Διά χειρός…

…του καθηγητή Κλασικής Φιλολογίας και συγγραφέα Γιώργου Γιατρομανωλάκη από το άρθρο του στο «Βήμα» με τίτλο: «Μεταπολιτευτικά: Το αλάτι και η δημοκρατία».

Απόλυτο στόμα και νταηλίκι…

«Η οδός της υπεύθυνης, έλλογης και αυστηρής δημοκρατίας έπρεπε να είχε επιλεγεί από το 1974. Σήμερα τα πράγματα έχουν δυσκολέψει αφάνταστα για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Μερίδιο της καταστροφής έχουμε όλοι. Σαράντα χρόνια όλοι μας, με τον τρόπο μας και με την ανοχή μας, εκθρέψαμε το τέρας. Που κοντεύει να μας αφανίσει. Ποια είναι η λύση; Αυτό ο λαός θα το βρει. Εμείς το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι: “Τουλάχιστον, ας ανοίξουμε τα αφτιά μας”. Το ΠΑΣΟΚ του ʼ81 μας είχε προειδοποιήσει με σαφήνεια τι θα πράξει. Και το έπραξε. Η ΝΔ το ίδιο. Μας προειδοποιούσε τι θα κάνει και τι όχι. Εμείς ή κάναμε πως δεν καταλαβαίναμε ή μας άρεσαν όσα ακούγαμε. Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΧΑ μας έχουν επίσης προειδοποιήσει τι θα πράξουν. Πώς θα πολιτευθούν. Μας έχουν δείξει με τη συμπεριφορά τους, μέσα και έξω από τη Βουλή, ποια δημοκρατία έχουν κατά νου. Η δημοκρατία (μας λένε) είναι μπελαλίδικο και αχάριστο πολίτευμα. Θέλει λογισμό. Θυσίες. Δεν κάνει χατίρια. Ενώ μια Βουλή μωρή είναι εύκολη. Τι χρειάζεται; Απόλυτο στόμα και νταηλίκι. Η ψήφος του λαού είναι δεδομένη. Μετά βλέπουμε. Τόσοι και τόσοι. Γιατί όχι κι εμείς; Εμείς είμαστε τώρα το άλας της δημοκρατίας».

****

…του Περικλή Δημητρόπουλου από το άρθρο του στα «Νέα» με τίτλο «Πολλά χέρια στο καπάκι του οχετού».

Δεν είναι ανεμόμυλος, είναι οχετός…

«Ο Πρόεδρος της Βουλής Βαγγέλης Μεϊμαράκης κατέφυγε χθες σε μια συμβολική κίνηση, παραχωρώντας τη θέση του στον Γιάννη Δραγασάκη για να σταθεί όρθιος στο πλευρό του σαν καλός πατέρας ή οργισμένος κέρβερος. Αλλά αυτό δεν φτάνει. Το σύνθημα το έδωσε ακόμη μία φορά ο Γιώργος Καμίνης τσιτάροντας στο Mega τον Ηλία Ηλιού: “Θα τους ταράξουμε στη νομιμότητα”. Κι αυτό δεν σημαίνει τίποτε άλλο από μηδενική ανοχή στη χυδαιότητα, τις προσβολές, τους χουλιγκανισμούς, τις απειλές. Οτιδήποτε λιγότερο συνιστά πλέον άτακτη υποχώρηση, σημαίνει ήττα.

Ο δήμαρχος Αθηναίων δείχνει έτοιμος γιʼ αυτή τη μάχη. Αλλά δεν μπορεί να τη δώσει μόνος με περιστασιακό σύμμαχο τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη. Χρειάζεται στο πλευρό του όλες τις πολιτικές δυνάμεις του συνταγματικού τόξου. Επιβάλλεται μια κοινή στάση, μια καθολική επίθεση νομιμότητας για να μην εκφυλιστεί η προσπάθεια του Γ. Καμίνη ή οποιουδήποτε άλλου σε έναν ηρωικό δονκιχωτισμό που θα φλερτάρει με τη γραφικότητα. Η Χρυσή Αυγή δεν είναι ανεμόμυλος αλλά ούτε και τέρας με είκοσι κεφάλια που ξερνάνε φωτιές. Οχετός είναι. Μόνο που το καπάκι δεν θα κλείσει αν λερώσει μόνο ένας τα χέρια του».

****

…του Δημήτρη Χριστόπουλου, αντιπροέδρου της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, επίκουρου καθηγητή στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου Αθηνών, από το άρθρο του στο «Βήμα» με τίτλο «Απαγόρευση συναθροίσεων: νέος θεσμικός εθισμός».

Πρακτικές εκφυλισμού του πολιτεύματος…

«Ο ρόλος των αστυνομικών αρχών είναι η αντιμετώπιση των εγκληματικών πράξεων, η σύλληψη των δραστών και όχι η προληπτική περιστολή των ατομικών και πολιτικών ελευθεριών. Η Ελληνική Αστυνομία οφείλει να κάνει τη δουλειά της. Και η δουλειά αυτή δεν είναι να ρίχνει άσφαιρα πυρά που θυματοποιούν τους θύτες και γελοιοποιούν τους θεσμούς. Έγραψα “άσφαιρα”… Το ξανασκέφτομαι. Όχι τόσο. Διότι η ζημιά έχει γίνει. Η απαγόρευση συναθροίσεων τείνει να κατασταθεί ο νέος θεσμικός εθισμός. Αν οι της Χρυσής Αυγής παρανόμως μαζεύονται για να διαπράξουν κάτι που πιθανώς είναι άδικη πράξη, ας προσαχθούν και ας αποφασίσει η Δικαιοσύνη αν έχουμε παρανομία. Ας μην ξεχνάμε εξάλλου πως η Ελληνική Αστυνομία έχει πλούσια εμπειρία στο να μαζεύει αθρόα πολίτες. Αντιθέτως, η εκ των προτέρων απαγόρευση κάθε συνάθροισης μας εξοικειώνει με πρακτικές εκφυλισμού του πολιτεύματος. Όσο κι αν αυτό πλέον αγγίζει τα όρια της κοινοτοπίας, αν το συνηθίσουμε, έχουμε πρόβλημα.
Και επειδή το συνηθίζουμε, είναι προφανές ότι έχουμε πρόβλημα».

****

…του Παντελή Μπουκάλα, από τις «υποθέσεις» του στην «Καθημερινή» στο ένθετο «Τέχνες και Γράμματα».

Ανέκδοτα της κρίσης

«Όσο ξέρω, ελληνόγραπτο βιβλίο με τις “Λέξεις της κρίσης” δεν έχει εκδοθεί. Ένα τομίδιο, πάντως, με “Ανέκδοτα της κρίσης”, με τη συναγωγή και ταξινόμηση των κυκλοφορούντων, πιθανότατα θα γινόταν μπεστ σέλερ, ιδίως αν στο εξώφυλλο είχε τον ορισμό της κρίσης: “Κρίση είναι να σε ταΐζουν τα περιστέρια στο Σύνταγμα”. Το χειμώνα λ.χ., με το πετρέλαιο σε τιμή σαμπάνιας, κυκλοφόρησαν αρκετά θερμαντικά ανέκδοτα. Αντιγράφω: “Το λεωφορείο έχει θέρμανση. Αν βάλει και Ίντερνετ, μετακομίζω”. “Ήρθε ένας καινούργιος στην πολυκατοικία και θέλει νʼ ανάψει καλοριφέρ. Μαζεύουμε υπογραφές να τον διώξουμε”. “Λέμε σόκιν στο καλοριφέρ, μπας κι ανάψει”. “Είμαστε η γενιά που πρόλαβε τα καλοριφέρ αναμμένα”. Κοντά στο πετρέλαιο η βενζίνη, στην ακρίβεια της οποίας χρωστάμε την κάποια ανακούφιση του κυκλοφοριακού, αλλά μας χρωστάει την επιβάρυνση του κυκλοφορικού μας. Ιδού ένα από τα βενζινοκίνητα ανέκδοτα: “Έβαλα πενήντα ευρώ αμόλυβδη. Ο βενζινάς μού προξένεψε την κόρη του”.
Πριν από το συντομότερο υπουργικό ανέκδοτο “Άδωνις-υπουργός Υγείας”, δίκην ηρεμιστικών ή ευφραντικών κυκλοφορούσαν ήδη κάμποσα υγειονομικά ανέκδοτα, ακούσιοι πνευματικοί πατέρες των οποίων είναι ο κ. Αβραμόπουλος, ο κ. Ν. Κακλαμάνης, ο κ. Λοβέρδος, ο κ. Λυκουρέντζος. Δείγμα: “Πήγα στο φαρμακείο να πάρω αντιβηχικό. Τριάντα ευρώ μού λέει ο φαρμακοποιός. Μου κόπηκε ο βήχας. Μαχαίρι”. “Φήμες λένε ότι το ΙΚΑ θα μετονομαστεί σε ΙΚΕΑ με σλόγκαν ʽΘεραπεύσου μόνος σουʼ”. “Το μόνο θετικό που βρίσκω σήμερα είναι η ομάδα του αίματός μου”. Και: “Πέρασα κατάθλιψη. Με άριστα”.»