διδάχτηκε τίποτε, ούτε από την δική του Ιστορία. Η υπόλοιπη Αριστερά, που θέλησε να εμφανισθεί ως ανανεωτική, λίγα πράγματα κατάφερε. Διότι και το παλιό ΚΚΕ εσωτερικού διέπραξε λάθη. Υπήρξε προοπτική να υπάρξει πραγματική ανανεωτική Αριστερά, με την ΕΔΑ, όπως την εχάραξε ο Σταύρος Ηλιόπουλος. Δυστυχώς όμως, η ΕΔΑ «καπελώθηκε» από το ΚΚΕ εσωτερικού, όπως παλιά είχε «καπελωθεί» από το ενιαίο ΚΚΕ. Στην Γ’ Πανελλαδική Συνδιάσκεψη της ΕΔΑ, τον Απρίλιο του 1978, ο Σταύρος Ηλιόπουλος επεσήμανε, ότι το ΚΚΕ εσωτερικού εκήρυξε «αφύσικα» την επαναλειτουργία της ΕΔΑ τον Αύγουστο του 1974 και δέσμευσε με αποφάσεις και δηλώσεις τη φυσιογνωμία και την πολιτική της. Αντί της πλήρους αυτονομίας της, την προέβαλαν σαν «παράρτημα και προθάλαμο ενός άλλου κόμματος» και επεδίωκαν τη συγχώνευσή της με το ΚΚΕ εσωτερικού. Ετόνισε τότε ο Στ. Ηλιόπουλος ότι: «Η σύγχυση γύρω από τα θέματα αυτονομίας της ΕΔΑ και της οριοθέτησής της προς το ΚΚΕ εσωτερικού υπονομεύει την αυτόνομη ύπαρξη και λειτουργία της…». Άλλη «ευρεία Αριστερά» θα είχαμε σήμερα, εάν άκουγαν τότε τον Ηλιόπουλο. Μια πατριωτική Αριστερά, χωρίς ακατάληπτες σουρεαλιστικές «συνιστώσες», που θα μπορούσε να προσελκύσει μεγάλες μάζες δημοκρατικών πολιτών.

Οι οπαδοί θα γνώριζαν με πλήρη σαφήνεια τις ιδεολογικές αρχές και την συγκεκριμένη πολιτική του κόμματος. «Πρώτα η Ελλάδα», ήταν το «πιστεύω» του Στ. Ηλιόπουλου. Σήμερα, οι μάζες δεν προσεγγίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ από ιδεολογία, αλλά από απελπισία. Πάντα φοβούνται την διάψευση των προσδοκιών τους. Από εκεί και πέρα, τι μένει; Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες θα ήσαν μια λύση με την αντιμνημονιακή γραμμή τους για τους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας και όχι μόνον. Οι δεξιοί όμως διστάζουν να βγουν από το «μαντρί». Μόνος φορέας που κερδίζει σταθερά άνοδο είναι η Χρυσή Αυγή. Φροντίζουν γι’ αυτό όλα τα κόμματα, με την αψυχολόγητη τακτική τους. Τα παλιά χρόνια η Ένωσις Κέντρου κατηγορούσε την ΕΡΕ ότι με το αστυνομικό της κράτος γινόταν ο καλύτερος τροφοδότης του κομμουνισμού. Σήμερα, τα λεγόμενα κόμματα του «συνταγματικού τόξου», με την αλλοπρόσαλλη και εσφαλμένη τακτική τους, γίνονται οι καλύτεροι τροφοδότες της Χρυσής Αυγής. Έφθασε στο σημείο γελοιότητος η συγκυβέρνηση, η οποία έχει καταδικάσει το λαό σε πείνα, να κατηγορεί το κόμμα του κ. Μιχαλολιάκου επειδή διένειμε δωρεάν τρόφιμα σε αναξιοπαθούντες. Ο κόσμος αυτός, που αδιαφορεί πλέον για ιδεολογίες και απαξιώνει συνολικά το σαθρό πολιτικό σύστημα, είναι μοιραίο να στραφεί με πείσμα προς εκείνους που βλέπει ότι τον συνδράμουν. Τα κυβερνητικά κόμματα με την ξενοδουλεία τους έφθειραν ανεπανόρθωτα τη Δημοκρατία. Κι όταν ο λαογδάρτης Στουρνάρας θα παίρνει τα σπίτια των πολιτών για χρέη ολίγων ευρώ, που αδυνατούν να πληρώσουν στις εφορίες, η Χρυσή Αυγή θα αυξάνει τις ψήφους της. Να μη δυσανασχετεί λοιπόν η συγκυβέρνηση. Ο κίνδυνος από αυτήν και μόνο προέρχεται κι από κανέναν άλλον. Ο «οικονομικός φασισμός» κατοικοεδρεύει στον δικό της χώρο. Είναι όμως εικόνα αυτή του πολιτικού μας σκηνικού, που να επιτρέπει ελπίδες για αποτίναξη του ευρωγερμανικού ζυγού; Ασφαλώς όχι. Η αλυσίδα λαθών του παρελθόντος είναι μεγάλη. Είμαστε ικανοί να αποφύγουμε καινούργια λάθη; Θα πρυτανεύσει η λογική και το εθνικό συμφέρον; Για πολλοστή φορά το επαναλαμβάνουμε: Όσο είμαστε μέσα στην Ευρωζώνη και στο ευρώ, δεν πρόκειται ποτέ να ξεχρεώσουμε, δε θα πάρουμε ανάσα, θα είμαστε δούλοι. Έχουμε ήδη εκχωρήσει την εθνική μας ανεξαρτησία. Στον ορίζοντα προβάλλουν συμφορές. Έρχεται καινούργια μνημονιακή θύελλα.

Η Ελλάδα κινδυνεύει να αφανισθεί πλήρως. Έχουμε μια συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ που αντλεί την ύπαρξή της από το Βερολίνο. Γι’ αυτό ήταν αναπόφευκτο να καταντήσει ανδρείκελο της «τρόικας». Αυτή η έλλειψη αντίστασης από μέρους των κυβερνώντων, εμόλυνε όλους τους τομείς της ελληνικής ζωής. Αντί να αντιδράσουν δυναμικά στην γερμανική κατοχή, την έκαναν κανόνα ζωής και μοιρολογούν για τις «αναγκαίες υποχρεώσεις» μας. Έτσι αποκαλούν τη δική τους δουλοφροσύνη. Μπορεί, λοιπόν, να γίνει κάτι; Ναι. Ένα Λαϊκό Μέτωπο όλων των αντιμνημονιακών δυνάμεων. Να συμφωνήσουν σε ένα μίνιμουμ πρόγραμμα συνεργασίας. Να καλέσουν κοντά διακεκριμένους οικονομολόγους, προκειμένου να καταρτίσουν συγκεκριμένο πρόγραμμα επιστροφής στο εθνικό μας νόμισμα. Και να χαράξουν μια νέα εξωτερική πολιτική, εκτός Ευρωζώνης. Να παρουσιάσουν το πρόγραμμα στο λαό και μετά να καλέσουν τη συγκυβέρνηση να φύγει. Κι αν δεν το πράξει, να παραιτηθούν από τη Βουλή όλα τα κόμματα της αντιπολιτεύσεως. Τότε, οι Σαμαράς – Βενιζέλος θα αναγκασθούν να συρθούν στις κάλπες. Αυτή είναι η λύση. Ας παραμερίσουν οι αντιμνημονιακοί κομματικούς εγωισμούς και αντιπαλότητες. Η Ελλάς δεν θα μας περιμένει επ’ άπειρον! Έχει και η υπομονή της Ιστορίας τα όριά της…