Το παιχνίδι των «δόσεων», η σφαγή των απολύσεων και ο εκβιασμός για «τα χειρότερα που έρχονται»

«Μία προαπαιτούμενη δράση χωρίζει την Ελλάδα από τη δόση των 4 δισ. ευρώ», έγραφε το απόγευμα της Τετάρτης ο τίτλος ενός ενημερωτικού site, δημιουργώντας στους πολίτες (σε όσους εξακολουθούν να τρέμουν με τις απειλές της κυβέρνησης για έξοδο από το ευρώ και σε όσους είναι ακόμα εξαρτημένοι από το κυβερνητικό δίδυμο που έφερε τη χώρα στην καταστροφή) την εύγλωττη συνέχιση της φράσης: «Άντε, ρε παιδί μου, να την κάνουμε κι αυτή τη δράση, να πάρουμε τα 4 δισ.»! Εδώ βρίσκεται η απάτη, η παγίδα στην οποία πέφτει συνεχώς μεγάλο κομμάτι του εκλογικού σώματος από τα μέσα του 2009 και μετά: Να κάνουμε όσα πρέπει (δηλαδή όσα ψήφισαν οι κυβερνήσεις ΓΑΠ, Παπαδήμου, Σαμαρά περί Μνημονίων και εκχώρησης της εθνικής κυριαρχίας) για να μην έρθουν τα χειρότερα. Ποια χειρότερα; Το μεγάλο πλεονέκτημα «των χειρότερων» είναι ότι δεν έχουν ταυτότητα, δεν έχουν πρόσωπο, αλλά «φαντάσου για να περνάμε έτσι άθλια όπως περνάμε τώρα, πόσο αθλιότερα θα είναι όταν έρθουν τα χειρότερα»! Είναι η προφανής απάτη της ταυτολογίας και η αποθέωση της εκβιαστικής τακτικής προς τους πολίτες. Αυτό λειτούργησε στις δεύτερες εκλογές του 2012 (17 Ιουνίου), όταν οι ψηφοφόροι πιέστηκαν από τα κυβερνητικά κόμματα και τα ΜΜΕ κατά ακραίο τρόπο, με όπλο τον πανικό και το επιχείρημα «θα χάσεις κι αυτά που έχεις», με αποτέλεσμα το 32% που συγκέντρωσαν αθροιστικά ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του Μαΐου να γίνει 42% ένα μήνα μετά και να αποκτήσουν δικαίωμα (θεσμικό κοινοβουλευτικά και αριθμητικό λόγω εκλογικού νόμου) τα κόμματα της καταστροφής να κυβερνήσουν εκ νέου.

Τώρα ξαναπαίζεται το ίδιο έργο: Αργούν να μας δώσουν τη δόση, δεν θα πάρουμε τη δόση, θα περικόψουν τη δόση, δεν είμαστε συνεπείς, οι εταίροι απειλούν, τι θα γίνει, δεν θα υπάρχουν λεφτά για μισθούς και συντάξεις κ.λπ. Γιατί άραγε είναι ίδιο το έργο κάθε φορά; Μα γιατί «πιάνει». Όπως λένε οι προπονητές, «ομάδα που κερδίζει δεν την αλλάζεις», έτσι όσο λειτουργεί η ανασφάλεια και ο φόβος στο εκλογικό σώμα δεν έχει λόγο η κυβέρνηση και τα εξαρτημένα μέσα ενημέρωσης να ανανεώσουν το ρεπερτόριο πίεσης. Άλλοι πιστεύουν ότι δεν είναι σε θέση να αλλάξουν μεθόδους πίεσης αν και βλέπουν ότι ο κόσμος όλο και απομακρύνεται ψυχικά από την Ευρωπαϊκή Ένωση, όλο και μακρύτερα πηγαίνει από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (σε αρκετές περιπτώσεις σε ακραίες εκδοχές της πολιτικής ζωής, όπως η Χρυσή Αυγή), όλο και αυξάνει η πιθανότητα να χάσουν την εξουσία. Αν έχει βάση αυτή η θεώρηση, πρέπει να δούμε γιατί άραγε δεν είναι σε θέση να κάνουν κάτι άλλο παρά μόνο να απειλούν.

Η πιο πιθανή εξήγηση είναι ότι έχουν περάσει ήδη στο στάδιο εφαρμογής του δεύτερου σταδίου του πειράματος σε βάρος της χώρας (στο όνομα της Ευρωζώνης, του κοινού νομίσματος και της ταύτισης της πολιτικής ελίτ της Ελλάδας με το αντίστοιχο σώμα της ΕΕ) και το επερχόμενο τρίτο είναι απλώς η φυσική συνέχεια του δεύτερου. Αυτό το δεύτερο λοιπόν στάδιο περιλαμβάνει μαζικές εξοντώσεις εργαζομένων με «ξαφνικούς θανάτους» τύπου ΕΡΤ ή με εν μέρει προαναγγελλόμενους, όπως οι «θάνατοι» των δημοτικών αστυνομικών, των σχολικών φυλάκων, των καθηγητών στα επαγγελματικά λύκεια. Δείτε τι γράφει το ρεπορτάζ του site που είχε τον… παραινετικό τίτλο της αρχής: «Σύμφωνα με κύκλους του υπουργείου Οικονομικών, η Ελλάδα έχει μέχρι σήμερα εκπληρώσει 21 από τα 22 προαπαιτούμενα και το 22o, που αφορά το ζήτημα της κινητικότητας στο υπουργείο Παιδείας, αναμένεται να εκπληρωθεί την Πέμπτη, με τροπολογία που θα καταθέσει ο υπουργός Παιδείας Κ. Αρβανιτόπουλος στη Βουλή». Τώρα που διαβάζουμε θα έχει ήδη κατατεθεί ή θα έχει πάρει καμιά τεχνητή αναβολή. Κινητικότητα λοιπόν, διαθεσιμότητα, απόλυση: εργασιακή, κοινωνική, οικογενειακή σφαγή, δηλαδή, ανθρώπων κατά δεκάδες χιλιάδες. Μέχρι το τέλος του έτους έχουν δεσμευτεί με τα Μνημόνια να απολύσουν 25.000 ανθρώπους. Αυτό είναι το δεύτερο στάδιο, από το οποίο δεν μπορούν να αποδράσουν. Το πρώτο στάδιο ήταν αυτό της κτηνώδους μείωσης μισθών και συντάξεων με ταυτόχρονη αύξηση της φορολογίας. Έτσι ώστε να κυριαρχήσει η απελπισία και ο φόβος.

Το τρίτο στάδιο, μετά την ανθρωποφαγία, είναι η άμεση ή έμμεση εκχώρηση εθνικών πλουτοπαραγωγικών πηγών σε αλλότριες, συμμαχικές προφανώς, δυνάμεις. Στο όνομα της ανταγωνιστικότητας, της αγοράς και του κοινού νομίσματος. Κάπου εκεί είναι το τέλος. Δεν μένει πολύς χρόνος.