Γερμανοί και Αμερικανοί η αδήριτη καταστροφή μας

Με το Σύμφωνο του Λονδίνου το 1953 οι Αμερικανοί δημιούργησαν το ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΘΑΥΜΑ της τότε Δυτικής Γερμανίας του Έρχαρτ –ο καγκελάριος Αντενάουερ αποτελούσε ουσιαστικά διακοσμητικό πρόσωπο– και ταυτόχρονα βύθισαν στην ανέχεια αρκετές ευρωπαϊκές χώρες, ανάμεσα στις οποίες ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ την Ελλάδα.

Ο λόγος είναι πρόδηλος και κατέστη συντόμως πασίγνωστος: Απαγόρευσαν (διά της… πειθούς) στους συμμετάσχοντες στις διαπραγματεύσεις του εν λόγω Συμφώνου, να διεκδικήσουν για λογαριασμό των χωρών τους τις ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ από τις ιλιγγιώδεις καταστροφές, που προκάλεσαν οι χιτλερικές ορδές κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Προσθέτω αναφορικά με την Ελλάδα ότι, εκτός από την πλήρη διάλυση των υποδομών της χώρας μας, τις δολοφονίες των ανθρωπόμορφων τεράτων του Ναζισμού και τις πυρπολήσεις εκατοντάδων χωριών μαζί με τους κατοίκους τους, οι σημερινοί απόγονοι των τότε κυνικών εγκληματιών, ΜΑΣ ΟΦΕΙΛΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΤΟΧΙΚΟ ΔΑΝΕΙΟ, το οποίο ήταν ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΟ (και ας μην το αποκαλούν πλέον έτσι διάφοροι οικονομολόγοι) – ΔΑΝΕΙΟ που προκάλεσε τη θανατηφόρα ΠΕΙΝΑ του 1941, με τα αποσκελετωμένα και τυμπανιαία πτώματα να καλύπτουν τους δρόμους της Αθήνας. Πτώματα που τα είχα δει με τα μάτια μου ως οκτάχρονο παιδί τότε. (Ανατριχιαστικές εικόνες που με ακολουθούν στον ύπνο μου και στον ξύπνιο μου.)

(Στα προαναφερθέντα δεν περιέλαβα ανυπολόγιστης αξίας πολιτιστικούς θησαυρούς –επιμένει ορθά σʼ αυτούς ο Μανώλης Γλέζος– που μας κατάκλεψαν εν ψυχρώ.)

Το κίβδηλο επιχείρημα της γερμανικής πλευράς κατά τις διαπραγματεύσεις του Συμφώνου του Λονδίνου –κίβδηλο και ψευδέστατο, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων– ήταν η καταβολή των αποζημιώσεων μετά την επανένωση της Γερμανίας. Επανένωση που ούτε με τηλεσκόπιο δεν φαινόταν τότε. Μια επανένωση –αυτό είναι το μόνο σχόλιο που θέλω να κάνω–, η οποία ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΟΤΕ. Η βουλιμία για ΔΥΝΑΜΗ αυτού του λαού ήταν γνωστή από την εποχή του Μπίσμαρκ. Βουλιμία για δύναμη και καταδυνάστευση των γειτόνων του. Εμφανίστηκε, όμως, στη Σοβιετική Ένωση ο πολλά υποσχόμενος στην αρχή Γκορμπατσόφ ΚΑΙ ΜΟΙΡΑΙΟΣ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ, και τα πράγματα πήραν την τροπή που πήραν. Δυστυχώς για μένα, διότι την ύπαρξη της Σοβιετικής Ένωσης τη θεωρούσα αναγκαία και ευτυχώς για πολλούς άλλους, Έλληνες και ξένους.

Σημασία δεν έχει, βέβαια, η υποθετική για το τι θα έπρεπε να μην έχει συμβεί, υποκειμενική μου εκτίμηση. Σημασία έχει το τι θα συμβεί τώρα με τη συνάντηση Σαμαρά – Ομπάμα. Ενός Σαμαρά προσδεδεμένου στο ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ άρμα και ενός Ομπάμα με εκ διαμέτρου αντίθετα συμφέροντα από εκείνα του Βερολίνου. Ακατάλληλος ο πρώτος, έχοντας στο μυαλό του την ΑΠΕΙΛΗΤΙΚΗ δήλωση Σόιμπλε κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα.

-«Κρατήστε έξω από το παιχνίδι στην Ελλάδα τους Αμερικανούς, γιατί έχω τον τρόπο να σας κάνω τη ζωή δύσκολη» – και ΧΡΗΣΙΜΟΣ για την Ελλάδα αυτή τη στιγμή ο δεύτερος –θιασώτης, γαρ, της παρεμβατικής πολιτικής τύπου Keynes–, εξαιτίας των επικείμενων γερμανικών εκλογών.

Ο Προκόπης Παυλόπουλος, έμπειρος και οξυδερκής πολιτικός, αποδεικνύει με αδιάσειστα επιχειρήματα ότι η Αμερική σήμερα «είναι ουσιαστικά η μόνη δύναμη που μπορεί να αποτελέσει αντίπαλο δέος στην “επέλαση” των Γερμανών», φέρνοντας τους αλαζόνες επιτελείς της Μέρκελ σε δύσκολη θέση. (Λεπτομέρειες στο ιστολόγιο triklopodia.)

Υπάρχει, όμως, και το δημοσίευμα του Μανώλη Κοττάκη στη «Δημοκρατία» της περασμένης Κυριακής. Ένα λεπτομερώς φλύαρο δημοσίευμα για τις φιλικές προθέσεις των Αμερικανών απέναντι στην Ελλάδα. Φιλικές με πολλά εισαγωγικά, αφού στο σχέδιό τους – σχέδιο που έχει στόχο την αποπληρωμή του ελληνικού χρέους το 2063! Χωρίς «κούρεμα» και χωρίς να αφαιρούν ούτε ένα ευρώ από το κατοχικό δάνειο και τις ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ που εκείνοι ΕΜΠΟΔΙΣΑΝ να καταβληθούν στην Ελλάδα με το ΣΥΜΦΩΝΟ του Λονδίνου ήδη το 1953! Κακά τα ψέματα. Τα δικά τους συμφέροντα προωθούν οι Αμερικανοί και μάλιστα όχι μόνο οικονομικά, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΑΙΟΠΟΛΙΤΙΚΑ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το Κυπριακό. Επιδιώκουν, όπως γράφει ο Μανώλης Κοττάκης, τη σύσταση νέου κυπριακού κράτους «με βάση το Σχέδιο Ανάν»!

Μακροπρόθεσμα μας έχουν καταδικάσει να κινούμαστε μεταξύ Ουάσινγκτον και Βερολίνου, δηλαδή μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης. Βραχυπρόθεσμα, όμως, με μετρημένες τις ημέρες που ακολουθούν, μας ευνοεί η προσκόλλησή μας στην Ουάσινγκτον. Στην Ουάσινγκτον –ευτυχέστατη αυτή η σύμπτωση– του Μπαράκ Ομπάμα.

ΥΓ.: Τα μέλη της δικομματικής κυβέρνησης που βρίσκονται… ακόμα στην εξουσία, μαζί με γενικούς γραμματείς υπουργείων και άλλους αξιωματούχους, είναι νομίμως (ή και παρανόμως) ματσωμένοι. Πώς να καταλάβουν, λοιπόν, αυτοί, έστω και αμυδρά, έστω και ξώπετσα, το αφόρητο δράμα των πλείστων συμπολιτών τους. Οι άνθρωποι αυτοί είναι εκ πεποιθήσεως ανάλγητοι και αντιμετωπίζουν τους συνανθρώπους τους ως αριθμούς ή πιόνια στη δωσιλογική τους σκακιέρα. «Έστι δίκης οφθαλμός», όμως, «ος τα πανθʼ ορά» και ορισμένους εξ αυτών –Παπούλια λόγο Προεδρικών Διαταγμάτων και υπουργούς λόγο Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου– θα τους ανταμείψει όπως τους αξίζει…