Το ελληνικό ολοκαύτωμα…

Τότε, στο τέρμα Αμπελοκήπων στην αρχή της λεωφόρου Κηφισίας, ο φρούραρχος υποστράτηγος Χρ. Καβράκος, ο νομάρχης Κ. Πεζόπουλος και ο δήμαρχος Αμβρόσιος Πλυτάς παρέδωσαν στους Γερμανούς την ανοχύρωτη, άμαχη πόλη. Ανοχύρωτη την παρέδωσαν τώρα στον Σόιμπλε οι κυβερνώντες. Νεκρή -όπως την Πέμπτη- ήταν και τότε η Αθήνα. Ψυχή δεν βρισκόταν στους δρόμους, ούτε σε παράθυρο φαινόταν άνθρωπος. Κι ο εκφωνητής του Ραδιοφωνικού Σταθμού, ο Κώστας Σταυρόπουλος, έδωσε την τελευταία περιγραφή: «Οι Γερμανοί εισέρχονται εις την έρημον πόλιν με τα κατάκλειστα σπίτια…». Εντεταλμένος για την κατάληψη των Αθηνών, ήταν τότε ο Γερμανός διοικητής αντισυνταγματάρχης Σέιμπεν. Τώρα ήταν ο Σόιμπλε, εντεταλμένος για τον ίδιο ρόλο… Εκπληκτική αλήθεια η ομοιότης…

Όπως τα είχαμε προβλέψει, η επίσκεψη Σόιμπλε, απετέλεσε την τρανή απόδειξη της πολιτικής εθνικής υποτέλειας και εξαχρειώσεως της τραγικής συγκυβέρνησης. Δεν άφησε καμία αμφιβολία για το ότι έχουμε γίνει αποικία. Η καταπληκτική, η επαίσχυντος, η εξευτελιστική για το έθνος συμπεριφορά της συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου έδειξε ολοφάνερα, ότι την χώρα μας δεν κυβερνά ελληνική κυβέρνησις, αλλά ο Σόιμπλε. Σαμαράς – Βενιζέλος είναι οι τοποτηρητές του. Έκανε λόγο ο πρωθυπουργός για τις «ελληνογερμανικές σχέσεις». Εκείνο που δεν είπε, είναι ότι αι σχέσεις αυτές, εθεμελιώθησαν επάνω στον εξευτελισμόν της εθνικής μας αξιοπρέπειας. Όπως έλεγε ο Τσέχος ποιητής Γίρζι Πάτρικ: «Σε στάση προσοχής, είναι δύσκολη η ανταλλαγή απόψεων». Κι ο κ. Σαμαράς στάθηκε σε στάση προσοχής μπροστά στον Γερμανό Ύπατο Αρμοστή και δέχτηκε τις διαταγές του. Πώς να έχει εμπιστοσύνη ο λαός στους αρχηγούς των δύο κομμάτων, που εισέπραξαν τόσον ασμένως ένα τέτοιο ράπισμα κατά του έθνους; Το ράπισμα ήταν η κοφτή προσταγή του: «Θα κάνετε ό,τι σας είπα…». Και τους είπε να μην κάνουν πίσω στις εκτελέσεις των υπαλλήλων. Θέλει κι άλλο αίμα πολιτών. Και απαιτεί καταλόγους των ομήρων. Τον Ιανουάριο του 1942, σε σύσκεψη υψηλόβαθμων αξιωματούχων, ο Χίμλερ διέταξε την εκκαθάριση των Εβραίων από την Ευρώπη. Τώρα ο Σόιμπλε έδωσε εντολή για την εκκαθάριση των Ελλήνων. Έχουμε το ελληνικό «ολοκαύτωμα». Σαμαράς – Βενιζέλος – Στουρνάρας, ευλαβείς προσκυνητές της γερμανοκρατούμενης Ευρωπαϊκής Ένωσης, θυμίζουν εκείνον τον κατοχικό νομάρχη Πέλλης, που αργότερα έγινε και υπουργός της ΕΡΕ (ας μην αναφέρουμε το όνομά του), ο οποίος σε νομαρχιακή προκήρυξή του, ετόνιζε: «Ο εγείρων τα όπλα κατά των Γερμανών, δεν είναι Έλλην…». Ουσιαστικά το ίδιο πρεσβεύει η συγκυβέρνηση των μνημονιακών οσφυοκαμπτών που αποδέχεται σαν «λύση» την άνευ όρων υποταγή μας στο Βερολίνο, και κάνει τεμενάδες μπροστά στο αναπηρικό καροτσάκι του προϊσταμένου της. Και ήταν κωμική η προσπάθεια του πρωθυπουργού, την προηγουμένη της αφίξεως του δυνάστη, να απευθύνη «μήνυμα» προς τον λαό, υποσχόμενος υποκριτικά μείωση της φορολογίας, προκειμένου να αμβλύνει την οργή των πολιτών. Σ’ ένα σημείο του «διαγγέλματος» συμφώνησε ο λαός με τον πρωθυπουργό: Σ’ εκείνο, που ο ίδιος ο κ. Σαμαράς εξετόξευσε μια αθυροστομία κατά του εαυτού του!

Για δικούς του προεκλογικούς λόγους ήλθε εδώ ο Σόιμπλε. Μίλησε στο γερμανικό επιμελητήριο, κι επανέλαβε τις παρανοϊκές αξιώσεις του: «Αποφασίζομεν και διατάσσομεν…»! Κι έδειξε η συγκυβέρνηση τον γραικυλισμό της: «Ναι σε όλα…»! Συγκυβέρνηση ξεπεσμένων και τρομαγμένων, που θυμίζει ραγιάδες της τουρκοκρατίας μαθημένους να γεμίζουν τα τσιμπούκια των πασάδων στα γόνατα, σκλάβοι στα χαρέμια των αφεντάδων. Σκλάβοι σήμερα στο χαρέμι της Ευρωζώνης. Στην συζήτηση στην Βουλή για το πολυνομοσχέδιο-έκτρωμα, οι μνημονιακοί βουλευτές Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ, δεν ετόλμησαν να πουν ένα «όχι» στους διεθνείς τοκογλύφους. Καταπέλτης ήταν ο κ. Καμμένος, που τους κατήγγειλε οργισμένος: «Παραβιάζετε με εντολή της “τρόικας”, το Σύνταγμα της Ελλάδος…». Το ανηλεές σφυροκόπημα των κ. Καμμένου και Τσίπρα δέχθηκε ο μεγάλος ένοχος, ο λαογδάρτης υπουργός, ο εκτελεστής των απολυομένων. Ποιος είναι, τέλος πάντων, αυτός ο κ. Στουρνάρας, ο οποίος επειδή επιβαίνει γερμανικού άρματος, νομίζει ότι μπορεί να σκορπά την εξαθλίωση και τον όλεθρο στους Έλληνες πολίτες; Τον βίο και την πολιτεία του Πέτρου Λαβάλ εζήλεψαν οι μνημονιακοί κυβερνώντες. Θυμίζουμε, ότι ο Πέτρος Λαβάλ, ήταν ο κατοχικός πρωθυπουργός της Γαλλίας που ακολούθησε την φιλογερμανική πολιτική. Καλόν θα είναι, να ανατρέξουν στην Ιστορία οι κ.κ. Σαμαράς, Βενιζέλος, αλλά και ο Στουρνάρας, για να θυμηθούν ποιο ήταν το τέλος του Λαβάλ… Ρεσιτάλ ψεύδους και δουλοφροσύνης έδωσαν οι κοντοτιέροι των Μνημονίων. Τι απ’ όσα τραγικά είπαν, να σταχυολογήσουμε; Ο Κωστής Χατζηδάκης ισχυρίστηκε ανερυθρίαστα, ότι «τελευταία χρονιά ύφεσης θα είναι το 2013», και την ίδια ώρα ο Σόιμπλε δεν απέκλεισε ΠΡΟΣΘΕΤΑ μέτρα για το 2014! Κυνικός ο Στουρνάρας, δεν ενδιαφέρεται για την τραγωδία των απολυομένων, αλλά μόνον για την «θωράκιση της Ευρωζώνης». Εμμονή στις σφαγές με «μεταρρυθμίσεις» και υποταγή στην «δημοσιονομική προσαρμογή» διέταξε ο Γερμανός γκαουλάιτερ, και εμμέσως πλην σαφώς, διεκήρυξε, ότι ισχυρή Ευρώπη, σημαίνει ισχυρή Γερμανία! Και ότι μέχρι το 2020 τουλάχιστον, η Κατοχή θα συνεχίζεται με τους κανόνες του Βερολίνου… Και οι δικοί μας, έσκυβαν το κεφάλι και συμφωνούσαν χωρίς δεύτερη κουβέντα. Την δυστυχία των Ελλήνων πολιτών ήλθε να επιθεωρήσει ο Γερμανός πραίτορας. Αλλά ο κ. Στουρνάρας αρέσκεται να κάνει χρήσιν δημαγωγικά του Σαμαρικού ευφυολογήματος περί… «Success story». Στο αγγλόφωνο ευφυολόγημα, περί… «Σαξές», του απαντούμε με το αρχαιοελληνικό: Έξεστι Στουρνάρας ασχημονείν… Μισητό πρόσωπο -και δικαίως- θεωρείται για τους Έλληνες ο Σόιμπλε. Το γνωρίζει ο ίδιος, το παραδέχονται τα γερμανικά και διεθνή ΜΜΕ, το συνειδητοποιεί η κυβέρνηση, γι’ αυτό και έστησε το τεράστιο μπλόκο γύρω από το κέντρο της Αθήνας, μην τυχόν και ακουσθούν τίποτε αποδοκιμασίες για τον ξενόφερτο ουσιαστικό κυβερνήτη της χώρας. Η νεκρική σιγή όμως, ήταν στην πραγματικότητα «εκωφαντική» για τα αισθήματα των πολιτών. Κι ο ξένος το κατάλαβε. Δεν μπορούμε όμως να μην εκφράσουμε την απορία για την πειθαρχία στις κυβερνητικές απαγορεύσεις περί συγκεντρώσεων την ημέρα εκείνη, από το ΚΚΕ! Το «επαναστατικό» Λενινιστικό Κόμμα, που διαθέτει άρτιο μηχανισμό και με το ΠΑΜΕ, δεν χάνει ευκαιρία για απεργίες, πορείες και συγκεντρώσεις στους «χώρους δουλειάς» και σε… «αντιρατσιστικές» εκδηλώσεις, έστω τυπικά, δεν μπορούσε την Πέμπτη να κάνει μια συγκέντρωση έξω από τον κλοιό των αστυνομικών δυνάμεων; Δεν είχαμε την αξίωση να καταλάβει τα… Χειμερινά Ανάκτορα, αλλά να δείξει ότι αντιστέκεται στις απαγορεύσεις της κατοχικής κυβέρνησης. Τα άλλα αντιμνημονιακά κόμματα, δεν διαθέτουν τον μηχανισμό, την οργάνωση και τους «στρατευμένους» οπαδούς που έχει το ΚΚΕ.

Οι Κομμουνιστές που διατυμπανίζουν σε όλους τους τόνους την… απειθαρχία στο σύστημα, επειθάρχησαν στις απαγορεύσεις του κ. Δένδια! Δεν θα ανατρέξω στα κατοχικά χρόνια, ούτε και στα πρώτα μετακατοχικά, όπου πραγματικά, άλλο ήταν το ΚΚΕ. Θα θυμίσω μια συγκλονιστική εμπειρία που έζησα από κοντά τον Απρίλιο του 1962. Ο αρχηγός της Ενώσεως Κέντρου Γεώργιος Παπανδρέου, είχε καλέσει τον λαό των Αθηνών σε συγκέντρωση στην πλατεία Καρύτση, απ’ όπου θα μιλούσε για να καταδικάσει τις εκλογές βίας και νοθείας του 1961, και την κυβέρνηση που εξακολουθούσε να παραμένει στην εξουσία, ένα χρόνο μετά το εκλογικό πραξικόπημα. Η κυβέρνηση της ΕΡΕ, απηγόρευσε την συγκέντρωση. Από νωρίς, όλο το κέντρο της πρωτεύουσας είχε αποκλεισθεί από ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις. Ο κόσμος όμως, δεν πτοήθηκε. Οπαδοί του Κέντρου και της ΕΔΑ κατέβηκαν στους δρόμους, και μπροστά ήσαν βουλευτές του Κέντρου. Βρέθηκα δίπλα στον αείμνηστο Σάββα Παπαπολίτη. Οι αστυνομικοί επετέθησαν και χτύπησαν όλους αδιακρίτως, χωρίς να κάνουν εξαίρεση ούτε για τους βουλευτές. Θυμάμαι τον Παπαπολίτη, που ήταν ατρόμητος, να συμπλέκεται με έναν αστυνομικό διευθυντή, και άλλοι να σέρνουν τον Νικόλαο Μπακόπουλο. Δέχθηκα και ο ίδιος τις… «περιποιήσεις» κάποιων «δραστήριων» οργάνων της τάξεως! Αλλά τότε ήμασταν νεαροί ενθουσιώδεις, φλεγόμενοι από ιδανικά, και… αντέχαμε! Εκείνο το βράδυ, η κυβέρνηση της ΕΡΕ, έβαψε με αίμα τους δρόμους της Αθήνας, και τα δακρυγόνα έπεφταν βροχή… Ήταν και σημαδιακή η ημερομηνία: 20 προς 21 Απριλίου του 1962… Τότε δεν υπήρχε ΚΚΕ, αλλά μόνο ΕΔΑ, που έδινε δυναμικό «παρών» σε κινητοποιήσεις, κι ας ήταν διοργανωτής το Κέντρον κι όχι η ίδια. Σήμερα, πανίσχυρο και με άρτιο μηχανισμό το ΚΚΕ, βλέπει να έρχεται ο ξένος δυνάστης, και συμμορφώνεται απολύτως προς τις απαγορεύσεις της συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου. Ας αφήσουμε όμως τις αναμνήσεις, κι ας επιστρέψουμε στον Σόιμπλε. Εάν ερχόταν ως απλός επισκέπτης, δεν θα προκαλούσε την καθολική οργή. Αλλά ήλθε σαν Ανώτατος Διοικητής κατοχικών στρατευμάτων, για να υπενθυμίσει, ότι εάν παρεκκλίνουμε από τους κανόνες που ο ίδιος έχει θεσπίσει για την ζωή μας, θα υπάρξουν συνέπειες! Και οι ταπεινοί θεράποντες Σαμαράς, Βενιζέλος, Στουρνάρας, τον διαβεβαίωσαν, ότι τα μέτρα και οι εκτελέσεις εργαζομένων που διέταξε, θα εφαρμοσθούν στο ακέραιον. Γι’ αυτό η επίσκεψη Σόιμπλε, απετέλεσε εμπτυσμόν στους τάφους των θυμάτων της προηγουμένης Κατοχής, αλλά και εμπτυσμόν στους τάφους εκείνων, που επί τωρινού μνημονιακού καθεστώτος, αυτοκτόνησαν από απελπισία. Φυσικά, μάταια ήταν κάθε υπενθύμιση στον Σόιμπλε περί κατοχικών οφειλών από μέρους των, κ.λπ. Τον καταλαμβάνει αμόκ, όταν του θυμίζουμε ότι το Βερολίνο μας χρωστά. Αλλά η Ευρωπαϊκή Ένωση, έχει αμαρτωλό παρελθόν.

Θα αναφέρουμε κάτι, που κανείς σήμερα δεν το θυμάται: Στην δεκαετία του ʼ50 δεν υπήρχε Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά Κοινή Αγορά. Τον Οκτώβριο του 1959 είχε έλθει στην Αθήνα, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας, Βάλτερ Χάλσταϊν. Αυτός ο κύριος, διατηρούσε δικηγορικό γραφείο μαζί με τον περιβόητο εγκληματία πολέμου Μαξ Μέρτεν, ο οποίος βρισκόταν κρατούμενος στις φυλακές Αβέρωφ. Απεκαλύφθη, λοιπόν, τότε ότι ο Χάλσταϊν, ήλθε στην Αθήνα, προκειμένου να λυθεί οριστικά το ζήτημα των Γερμανών εγκληματιών πολέμου που εκρατούντο στην Ελλάδα, με αντάλλαγμα την γερμανική οικονομική βοήθεια και την είσοδο της χώρας μας στην Κοινή Αγορά! Και πράγματι, στις 5 Νοεμβρίου του 1959, ο Μέρτεν αφέθη ελεύθερος, με νομοθετικό διάταγμα, «περί τροποποιήσεως της περί εγκληματιών πολέμου νομοθεσίας», το οποίο εχαρακτηρίσθη από την τότε Αντιπολίτευση, ως εθνικώς απαράδεκτον! Μάλιστα, ο Ηλίας Τσιριμώκος κατήγγειλε στην Βουλή ότι εκείνο το νομοθετικό διάταγμα, αποτελούσε αξίωση της δυτικογερμανικής κυβερνήσεως, η οποία είχε τονίσει ότι εξαρτά τις σχέσεις της με την Ελλάδα, από την στάση της κυβερνήσεως της ΕΡΕ, στο θέμα των εγκληματιών πολέμου. Δυστυχώς, δεν βρέθηκε κανείς να θυμίσει στον Σόιμπλε, ότι οι οφειλές της Γερμανίας προς την Ελλάδα, επεκτείνονται πέραν των χρηματικών αποζημιώσεων…

ΥΓ.: Στο άρθρο της περασμένης εβδομάδας ο «δαίμων» της φωτοσύνθεσης «ξαναχτύπησε». Το κόμμα «Ένωση Λαϊκής Δημοκρατίας» (ΕΛΔ) των Σβώλου – Τσιριμώκου, έγινε… ΕΑΔ! Ελπίζουμε πάντα στην κατανόηση των αναγνωστών.