Η αδυσώπητη δημογραφική μας αποσάθρωση!
Που εξελίσσεται σιωπηρά ως ακατάσχετη πληθυσμιακή (και όχι μόνο) αιμορραγία, καθώς στην πρώτη γραμμή των ελληνικών προτεραιοτήτων, ιεραρχούνται κυρίως όσα βαναύσως δυναστεύουν την εθνική καθημερινότητα. Οπόταν και οι αυτόδηλοι κίνδυνοι από την αντίστροφη μέτρηση όσον αφορά τους δημογραφικούς αριθμούς και τις αναπαραγόμενες συνέπειες, περιθωριοποιείται. Ό,τι χειρότερο.
Γιατί όταν επέλθουν μη αναστρέψιμες παθογένειες, ως αποτέλεσμα της κακοήθους αυτής πληθυσμιακής αποσαθρώσεως, θα είναι μάλλον αργά. Με τα προφανή παράγωγα να εισπράττονται με όρους καταθλιπτικών συνεπειών. Είτε ως βίαιη μετάλλαξη των κοινωνικών δομών και των εθνικών χαρακτηριστικών. Είτε ως κατάρρευση των οικονομικών δυναμικών, που σχετίζονται με ζητήματα όπως είναι οι δυνατότητες των ασφαλιστικών ταμείων ή όπως η αδυναμία διασφαλίσεως του εθνικού προσδόκιμου, χωρίς τεχνητή ενδεχομένως πληθυσμιακή ενίσχυση. Με ό,τι αυτό σημαίνει. Και είναι σαφές ότι αυτό τελικά μπορεί να ερμηνευθεί, συναπτόμενο και προς το μεταναστευτικό. Κατά τρόπο που διαφοροποιεί άρδην τις σημερινές προσεγγίσεις αυτού ειδικότερα του ζητήματος, γύρω από το οποίο παίζονται πολλά πολιτικά παιχνίδια. Και που σε τελική ανάλυση μπορεί ν’ απαιτήσει νέα εντελώς αξιολόγηση και κυρίως στρατηγική διαχείριση.
Τα τελευταία στοιχεία που και οι Ευρωπαϊκές Υπηρεσίες, αλλά και η ΕΛΣΤΑΤ δίδουν όσον αφορά και την υπογεννητικότητα καθ’ εαυτήν -που είναι και το ζητούμενο- και την εκ των πραγμάτων διαρροή πληθυσμιακού δυναμικού της χώρας προς άλλους προορισμούς, ως εξ ανάγκης επιλογή και διέξοδος από τον ασφυκτικό κλοιό της κρίσεως, συνιστούν εύγλωττα σήματα εθνικού κινδύνου. Γιατί: Εάν και όταν γίνει δυνατή επαρκής υπέρβαση των σημερινών αδυσωπήτων προβλημάτων (το ευκταίον) κάποιες από τις συνέπειες δεν θα είναι δυνατόν ν’ αναστραφούν. Το απευκταίον.
Ή τουλάχιστον να μετριασθούν. Και η πρώτη και σοβαρότερη, άπτεται ακριβώς του δημογραφικού, που εξάλλου υπήρξε για τη χώρα έωλο ζήτημα, με διαχρονικές τάσεις υποτροπής. Οφειλόμενο σε πλειάδα περιστασιακών αιτίων, αλλά και αδυναμιών που απορρέουν από τάσεις δημογραφικής κοπώσεως, όπως αναφέρουν επαϊοντες.
Οι δείκτες που τα νέα στατιστικά δεδομένα πιστοποιούν με άτεγκτους αριθμούς, προσδιορίζουν επακριβώς δυναμικές δημογραφικής αποδομήσεως, με τάσεις επιδεινώσεων, όταν υπάρξει έστω και μια πρώτη ανάγνωση του καταθλιπτικού ισοζυγίου γεννήσεων-θανάτων. Με τους δεύτερους να επαυξάνονται. Και τις πρώτες ν’ απομειώνονται την τελευταία τριετία, που αποτελεί περίοδο εξάρσεως της χρεωκοπικής ολισθήσεως. Κι από κοντά η φυγή που συντελείται αδιάλειπτα και που αφορά τις ζωτικότερες (και πιο παραγωγικές) ηλικίες. Κάτι που αποτελεί το πιο ουσιώδες στοιχείο της ζοφερής πραγματικότητος, η οποία χειροτερεύει και βαίνει ανατασσόμενη αντί να περιστέλλεται.
Ενδεικτικά είναι κάποια στοιχεία της Στατιστικής Αρχής (τα οποία πήραμε από το Κυριακάτικο «Έθνος») σύμφωνα με τα οποία: Ενώ το 2008 οι γεννήσεις στην Ελλάδα έφτασαν τις 118.000 περίπου, το 2011 (που η κρίση έδειξε για τα καλά τα δόντια της) έπεσαν στις 106.000! Με την κατιούσα να επιταχύνεται δραματικά την αμέσως επόμενη περίοδο, ενώ προδικάζεται ακόμη δραστικότερη συρρίκνωση εν συνεχεία. Πράγμα που εμφανίζει τις εθνικές προοπτικές, ακόμη οδυνηρότερες. Και κατ’ ακρίβειαν επικινδυνότερες, γνωρίζοντας πώς αυτές οι ολισθήσεις αδυσωπήτως εξαργυρώνονται.
Κι αυτό, ενώ και προ κρίσεως, οι προβλέψεις με βάση τα στατιστικά δεδομένα και τους αριθμούς, ήσαν επίσης καταθλιπτικές. Δηλαδή και υπό φυσιολογικές συνθήκες, σε βάθος εικοσαετίας, οι δημογραφικοί αριθμοί ούτως ή άλλως θα είχαν διαβρωθεί ανησυχητικά. Με τη διαφορά ότι: Και ανθεκτικότερες υπήρξαν οι δομές και οι κοινωνικές δυναμικές επενεργούσαν θετικότερα. Χωρίς τις μονοδρομικές επιλογές που επιβάλλονται από την κρίση, σ’ επίπεδο οικογενειακού σχεδιασμού. Κάτι που αφορά μεν ατομικά τους πολίτες, αλλά και που συνάπτεται άμεσα με τη γενικότερη στρατηγική της πολιτείας. Η οποία, αν δεν φροντίσει το ταχύτερο ν’ αναστρέψει κάποια δεδομένα, θα βρεθεί μπροστά σε πληθυσμιακή συρρίκνωση τέτοια, που θα ισοδυναμεί με βάναυσο εθνικό ακρωτηριασμό.