Η μονιμότητα των ιδιωτικών εκπαιδευτικών

Στο άρθρο του υποστηρίζει ότι με εγκύκλιο του υπουργείου Παιδείας καταργήθηκε ο Ν. 682/1977 για την ιδιωτική εκπαίδευση. Στη συνέχεια βέβαια διευκρινίζεται ότι η εγκύκλιος εφαρμόζει και ερμηνεύει την Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου (Π.Υ.Σ.) 6/2012.

Η Π.Υ.Σ. 6/2012 εκδόθηκε κατ’ εξουσιοδότηση του Ν. 4046/2012, ο οποίος προέβλεπε ότι καταργούνται διατάξεις νόμων ή συμβάσεων που θεσπίζουν μονιμότητα, που προβλέπουν δηλαδή ότι οι συμβάσεις εργασίας λήγουν με τη συμπλήρωση κάποιου ορίου ηλικίας ή με τη συνταξιοδότηση. Η Π.Υ.Σ. 6/2012, διευκρινίζοντας το Ν. 4046/2012, ορίζει ότι από 14-02-2012 καταργούνται διατάξεις νόμων, συλλογικών συμβάσεων, οργανισμών κ.ο.κ. που θεσπίζουν μονιμότητα ή υποκρύπτουν μονιμότητα ή προβλέπουν για την απόλυση αναλογική ή ευθεία εφαρμογή των διατάξεων του κώδικα περί δημοσίων υπαλλήλων.

Για τους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς ο Ν. 682/1977 και οι μεταγενέστερες τροποποιήσεις του είχαν θεσπίσει ένα σύστημα μονιμότητας, δεδομένου ότι η απόλυση ιδιωτικού εκπαιδευτικού πριν από τη συνταξιοδότησή του ή πριν από τη συμπλήρωση του 70ου έτους ήταν ουσιαστικά αδύνατη.

Κατά τον αρθρογράφο το παραπάνω καθεστώς μονιμότητας των ιδιωτικών εκπαιδευτικών κατοχυρώνεται στο Σύνταγμα! Το Σύνταγμα δηλαδή που επιτρέπει την ίδρυση ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων και εξουσιοδοτεί το νομοθέτη να ρυθμίσει τα της ίδρυσης και εποπτείας των ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων, επιβάλει και ένα καθεστώς μονιμότητας των ιδιωτικών εκπαιδευτικών. Σύμφωνα λοιπόν με την αντίληψη αυτή η μονιμότητα του εκπαιδευτικού εξασφαλίζει και την ποιότητα του εκπαιδευτικού έργου που προσφέρει! Είναι όμως προφανές ότι η μονιμότητα δε συνέβαλλε και δε συμβάλλει στη βελτίωση της παρεχόμενης εκπαίδευσης, όταν μάλιστα η Πολιτεία δεν έχει θεσπίσει (ως όφειλε) ένα σύστημα αξιολόγησης του ιδιωτικού εκπαιδευτικού από το σχολείο του, το οποίο (σύστημα) θα επέτρεπε να απολύονται οι μη αποδοτικοί ή όσοι παραβιάζουν τις συμβατικές υποχρεώσεις τους.

Οι παραπάνω αυτονόητες σκέψεις αποδεικνύουν και το σημερινό τραγικό αδιέξοδο της ελληνικής κοινωνίας: αφ’ ενός να επιβάλλονται οριζόντια μέτρα (όπως περικοπές μισθών, συντάξεων, εξοντωτική φορολόγηση), μέτρα που προκαλούν δυσβάσταχτες θυσίες και ωθούν στα ύψη την ύφεση και την ανεργία και αφ’ ετέρου να αντιδρούν στην εφαρμογή αναγκαίων διαρθρωτικών αλλαγών οργανωμένες ομάδες ατόμων, επικαλούμενες δήθεν το δημόσιο συμφέρον.