«Ας μην παραταθεί αυτός ο φόνος»
Σημείο και αυτό των αντιφατικών καιρών μας, που επιτρέπει στις δυνάμεις που διακυβερνούν τον κόσμο να επιτελούν άνευ σοβαρής αντιστάσεως το εξολοθρευτικό τους έργο.
Πικρές και αυτόδηλες αλήθειες ακούμε ιδίως τελευταία από επιφανείς ειδικούς. Παράδειγμα ο Ντανιέλ Κοέν, επονομαζόμενος και οικονομολόγος της χρονιάς, επαναφέρει το θέμα του μοιραίου πολλαπλασιαστή (τριπλάσιος από τον ενδεδειγμένο), με τον οποίο σχεδιάστηκαν τα φονικά μέτρα που μας επιβλήθηκαν, για να καταλήξει: «Η Ελλάδα δεν χρειάζεται επιπλέον μέτρα. Χρειάζεται να ξεφύγει από τη λιτότητα, να προωθήσει τις διαρθρωτικές αλλαγές και να κάνει ό,τι μπορεί για να αυξήσει την παραγωγικότητά της». Λόγος καθαρός, χωρίς μισόλογα. Το ερώτημα είναι: Πώς θα γίνουν αυτά;
Ο ελληνικός λαός, που βιώνει στο πετσί του για έκτη χρονιά το φαύλο κύκλο της ύφεσης με τεράστιες θυσίες, χωρίς αντίκρισμα, χωρίς τέλος και χωρίς έλεος, άκουσε τον «πεφιλημένο» κ. Σόιμπλε σε μια έξαρση ταυτολογίας να τον καλεί να γίνει ανταγωνιστικός. Πώς; Με το κοινό υπέρσκληρο ευρώ (= μάρκο) όπου 1 ευρώ = 1,30 δολάρια;
– Με ποια ρευστότητα, όταν το κόστος χρήματος στη Γερμανία έχει 4%-5% επιτόκιο και στην Ελλάδα 10%+;
Γι’ αυτό από τις 970.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις, σχεδόν 200.000 έβαλαν ήδη λουκέτο.
Το υποτιθέμενο «κούρεμα», βαρβαριστί PSI, δεν στόχευε στη βιωσιμότητα του χρέους μας, συγκάλυπτε πτώχευση. Τσάκισε τα ασφαλιστικά ταμεία, κλυδώνισε τις τράπεζες και εκπτώχευσε τους ιδιώτες ομολογιούχους.
Για πολύ καιρό πριν από την κρίση η κατώτεροι των περιστάσεων ευρωηγέτες νανούριζαν τους λαούς τους με το παραμύθι της Λισαβόνας, ότι «σε 10 χρόνια η Ενωμένη Ευρώπη θα είναι ο πιο προχωρημένος χώρος καινοτομιών και νέων τεχνολογιών». Άνθρακες ο θησαυρός! Δεν λειτούργησε ουδέποτε μια ευρωπαϊκή αναπτυξιακή στρατηγική. Η στρατηγική του γερμανικού ηγεμονισμού επιδίωξε τα πλεονάσματα του Βορρά με τίμημα τα ελλείμματα του Νότου.
Δυστυχώς δεν άνοιξε μόνον τα ενδοευρωπαϊκά σύνορα, πράγμα φυσικό, αλλά γκρέμισε τα σύνορα για τα προϊόντα όλων των χωρών του κόσμου.
Αφού όμως δεν υφίσταται ευρωπαϊκή, πρέπει να υπάρξει εθνική αναπτυξιακή στρατηγική.
Η ελληνική οικονομία στις δεκαετίες του ’90 και του 2000 βασίσθηκε αποκλειστικά στην κατανάλωση.
Αυτό το μοντέλο κατέρρευσε παντού. Πάντως το πανηγύρι με τα δανεικά το γλέντησαν ασφαλώς οι εγχώριοι κρατικοδίαιτοι νεόπλουτοι, αλλά μέχρις αναισθησίας οι γερμανικές αυτοκινητοβιομηχανίες, η Siemens και οι ομότεχνοί της, τα πολεμικά τους εργοστάσια. Οι ημέτεροι ευτέλισαν τις εγχώριες εθνικοαμυντικές μονάδες (Σκαραμαγκάς, ΕΛΒΟ κ.λπ.) και παίχτηκαν παιχνίδια με υποβρύχια που γέρνουν, ελικόπτερα που δεν πετούν και άλλα χειρότερα.
Είναι διάχυτη η γερμανική αυταρέσκεια και ιδιοτέλεια, που εμποδίζει το πολιτικό τους προσωπικό να διδαχθεί από το παρελθόν τους και τη μεγαθυμία των νικητών, μεταξύ των οποίων και η ποδοπατούμενη σήμερα Ελλάς. Στις 27/2/1953, με τη συμφωνία του Λονδίνου, χάρισαν στην καθημαγμένη τότε Γερμανία το μεγαλύτερο μέρος του χρέους της.
Εδώ οφείλεται η επιβίωση και η ανάκαμψή της.
Στο μεταξύ, το γερμανικό ινστιτούτο IFW υπολογίζει ότι το Βερολίνο από την αρχή της κρίσης εξοικονόμησε 80 δισ. ευρώ από την πτώση των επιτοκίων δανεισμού, ενώ μόνο για το 2013 θα κερδίσει 13 δισ. ευρώ και άλλα πολλά στο όνομα του «ασφαλούς καταφυγίου καταθέσεων».
Εξάλλου η υποτίθεται αλληλέγγυα ΕΚΤ μόνο από τα ελληνικά ομόλογα κέρδισε 9 δισ. ευρώ το 2009-2012!
Για ποιο κοινό όραμα και ποια αλληλεγγύη μπορούν πια να μιλούν οι ασήμαντοι ευρωπαίοι πολιτικοί;
Οι αγορές, στις οποίες υπέκυψαν και τυφλά υπηρετούν, υπονομεύουν κάθε μοντέλο αλληλεγγύης.
Ωστόσο, μέσα απ’ όλο αυτό το κακό και την απόγνωση, μπορεί να ανθήσει η ελπίδα και η οικονομία της συνεισφοράς. Όσοι αρνούνται να αποδεχτούν τη φτώχεια ως νόμο της φύσεως μπορούν και να την ανατρέψουν.
«Ας μην παραταθεί αυτός ο φόνος» έγραψε ο σπουδαίος Κώστας Μόντης για τον τουρκικό Αττίλα, λόγος επίκαιρος και για τον μερκελικό Αττίλα…